تبیان، دستیار زندگی

دست مرا بگیر و ببر شهر دیگری
مانند ماهیان که پی نهر دیگری…

شیرین نکرد کام تو را این دیار اگر
در جام من نریخت مگر زهر دیگری

با عاشقان، زمانه بگو آشتی نکن!
غمگین نمی‌شویم جز از قهر دیگری

عشق، آن عصای معجزه در دست‌های توست
بگذار با تو بگذرم از بحر دیگری

تلخ و رسول‌کُش شده این روزگار، کاش
ایمان بیاورم به تو در دهر ِ دیگری…

روی قبرم بنویسید مسافر بوده است
بنویسید كه یك مرغ مهاجر بوده است
بنویسید زمین كوچه سرگردانی است
او در این معبر پ‍ُرحادثه عابر بوده است
صفت شاعر اگر هم‌دلی و هم‌دردی است
در رثایم بنویسید كه شاعر بوده است
بنویسید اگر شعری از او مانده به جای
مردی از طایفه شعر معاصر بوده است
مدح‌گویی و ثناخوانی اگر دینداری است
بنویسید در این مرحله كافر بوده است
غزل هجرت من را همه جا بنویسید
روی قبرم بنویسید مسافر بوده است

دوست دارم بروم سر به سرم نگذارید
گریه ام را به حساب سفرم نگذارید
دوست دارم که به پابوسی باران بروم
آسمان گفته که پا روی پرم نگذارید
اینقدر آینه ها را به رخ من نکشید
این قدر داغ جنون بر جگرم نگذارید
چشمی آبی تر از آیینه گرفتارم کرد
بس کنید این همه دل دور و برم نگذارید
آخرین حرف من این است: زمینی نشوید
فقط از حال زمین بی خبرم نگذارید

سخت است اینکه جای خودم باشم سخت است اعتراف کنم بی تو

من زنده ام هنوز . غم انگیز است . من زنده ام بدون تو تا دنیا

ثابت کند که حرف فقط حرف است ثابت کند که شعر فقط شعر است

دنیای واقعی غزل من نیست باید قبول کرد که آدم ها

سخت است اگر چه باور آن اما هر قدر هم که عاشق هم باشند

هر قدر بی قرار رسیدن ها . یک روز می رسد که تک و تنها

حل می شوند در خود و می بینند با خاطرات مانده گلاویزند

هر چند گفته اند که میمیرند مجبور می شوند دقایق را ...

نشسته برف تنت بعد سال ها به تنم

یخ تو باز شد آخر از آتشی که منم

تو در کنار منی عشق کار خود را کرد

رسیده لحظه ی شیرین با تو ما شدنم

نمی شود که بر این لحظه نام بوسه گذاشت

نزول آیه ی لب های توست بر دهنم

تمام شهر به دنبال نام عطر منند

گرفته بوی تو را تار و پود پیرهنم

من و تو مثل دم و بازدم گره خوردیم

چگونه رابطه ی با تو را به هم بزنم ؟

اگر چه می رود از دست جسم آدم ها          به روح سرد زمین دست هم نخواهد خورد

تصور همه وارونه است از مردن            و گرنه هیچ کس از مرگ غم نخواهد خورد

وگرنه هیچ کس از خود خبر نخواهد داشت      و هیچ وقت غم بیش و کم نخواهد خورد

بیا دوباره خیال مرا پریشان کن !               که نظم کهنه دنیا به هم نخواهد خورد

بیا که در همه ی عصر های سنگ و سکوت        کسی به اسم عزیزت قسم نخواهد خورد

ببند صفحه پیشانی بلندم را!                     که سرنوشت من آسان رقم نخواهد خورد

شب است و دربه در کوچه های پر دردم
فقیرو خسته بدنبال گم شده ام میگردم

اسیر ظلمتم،ای ماه پس کجا ماندی؟
که من به اعتبار تو فانوس نیاوردم.

این را به پای بچگیم نگذار دیگر برایم آب شدن سخت است

روزی هزار مرتبه از دستت لبریز التهاب شدن سخت است

وقتی کنار پنجره ای هر شب دنبال رد پای خودت هستی . . .

وقتی به فکر دسته گلی باشی،از پشت در جواب شدن سخت است

یک کسر احتمالی ناچیزی ست تا یک نفر شبیه خودش با شد

من واقعا شبیه خودم هستم؟ باور کن انتخاب شدن سخت است

بگذار مثل کودکیم باشم با خنده های ثابت و تکراری

آدم بزرگها که نمی دانند با گریه بی حساب شدن سخت است

دیگر چقدر ذهن اتاقم را با عکسهای کنه بشورانم؟

در این اتاق دق زده ی متروک هر هفته انقلاب شدن سخت است

حالا هوای رشت که بارانی است از گونه های خیس تو ابری تر

می خواهی آسمان خودت باشی حالا که آفتاب شدن سخت است

وقتی در این جزیره دور از دست انسانی اتفاق نمی افتد

از چشمهای کاغذیت دیگر افتادن و خراب شدن سخت است

دیگر چرا ادامه ی خود باشم؟ دیگر چرا ادامه ی خود باشم؟

دیگر چرا ادامه ی خود باشم؟ دیگر چرا. . .؟ عذاب شدن سخت است

خطی كشید روی تمام سوال ها

تعریف ها معادله ها احتمال ها

خطی كشید روی تساوی عقل و عشق

خطی دگر به قاعده ها و مثال ها

خطی دگر كشید به قانون خویشتن

قانون لحظه ها و زمان ها و سال ها

از خود كشید دست و به خود نیز خط كشید

خطی به روی دفتر خط ها و خال ها

خط ها به هم رسید و یك جمله ساختند

با عشق ((ممكن)) است تمام ((محال))ها