تبیان، دستیار زندگی

از او خواستم خودش را معرفی کند.
من یک جنین 30هفته‌ای هستم.
از وضع زندگی و کیفیت آن پرسیدم.
اوضاع، عالی است. شکر، همه‌چیز فراهم است. از هر چه که بخواهم، خداوند در اختیارم قرار داده و در نعمت‌ها، غوطه‌ور هستم و زندگی مرفهی دارم.»
گفتم: «چه کارهایی انجام دادی که این زندگی مرفه و پر از نعمت را برای خود فراهم کرده‌ای؟

سری تکان داد و گفت: «ناگهان احساس کردم که نبودنم به بودن، تبدیل شد؛ بدون اینکه پیش پرداخت و قیمتی را بپردازم.»
و در حالی که شادی از چشم‌هایش تراوش می‌کرد، گفت:
«به معنی واقعی رایگان!»
از او، زمان تولدش را پرسیدم، دیدم ناگهان شادی از چشم‌هایش ناپدید شد و گفت:
ای کاش مرا به یاد این موضوع نمی‌انداختی. مدتی است ناراحت آن زمان هستم. قرار است زندگی‌ام پایان یابد.»
کمی نگران شدم و گفتم: «مگر بیماری خاص، خطر زایمان، عفونت، زایمان زود‌رس و... در کار است؟»
گفت: «نه، قرار است مرا از این همه نعمت و خوشی و زندگی جدا کنند و در زمان زایمان، مرا از دنیای دل پسندم، ببرند.»
خنده‌ام گرفته بود؛ ولی از آن جایی که او خیلی جدی صحبت می‌کرد، جرات خندیدن را پیدا نکردم، به او گفتم: «مگر قرار است بمیری؟»
او گفت: «هر جنینی تا زمان زایمان، بیشتر عمر نمی‌کند».
نمی‌توانستم به او ثابت کنم که دنیای داخل رحمی، مقدمه‌ای برای دنیای پهناور و دل‌چسب‌تری است که حتی قابل مقایسه هم نیست؛ او نمی‌فهمید.
ناگهان خودم هم ناراحت شدم؛ با خودم فکر کردم که فکر مشابهی است؛ گاهی‌ به مرگ چنان می‌اندیشم که همان جنین، به زایمان.
برای کسی که مرا بار اول از هیچ‌ هیچ، به وجود آورد، دوباره زنده کردن که هیچ است، ده‌ها و صدها بار هم می‌تواند بمیراند و زنده کند؛ ولی او تصمیم گرفته که دوبار، زنده کند و یک‌بار بمیراند.
                                                      دکتر مازیار رستگار

استاد با شاگردانش به صحرائی رفتند و در راه به آنها گفت که : باید همیشه به خدا اعتماد کنند ؛ چون او از همه چیز آگاه است

شب فرا رسید و آنها تصمیم گرفتند که اطراق کنند ؛ استاد خیمه را بر پا کرد و به شاگردان گفت که میبایست اسبها را به سنگی ببندند و سپس یکی از شاگردان را فرستاد تا این کار را بکند و شاگرد وقتی به سنگی رسید و با خود گفت : استاد میخواهد مرا آزمایش کند و اگر او می گوید خدا از همه چیز آگاه است پس نیازی نیست من اسبها را ببندم و او خودش مراقب اسبهاست ؛ استاد میخواهد بداند که من ایمان و توکل دارم یا نه!!!

سپس بجای بستن ؛ شروع کرد به خواندن دعا و افسارها را به خدا سپرد .

صبح وقتی بیدار شدند ؛ اسبها رفته بودند ؛ شاگرد که نا امید و ناراحت بود ؛ نزد استاد رفت و شکایت کرد و گفت : دیگر هیچ وقت حرف او را قبول ندارم ؛ چون خداوند از هیچ چیز مراقبت نمیکند و فراموش کرد که از اسبها مراقبت کند و استاد جواب داد :

تو اشتباه میکنی !!!!! خداوند می خواست از اسبها نگهداری کند ولی برای اینکار نیاز به دستان تو داشت تا افسارها را به سنگ ببندی