یكى از علماى جامع و كامل و عارف و فیلسوف كه همه شما او را مى‏شناسید ، ایشان مى‏فرمودند: براى دیدن یكى از اقوام به شهرمان در یك منطقه سردسیر كشاورزى رفتم.

 وقتى وارد خانه‏اش شدم، گفت: آقا! اول یك مسأله شرعى دارم، این را جواب بدهید.

گفتم: بفرمایید، گفت: امسال تا زانوى ما در این منطقه برف آمده است، پنج و نیم، شش صبح تازه هوا روشن شده بود، من آمدم بیل و پارو برداشتم كه به باغ بیایم داخل آلاچیق دیدم یك گرگ قوى آمده و زیر آلاچیق خوابیده، من و بیل و پاروى من را كه دید، اصلاً عكس العمل نشان نداد، نترسید، ولى من ترسیدم جلو بروم، خیلى گرگ قویى بود.

فكر كردم بیابان پر برف است، چیزى گیرش نیامده است، به اینجا پناه آورده. برگشتم و مقدارى نان و گوشت شب مانده بود، مقدارى شیر، این‏ها را داخل سینى گذاشتم و راه افتادم، گفتم: نزدیكش كه شدم، اگر قیافه عصبى گرفت، سینى را مى‏اندازم و فرار مى‏كنم. اگر عكس العملى نشان نداد، جلو مى‏روم.

دیدن گرگ مادر و پذیرایى از او

كنار باغ هم آغل گوسفندهایم بود ، جلو آمدم ، دیدم نه ، عكس العملى نشان نمى‏دهد ، زنده هم هست ، نمرده ، نزدیك او رسیدم ، دیدم مقدارى شكمش را بلند كرد و زیر شكمش چهار پنج تا بچه گرگ است كه تازه آنها را زاییده بود.

هیچ چیزى گیرش نیامده بود، گرسنه، بچه‏ها یك مرتبه شروع به ناله كردن كردند، و حالت چشم این گرگ برگشت، مثل این كه مى‏خواست با چشمش به من بگوید: دستت درد نكند، ما بیچاره بودیم، من تازه زاییدم، بچه‏هایم گرسنه هستند.

سینى را گذاشتم. گرگ لقمه لقمه برداشت و اول در دهان بچه‏هایش گذاشت، مادر است.

میزان محبت خدا بر بندگان

خدا فرمود: محبت كل مادرهاى عالم را از انسان و جن و حیوان را جمع كنند، یك ذره محبت من را نشان نمى‏دهد. من محبتم به بندگانم اگر صد باشد، یكى‏اش را در كل عالم پخش كردم، نود و نه تاى آن را گذاشتم كه قیامت خرج آنها كنم.(4)

ما با دلگرمى امشب پیش تو آمدیم، خیلى هم دلمان گرم است، هیچ ناراحتى‏اى نداریم.

گرگ هم غذا را خورد و بهار شد، گرگ همانجا ماند و نرفت، كجا برود؟ نمك خورده اینجا بود، محبت و احسان دیده، كجا برود؟

حمیدى در جمع بین صحیحین گفته است: «اسیرانى را نزد پیامبر آوردند ناگاه زنى از میان ایشان دوان دوان در پى كودكى برآمد. طفل خویش را در میان اسیران یافت، به سینه گرفت و شیر داد.

 پیامبر فرمود: آیا گمان دارید این زن فرزند خود را در آتش بیفكند؟ یاران پیامبر پاسخ گفتند: نه به خدا سوگند. پیامبر فرمود: خداوند نسبت به بندگانش مهربانتر از این زن به فرزندش است.»

در همان كتاب از رسول خدا روایت شده كه خداوند صد رحمت دارد كه یكى از آنها را نازل فرموده و به آن رحمت میان جن و انسان و درندگان و حشرات، دوستى و مهر افكند كه به واسطه آن با هم انس مى‏گیرند

و ددان توله‏هاى خود را پاس مى‏دارند. نود و نه رحمت باقیمانده ذخیره‏اى است كه پروردگار به وسیله آن در قیامت بندگان خود را با آن مورد ترحم قرار مى‏دهد.»

