تبیان، دستیار زندگی

چه زیباست
بخاطر تو زیستن
چه تلخ و غم انگیز است
دور از تو بودن
ایكاش میدانستی بدون تو
زندگی چه ناشكیباست

غم قلبم را احاطه کرده

اشک چشمانم را محاصره!!

نمیدانم چرا اینقدر عاجز شده ام

حتی نمیتوانم در برابر قلبم و اشکم از خود دفاع کنم..

دلم از خیلی چیزها گرفته است...

به چشمانم میگویم نبارید اما به حرفم گوش نمیدهند

در پاسخم میگویند:

روزگاری ما را پشت مژگانت پنهان کردی

اما دیگر طاقت مقاومت تو را نداریم..!

بر صورتم چیره شده اند..چه کنم خدای من؟!چه کنم؟؟

میخواهم غم هایم را پشت این نگاه خسته دفن کنم..اما چشمانم مرا حمایت نمیکنند...

دلم را به چه خوش کرده ام؟به چه؟!!

نمیدانم...

کاش.....

شعری از خودم

سلام بچه ها

خوبین؟

خوشین؟

سلامتین؟

وای بچه ها با دیدن این عکسا کم مونده بود از حال برم

معلومه که خیلی خوشمله اند..

وای...

من که نمیتونم خودمو کنترل کنم...

گفتم براتون این عکسارو بذارم تا شمام حال کنید

کاش منم اونجا بودم

حیف شد

تو رفتی رد پایت در دلم ماند

شکوه خنده هایت در دلم ماند

دلم را با سحر خوش کرده بودم

غروب ماجرایت در دلم ماند

شریک دردهایم بودی اما

غم بی انتهایت در دلم ماند

هزار و یک شبم چون باد بگذشت

طنین قصه هایت در دلم ماند

سپردی سرنوشتم را به پاییز

بهار با صفایت در دلم ماند

علی رغم سکوت ساده من

سفر کردی صدایت در دلم ماند

و حالا مثل یک رویای برفی

تو رفتی رد پایت در دلم ماند

بی تو مهتاب شبی،باز از آن کوچه گذشتم،

همه تن چشم شدم،خیره به دنبال تو گشتم،

شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم،

شدم آن عاشق دیوانه که بودم.

درنهانخانه ی جانم،گل یاد تو درخشید

باغ صد خاطره خندید،

عطر صد خاطره پیچید.

یادم آمد که شبی باهم از آن کوچه گذشتیم

پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم

ساعتی بر لب آن جوی نشستیم.

تو،همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت.

من همه،محو تماشای نگاهت.

آسمان صاف و شب آرام

بخت خندان و زمان رام

خوشه ی ماه فروریخته در آب

شاخه ها دست برآورده به مهتاب

شب و صحرا و گل و سنگ

همه دلداده به آواز شباهنگ

یادم آید تو به من گفتی:

_«از این عشق حزر کن!

لحظه ای چند بر این آب نظر کن،

آب،آئینه ی عشق گذران است،

تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است؛

باش فردا،که دلت با دگران است!

تا فراموش کنی،چندی از این شهر سفر کن!»

با تو گفتم:«حزر از عشق!؟_ندانم

سفراز پیش تو؟هرگز نتوانم،

نتوانم!

روز اول،که دل من به تمنای تو پر زد،

چون کبوتر،لب بام تو نشستم

تو به من سنگ زدی،من نه رمیدم،نه گسستم...»

باز گفتم که:«تو صیادی و من آهوی دشتم

تا به دام تو درافتم همه جا گشتم و گشتم

حزر از عشق ندانم،نتوانم!»

اشکی از شاخه فرو ریخت

مرغ شب،نالهی تلخی زد و بگریخت...

اشک در چشم تو لرزید،

ماه بر عشق تو خندید!

یادم آید:که دگر از تو جوابی نشنیدم

پای در دامن اندوه کشیدم.

نگسستم،نرمیدم.

رفت در ظلمت غم،آن شب و شبهای دگر هم،

نگرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم،

نکنی دیگر از آن کوچه گذر هم...

بی تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم!

فریدون مشیری

انگارلبریز میشوم

برای ازتوگفتن ...

برای ازتونوشتن....

اما تا قلم برروی صفحه مینهم

همه واژه ها میگریزند

ومن خالی میشوم

انگارحتی واژه ها هم میدانند

که ازتو گفتن ونوشتن

در توان انها نیست

و من میمانم

و صفحه خالی......

که تورا میخواند

تنها به هزارویک ترفند

چند واژه را ازمیان سیل واژگانی که میگریزند

بر قفس سفیدکاغذ حبس میکنم

چه کلام کاملی میشود

دربیان هزار جمله ی ناگفته

تنها همین دوستت دارم

 سلام دوستای گلم

خوفین؟

چرا این تبیان قاطی کرده!!!!!!!!!!!!

دوروزه بد جور حرصمو دراورده..

بعد 2 روزم که درست شده.............................

مطالبش برا یه هفته پیشه!!

 نظرات مطالبمم که  نیستن!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

هیچی دیگه!!

شب جمعه ست باید دست به دعا شیم و براش دعا کنیم تا این تبیانم خوب شه!!!

بببببببببببببببببببببببببببببببببببببای

دوست عزیز و فعال تبیانی سلام. امیدوارم همیشه سلامت باشید و این ایام بر شما و خانواده محترم مبارک باد. دوست عزیز. همان طور که مستحضرید تبیان در حال انجام یک سری از تغییرات فنی و سخت افزاری است. مطالب شما پس از مدت کوتاهی مجدداً باز خواهد گشت. امیدوارم در  این مدت شکیبا باشید و مانند همیشه ما را در این امر مهم یاری نمایید. از شما و سایر کاربران عزیز و محترم بسیار سپاسگذاریم. سلامت و بانشاط باشید

به دیدارم بیا هر شب

در این تنهایی تنها و تاریک خدا مانند،

دلم تنگ است

بیا ای روشن، ای روشن تر از لبخند

شبم را روز کن در زیر سرپوش سیاهی ها ...

دلم تنگ است

بیا بنگر چه غمگین و غریبانه،

درین ایوان سرپوشیده ، وین تالاب مالامال

دلی خوش کرده ام با این پرستوها و ماهیها

و این نیلوفر آبی و این تالاب مهتابی

در این ایوان سرپوشیده ی متروک

شب افتاده ست و در تالاب من دیریست

که در خوابند آن نیلوفر آبی و ماهیها، پرستوها ...

بیا امشب که بس تاریک و تنهایم

بیا ای روشنی ، اما بپوشان روی

که می ترسم تو را خورشید پندارند

و می ترسم همه از خواب برخیزند

و می ترسم که چشم از خواب بردارند

نمی خواهم ببیند هیچ کس ما را

نمی خواهم بداند هیچ کس ما را

و نیلوفر که سر بر می کشد از آب،

پرستوها که با پرواز و با آواز

و ماهیها که با آن رقص غوغایی،

نمی خواهم بفهمانند بیدارند

شب افتاده ست و من تنها و تاریکم

و در ایوان و در تالاب من دیریست در خوابند

پرستوها و ماهیها و آن نیلوفر آبی

بیا ای مهربان با من

بیا ای یاد مهتابی