هنگامی که زیبای جهان از نظر مجنون به خاک سپرده شد مجنون خود را

        به مزار معشوقه رساند سنگ قبر را در بغل گرفت و  از  دل بزاری گریست
                                               و              

           سعادت آن را یافت که در جوار لیلی جان  به  جهان آفرین تسلیم کند .!!

                                             ولی ای طبیعت ستمگر

                           تو این سعادت بی نظیر را هم از من دریغ داشتی!؟

   بنام آنکه اشک را آفرید تا سرزمین وداع آتش نگیرد .   

             گرانبها تر از اشک در دامن طبیعت هیچ نیست!!

                  تا گرانبهاترین چیزها را از انسان نگیرد!!

          اشک به او نخواهد داد ........از من گرفت و به من داد .

                      ای سیمای خسته دلان یار کیستی ؟

                              ای  جان  فدای  تو   دلدار   کیستی ؟

                      زاهد نماز و رند و نیاز آردت به پیش

                              ای بی نیاز از این دو خریدار کیستی ؟

                       کاری بکار غیر  نداری و  ای  عجب

                               بی کار هم نه ای ز پی کار کیستی ؟

                        پروانه وار دل و جان ز ما ربوده ای

                             روشن نشد که شمع شب تارکیستی ؟

                        سیمای غمگین دل وجان خلق عالمی

                             اما عیان نشد که  تو  خود یار کیستی ؟

                        آن کیست کز تو ای شه خوبان ربوده دل

                             ای  فتنه ی  جهان پی دیدار   کیستی ؟  

                              نفرین بر تو می فرستم که غارت گر آسایشم بودی،

           نفرین بر تو که در اقیانوس دیده ام جوش و خروش به راه افکندی،

نفرین بر تو که بر قلب بی آلایشم آشیانه ساختی و در آن درس ستمگری و  بی وفایی،

                  رنج و عذاب آغاز کردی،

نفرین بر تو که لانه ی انسانیت را در من ویران و شمع وجودم را خاموش کردی.

 گلی می میرد تا عشقی به وجود آید و پس از مدت ها عشق

     می میرد تا نهالی سبز شود  در  این صورت ای گل با طراوت

                 زیبا برای همیشه پژمرده و پرپر شو تا عشق ها ابدی و

                                  جاودان باقی بمانند.

    دختر کنار پنجره تنها نشست و گفت                                  

      ای دختر بهار حسد میبرم به تو

      عطر و گل و ترانه و سر مستی ترا         بر شاخ نوجوان درختی شکوفه ای

      با هر چه طالبی بخدا میخرم ز تو           با ناز میگشود دو چشمان بسته را

             می شست کاکلی به لب آب نقره فام

                                        آن بالهای نازک زیبای خسته را

       خورشید خنده کرد و ز امواج خنده اش

       برچهر روز روشنی دلکشی دوید

  موجی سبک خزید و نسیمی به گوش او        خندید باغبان که سرانجام شد بهار

رازی سرود و موجی بنرمی از او رمید   دیگر شکوفه کردی درختی که کاشتم

                                         دختر شنید و گفت چه حاصل از این بهار

                                    ای بس بهارها که بهاری نداشتم

        خورشید تشنه کام در آن سوی آسمان

        گوئی میان مجمری از خوان نشسته بود

        میرفت روز خیره در اندیشه ئی غریب

        دختر کنار پنجره محزون نشسته بود  

                                                              ( فروغ فرخزاد )

قسم به جوانی ام به قلبم ... به خدای جسم و روحم ... به خدای آسمان ها... به تمام کهکشانها ... به ستارگان روشن ... به کرانه های دریا ... به نگاهت ... به خدا ... به خاک پایت ... به نگاه خنده هایت ... به کبودی افق ها ... به سحر به خنده ی گل ... به سپیدی سپیده ... به تمام خاک دنیا ... به خدا اگر بخندم ... به خدا اگر بنالم ... به خدا اگر بمیرم ... توئی آخرین تلاشم ... توئی ... آخرین نگاهم ... .:: نظر يادت نره ::.

سلام .......... خوبین .........؟ این متن های پایین رو از رباعیات حکیم عمربن خیام گلچین کردم که دارای درون مایه ی معنوی زیادیه ، گفتم حیف استفادش رو نبرین . ای دوست بیا تا غم فردا نخوریم این یک دم عمر را غنیمت شمریم فردا که از این دیر کهن در گذریم با هفت هزار سالگان سر به سریم ..................................... بر خیز ز خواب تا شرابی بخوریم زان پیش که از زمانه تابی بخوریم که این چرخ ستیزه روی ناگه روزی چندان ندهد زمان که آبی بخوریم ..................................... از من رمقی به سعی ساقی ماندست وز صحبت خلق بی وفایی ماندست از باده دوشین قدحی بیش نماند از عمر ندانم که چه باقی ماندست ..................................... ما لعبتکانیم و فلک لعبت باز از روی حقیقتیم نه از روی مجاز یک چند در این بساط بازی کردیم رفتیم به صندوق عدم یک یک باز ..................................... هنگام سپیده دم خروس سحری دانی که چرا همی کند نوحه گری یعنی که نمودند در آیینه صبح که از عمر شبی گذشت و تو بی خبری ..................................... می خور که به زیر گل بسی خواهی خفت بی مونس و بی رفیق و بی همدم و جفت زنهار به کس نگو تو این راز نهفت آن لاله که پژمرد نخواهد شکفت ................................... خیام اگر ز باده مستی خوش باش با ماه رخی ار نشستی خوش باش چون عاقبت کار جهان نیستی است انگار که نیستی،چو هستی خوش باش .:: نظر يادت نره ::.

رسوای دل رسوای عالمی شدیم و دل هجران دیده ی خود را در جفای بار سنگدل فراموشکار چون شمع لرزان نیمه تمام نثار کردیم و به مستی قطرات اشک از دیده فرو ریختیم، تا شاید سازنده ی کائنات را دل بر این خلقت عاجز تیره بخت بسوزد و طرحی نو بریزد. رسوای عالمی شدیم و به مستی شکوه ها،از خالخ خود آغاز نهادیم تا از فتنه های فتنه انگیزش درس عبرتی گرفته بر مشتی پوست و استخوان سخت نگیرد آتشی از قطرات سوزان سرشک بر دیده آنقدر روان ساختیم که شاید شعله های درخشانش این جسم نحیف را بسوزاند و از غم و اندوه یار سنگدلی آزادش سازد ولی افسوس که : (( او خفته است و چه داند که در غمش شب هجر چگونه بر من شب زنده دار میگذرد )) ز دست دیده به هر کجا که قدم میگذاریم میان سیل اشکش چو مغروقینی که امواج بی پایانی بر سرشان سایه بیفکند در ظلمات ابدی فرو میرویم وه که این فکر چه سرعتی دارد و چه مسافتی. نه آن را در و پیکری باشد و نه بعد و پایانی ، بی تامل بیاندیشید و بی دلیل بنویسید،بی سبب نیست که گفته اند: (( ز بسکه سر زده رفتی و آمدی ای فکر تو خانه ی دل من کاروان سرا کردی )) .:: نظر يادت نره ::.

خدایا آنکه در تنهاترین تنهاییم تنهایم گذاشت خواهشی دارم تو در تنهاترین تنهاییش تنهای تنهایش نزار. .:: نظر يادت نره ::.