درخت‏ها شكوفه كردند و بچه گرگها هم بزرگ شدند و روزها با همدیگر بازى مى‏كردند، كم كم دیدم مادرشان دیگر غذا قبول نمى‏كند، پشت یك درخت مخفى شدم، دیدم از دیوار كوتاه آخر باغ بیرون مى‏رود و عصر برمى‏گردد و غذا مى‏آورد،

دریدن گوسفند صاحبخانه توسط بچه گرگها

یك روز صبح گرگ رفت، این سه چهار تا بچه گرگ با همدیگر رفتند داخل آغل و یك بره را خفه كردند و داخل آلاچیق كشیدند و شروع به خوردن كردند.

گفتم: عیبى ندارد، عصر بود، دیدم سر و صدا بلند شد، از اتاقم بیرون آمدم، دیدم گرگ برگشته بود، چشمش به این بره من افتاده كه بچه‏هاى او كشته بودند، دیدم این بچه‏ها را مى‏گرفت و چهار پنج بار به زمین مى‏كوبید؛ كه بى‏مروت‏ها! آخر چهار ماه است به ما محبت كرده، بره او را چرا پاره كردید؟ ما كه پنجاه سال است نان خدا را مى‏خوریم و كفران مى‏كنیم.

گرگ، بچه‏ها را زد و بعد هم هر چهار پنج تا را غروب جلو انداخت و برد، پشت دیوار انداخت و خودش روى دیوار نشست و به من نگاه كرد و چشمش پر از اشك شد كه من شرمنده و خجالت زده هستم.

باز معرفت گرگ كه رفت و یك بره پیدا كرد و آورد، ما برایت چه بیاوریم؟ ما همان حرف امام على علیه‏السلام را مى‏زنیم:

« ارحم من رأسُ ماله الرجاء و سلاحهُ البكاء » ما غیر از گریه سرمایه‏اى نداریم.

سخنان استاد انصاریان

رئیس شهربانى دولت مأمون میگوید: روزى وارد بر مأمون شدم، مردى را نزد او بسته به زنجیرهاى گران دیدم، مأمون به من گفت این مرد را ببر و از او كاملًا مواظب كن مباد از دستت بگریزد، آنچه در توان دارى در حفظ او به كار بند، به چند نفر سفارش دادم او را ببرند، در دل خود گفتم با این همه سفارش مأمون، جز این كه او را در اطاق خود زندانى كنم، از این جهت دستور دادم او را در اطاق خودم زندانى كنند.

هنگامى كه به خانه بازگشتم از وضع او و علت گرفتاریاش جویا شدم، گفتم: از كدام شهرى، گفت: از دمشق، گفتم: فلان كس را میشناسى؟ پرسید شما از كجا او را میشناسید؟ گفتم: من با او داستانى دارم، گفت: من حكایت خود را نمیگویم مگر این كه تو داستانت را با آن مرد بگوئى.

توضیح دادم: چند سال پیش در شهر شام با یكى از حاكمان همكارى میكردم، مردم شام بر آن مرد شوریدند تا جائى كه به وسیله زنبیلى از قصر حكومت پائین آمد و با یارانش فرار كرد، من هم با گروهى گریختم، در حالى كه در میان كوچه میدویدم مردم مرا تعقیب میكردند، به كوچهاى رسیدم مردى را بر در خانه نشسته دیدم، گفتم: اذن میدهى وارد خانه شوم و با این كار جان مرا نجات دهى؟ گفت: وارد شو مرا داخل خانه نمود و در یكى از اطاقها جاى داد و به همسرش گفت: نهایتاً وارد اطاق شخصى من شود، از شدت ترس یاراى‏ نشستن به روى زمین را نداشتم، مردم وارد خانه شدند و مرا از او خواستند، گفت: وارد هر جاى خانه خواستید شوید و همه جا را بگردید.

