همه راه ها را برای رسیدن به تو پیمودم
همه اشکهایم را در دوری از تو ریختم
همه آه ها ی سوزان از سینه من کشیده شد
همه دردها از نبودن تو دامنگیرم شد
همه فریادهایم را در زیر سقف آسمان کشیدم
چرا که
دلم از مهر تو پر است
اما چشمم از نگاه تو خالی
قلبم از عشق تو پر است
اما دستم از دست تو خالی
وجودم از وجود تو پر است
اما خانه ام از حضور تو خالی
تنهاترینم
شب و روز نگاهم به در است
که شاید روزی بیایی
همه غرورم را به پای تو می ریزم
همه عشقم را فدای تو می کنم
با این که می دانم که دیگرنمی آیی
شاید لایق عشق تو نبودم نازنینم
ولی عاشق تو بودم بهترینم
در آن صبح سرد و بی روح
پس از آن شب تلخ و مجروح
دل شکسته ام را از خود راندی
نگاه ناآشنایت را از من برگرفتی
چه ساده گفتی برو
و چه آرام و بی صدا شکستم و رفتم
و تو صدای شکستن ساقه زندگی ام را نشنیدی
و تو صدای گریه دلم را نشنیدی
قلب خونینم را ندیدی
دردم را احساس نکردی
تو که مهربانترینم بودی
تو که نازنینم بودی
آن شب که به تو رسیدم به یاد داری؟
از شادی به خاک خدا بوسه زدم
به سجده نشستم
گریه شادی سر دادم
یادته؟
ببین امروز به سوک دل نشسته ام
ببین امروز به درد و غم شکسته ام
هنوز شبانگاهان در خلوت دل با تو سخن می گویم
هنوز خیال نازنینت را به آغوش می کشم
هنوز یاد لبهای آتشینت را بر لب می سایم
تو پیمان شکستی و رفتی
و به من چگونه شکستن را اموختی
نازنینم من شکستن را با تو آموختم
نمی دانم برایت چه بخواهم
ولی می دانم که برایت چه نخواهم
نمی خواهم لرزش اشک را در چشمانت ببینم
اشک سهم من است
نمی خواهم که درد را در وجودت ببینم
درد همراه من است
نمی خواهم دل تنهایت را بینم
تنهایی یار من است
نمی خواهم دل دریائی ات را غمگین ببینم
دل من غمخانۀ غمهاست عزیزم
مرا از خود راندی گله ای نبود
که تا بود بخت با ما یار نبود