رسیدند به اطاقى كه من در آن بودم، همسر صاحب خانه بر آنان نهیب سختى زد و گفت: حیا نمیكنید، شرم نمینمائید كه میخواهید وارد اطاق خصوصى من شوید؟ مردم بخاطر آن نهیب خانه را ترك كرده و رفتند، زن گفت: نترس همه رفتند، پس از ساعتى خود آن مرد آمد و گفت: از این پس مطمئن باش، سپس در میان منزل اطاقى ویژه من قرار داد و در آنجا از من به بهترین صورت پذیرائى میشد.

روزى به او گفتم اجازه دارم از منزل خارج شوم و از حال غلامان خود خبرى بگیرم، ببینم آیا كسى از آنان هست؟ اجازه داد ولى از من تعهد گرفت كه باز به خانه برگردم!

بیرون رفتم ولى هیچ یك از غلامان را پیدا نكردم، باز به همان منزل بازگشتم، پس از مدتى یك روز از من پرسید چه خیال دارى؟ گفتم: میخواهم عازم بغداد شوم، گفت قافله بغداد سه روز دیگر حركت میكند اگر خیال دارى به تنهائى به بغداد بروى من راضى نیستم این سه روز هم توقف كن سپس با آن كاروان روانه بغداد شو.

من از او بسیار عذرخواهى كردم بخاطر این كه در این مدت نسبت به من نهایت اكرام و پذیرائى را كرده اى، ولى با خداى خویش عهد میكنم كه از شما فراموش نكنم و بالاخره این خوبیها را پاداش دهم.

روز حركت كاروان رسید، هنگام سحر نزد من آمد و گفت: قافله در حال حركت است، من با خود گفتم این راه طولانى را چگونه بدون مركب و غذا به پایان برسانم، در این هنگام زوجه اش آمد و یك دست لباس با كفش در میان پارچه اى پیچید و به من داد، شمشیر و كمربندى را نیز به دست خودشان بر كمرم بستند، اسبى با یك قاطر برایم آورده و صندوقى كه محتوى پنج هزار درهم بود با یك غلام به عطایاى خود افزودند تا آن غلام به قاطر و اسب رسیدگى كرده و براى سایر نیازمندیها آماده باشد.

هسمرش بسیار عذرخواهى كرد، مقدارى از مسافت را از من مشایعت كردند تا به كاروان رسیدم، وقتى به بغداد وارد شدم به این منصبى كه اكنون در اختیار من است مشغول شدم، دیگر مجال نیافتم كه از او خبر بگیرم، یا كسى را بفرستم از حالش جویا شود، و به من خبر دهد، بسیار دوست دارم او را دیدار كنم تا اندكى از خدماتش را پاداش دهم و زحماتش را جبران نمایم.

زندانى گفت: خداوند بدون زحمت شخصى را كه جستجو مینمودى در كنارت قرار داده، من همان صاحبخانه هستم، سپس شروع به تشریع واقعه نمود و جزئیات آن را توضیح داد به طورى كه به یقین رسیدم راست میگوید، آنگه با لحنى حزین گفت: اگر بخواهى به عهدت كه جبران خدمات من است وفا كنید، من وقتى از خانوادهام جدا شدم وصیت نكردم، غلامى به همراهم آمده و در فلان محل است، فقط او را نزد من آر تا وصیت كنم، گفتم چگونه شد كه به این بلا دچار شدى؟ گفت: فتنهاى در شام مانند شورش زمان تو به وقوع پیوست، خلیفه لشگرى فرستاد تا امنیت به شهر بازگشت، مرا همراه دیگران گرفتند، به اندازهاى زدند كه نزدیك مردن رفتن، سپس بدون این كه فرصت دیدن خانوادهام دست دهد مرا به بغداد آوردند.

رئیس شهربانى میگوید: شبانه فرستادم آهنگرى آوردند و زنجیرهایش را باز كردم، همراه خود او را به حمام برده و لباس هایش را عوض كردم، كسى را فرستادم غلامش را آورد، همین كه غلام را دید به گریه افتاد و شروع به وصیت كردن نمود، من معاونم را خواستم، فرمان دادم ده اسب و ده قاطر و ده غلام و ده‏ صندوق و ده دست لباس و به همین مقدار غذا برایش آماده نموده و او را از بغداد خارج كند، گفت: این كار را مكن زیرا گناهم نزد خلیفه بسیار بزرگ است و مرا خواهد كشت، اگر خیال چنین كارى دارى مرا در محل مورد اطمینانى بفرست كه در همین شهر باشد، تا فردا اگر حضورم نزد خلیفه لازم شد مرا حاضر كنى، هر چه اصرار كردم كه خود را نجات ده نپذیرفت، ناچار او را به محل امنى فرستادم، و به معاونم گفتم اگر من سالم ماندم تو بیتردید وسیله رفتن او را به شام فراهم میكنم، و اگر خلیفه مرا به جاى او به قتل رسانید تو او را نجات بده و راه رفتن به شام را براى او هموار ساز.

فردا صبح هنوز از نماز فارغ نشده بودم كه گروهى آمدند و فرمان خلیفه را دائر بر بردن زندانیام نزد خلیفه به من اعلام كردند، نزد خلیفه رفتم، چون چشمش به من افتاد گفت: به خدا سوگند اگر بگوئى اسیر فرار كرده تو را میكشم! گفتم: فرار نكرده، اذن بده داستانش را بگویم، گفت: بگو، تمام گرفتاریام را در دمشق و جریان شب گذشته را براى خلیفه شرح دادم و اعلام كردم میخواهم به عهدى كه با او كردم وفا كنم، یا خلیفه مرا به جاى او میكشد اینك كفنم را پوشیده و آماده مرگم، یا مرا میبخشد كه در این صورت منتى بر غلام خود نهاده، مأمون وقتى داستانم و داستان آن مرد را شنید گفت خداوند خیرت ندهد، این كار را درباره آن مرد میكنى در صورتى كه او را میشناسى ولى آنچه او نسبت به تو در دمشق انجام داد بدون این كه تو را بشناسد انجام داد، چرا پیش از این حكایتش را به من نگفتى تا پاداش خوبى به او دهم.

گفتم: خلیفه او هنوز اینجاست، من هر چه از او خواستم خود را نجات دهد نپذیرفت، سوگند یاد كرد تا از حال من آگاه نشود از بغداد بیرون نرود!

مأمون گفت این هم منتى بزرگ تر از كار اول اوست كه بر تو نهاده، اكنون برو و او را نزد من بیاور، رفتم و به او اطمینان دادم كه خلیفه بدون شك از تو گذشته و من دستور داده تو را نزد او برم، چون این خبر را شنید دو ركعت نماز شكر خواند و با هم نزد خلیفه آمدیم مأمون نسبت به وى بسیار مهربانى نمود، و او را نزدیك خود نشانید و با گرمى با او مشغول صحبت شد تا وقت غذا رسید، با هم غذا خوردند، سپس به او پیشنهاد فرماندارى دمشق را كرد، از پذیرفتن حكومت دمشق پوزش خواست، نهایتاً از وى خواست كه همواره ازوضع دمشق به او خبر دهد، این كار را پذیرفت مأمون فرمان داد ده اسب و ده غلام و ده بدره زر و ده هزار دینار به او بدهند، و به فرماندار شام نوشت كه مالیاتش را نگیرد و سفارش نمود با او به خوبى رفتار كند، به شام رفت، پس از رفتنش مرتب به مأمون نامه مینوشت، هر وقت نامهاش میآمد مرا میخواست و میگفت از دوستت نامه آمده است‏

رئیس شهربانى دولت مأمون میگوید: روزى وارد بر مأمون شدم، مردى را نزد او بسته به زنجیرهاى گران دیدم، مأمون به من گفت این مرد را ببر و از او كاملًا مواظب كن مباد از دستت بگریزد، آنچه در توان دارى در حفظ او به كار بند، به چند نفر سفارش دادم او را ببرند، در دل خود گفتم با این همه سفارش مأمون، جز این كه او را در اطاق خود زندانى كنم، از این جهت دستور دادم او را در اطاق خودم زندانى كنند.

هنگامى كه به خانه بازگشتم از وضع او و علت گرفتاریاش جویا شدم، گفتم: از كدام شهرى، گفت: از دمشق، گفتم: فلان كس را میشناسى؟ پرسید شما از كجا او را میشناسید؟ گفتم: من با او داستانى دارم، گفت: من حكایت خود را نمیگویم مگر این كه تو داستانت را با آن مرد بگوئى.

توضیح دادم: چند سال پیش در شهر شام با یكى از حاكمان همكارى میكردم، مردم شام بر آن مرد شوریدند تا جائى كه به وسیله زنبیلى از قصر حكومت پائین آمد و با یارانش فرار كرد، من هم با گروهى گریختم، در حالى كه در میان كوچه میدویدم مردم مرا تعقیب میكردند، به كوچهاى رسیدم مردى را بر در خانه نشسته دیدم، گفتم: اذن میدهى وارد خانه شوم و با این كار جان مرا نجات دهى؟ گفت: وارد شو مرا داخل خانه نمود و در یكى از اطاقها جاى داد و به همسرش گفت: نهایتاً وارد اطاق شخصى من شود، از شدت ترس یاراى‏ نشستن به روى زمین را نداشتم، مردم وارد خانه شدند و مرا از او خواستند، گفت: وارد هر جاى خانه خواستید شوید و همه جا را بگردید.

رسیدند به اطاقى كه من در آن بودم، همسر صاحب خانه بر آنان نهیب سختى زد و گفت: حیا نمیكنید، شرم نمینمائید كه میخواهید وارد اطاق خصوصى من شوید؟ مردم بخاطر آن نهیب خانه را ترك كرده و رفتند، زن گفت: نترس همه رفتند، پس از ساعتى خود آن مرد آمد و گفت: از این پس مطمئن باش، سپس در میان منزل اطاقى ویژه من قرار داد و در آنجا از من به بهترین صورت پذیرائى میشد.

روزى به او گفتم اجازه دارم از منزل خارج شوم و از حال غلامان خود خبرى بگیرم، ببینم آیا كسى از آنان هست؟ اجازه داد ولى از من تعهد گرفت كه باز به خانه برگردم!

بیرون رفتم ولى هیچ یك از غلامان را پیدا نكردم، باز به همان منزل بازگشتم، پس از مدتى یك روز از من پرسید چه خیال دارى؟ گفتم: میخواهم عازم بغداد شوم، گفت قافله بغداد سه روز دیگر حركت میكند اگر خیال دارى به تنهائى به بغداد بروى من راضى نیستم این سه روز هم توقف كن سپس با آن كاروان روانه بغداد شو.

من از او بسیار عذرخواهى كردم بخاطر این كه در این مدت نسبت به من نهایت اكرام و پذیرائى را كرده اى، ولى با خداى خویش عهد میكنم كه از شما فراموش نكنم و بالاخره این خوبیها را پاداش دهم.

روز حركت كاروان رسید، هنگام سحر نزد من آمد و گفت: قافله در حال حركت است، من با خود گفتم این راه طولانى را چگونه بدون مركب و غذا به پایان برسانم، در این هنگام زوجه اش آمد و یك دست لباس با كفش در میان پارچه اى پیچید و به من داد، شمشیر و كمربندى را نیز به دست خودشان بر كمرم بستند، اسبى با یك قاطر برایم آورده و صندوقى كه محتوى پنج هزار درهم بود با یك غلام به عطایاى خود افزودند تا آن غلام به قاطر و اسب رسیدگى كرده و براى سایر نیازمندیها آماده باشد.

هسمرش بسیار عذرخواهى كرد، مقدارى از مسافت را از من مشایعت كردند تا به كاروان رسیدم، وقتى به بغداد وارد شدم به این منصبى كه اكنون در اختیار من است مشغول شدم، دیگر مجال نیافتم كه از او خبر بگیرم، یا كسى را بفرستم از حالش جویا شود، و به من خبر دهد، بسیار دوست دارم او را دیدار كنم تا اندكى از خدماتش را پاداش دهم و زحماتش را جبران نمایم.

زندانى گفت: خداوند بدون زحمت شخصى را كه جستجو مینمودى در كنارت قرار داده، من همان صاحبخانه هستم، سپس شروع به تشریع واقعه نمود و جزئیات آن را توضیح داد به طورى كه به یقین رسیدم راست میگوید، آنگه با لحنى حزین گفت: اگر بخواهى به عهدت كه جبران خدمات من است وفا كنید، من وقتى از خانوادهام جدا شدم وصیت نكردم، غلامى به همراهم آمده و در فلان محل است، فقط او را نزد من آر تا وصیت كنم، گفتم چگونه شد كه به این بلا دچار شدى؟ گفت: فتنهاى در شام مانند شورش زمان تو به وقوع پیوست، خلیفه لشگرى فرستاد تا امنیت به شهر بازگشت، مرا همراه دیگران گرفتند، به اندازهاى زدند كه نزدیك مردن رفتن، سپس بدون این كه فرصت دیدن خانوادهام دست دهد مرا به بغداد آوردند.

رئیس شهربانى میگوید: شبانه فرستادم آهنگرى آوردند و زنجیرهایش را باز كردم، همراه خود او را به حمام برده و لباس هایش را عوض كردم، كسى را فرستادم غلامش را آورد، همین كه غلام را دید به گریه افتاد و شروع به وصیت كردن نمود، من معاونم را خواستم، فرمان دادم ده اسب و ده قاطر و ده غلام و ده‏ صندوق و ده دست لباس و به همین مقدار غذا برایش آماده نموده و او را از بغداد خارج كند، گفت: این كار را مكن زیرا گناهم نزد خلیفه بسیار بزرگ است و مرا خواهد كشت، اگر خیال چنین كارى دارى مرا در محل مورد اطمینانى بفرست كه در همین شهر باشد، تا فردا اگر حضورم نزد خلیفه لازم شد مرا حاضر كنى، هر چه اصرار كردم كه خود را نجات ده نپذیرفت، ناچار او را به محل امنى فرستادم، و به معاونم گفتم اگر من سالم ماندم تو بیتردید وسیله رفتن او را به شام فراهم میكنم، و اگر خلیفه مرا به جاى او به قتل رسانید تو او را نجات بده و راه رفتن به شام را براى او هموار ساز.

فردا صبح هنوز از نماز فارغ نشده بودم كه گروهى آمدند و فرمان خلیفه را دائر بر بردن زندانیام نزد خلیفه به من اعلام كردند، نزد خلیفه رفتم، چون چشمش به من افتاد گفت: به خدا سوگند اگر بگوئى اسیر فرار كرده تو را میكشم! گفتم: فرار نكرده، اذن بده داستانش را بگویم، گفت: بگو، تمام گرفتاریام را در دمشق و جریان شب گذشته را براى خلیفه شرح دادم و اعلام كردم میخواهم به عهدى كه با او كردم وفا كنم، یا خلیفه مرا به جاى او میكشد اینك كفنم را پوشیده و آماده مرگم، یا مرا میبخشد كه در این صورت منتى بر غلام خود نهاده، مأمون وقتى داستانم و داستان آن مرد را شنید گفت خداوند خیرت ندهد، این كار را درباره آن مرد میكنى در صورتى كه او را میشناسى ولى آنچه او نسبت به تو در دمشق انجام داد بدون این كه تو را بشناسد انجام داد، چرا پیش از این حكایتش را به من نگفتى تا پاداش خوبى به او دهم.

گفتم: خلیفه او هنوز اینجاست، من هر چه از او خواستم خود را نجات دهد نپذیرفت، سوگند یاد كرد تا از حال من آگاه نشود از بغداد بیرون نرود!

مأمون گفت این هم منتى بزرگ تر از كار اول اوست كه بر تو نهاده، اكنون برو و او را نزد من بیاور، رفتم و به او اطمینان دادم كه خلیفه بدون شك از تو گذشته و من دستور داده تو را نزد او برم، چون این خبر را شنید دو ركعت نماز شكر خواند و با هم نزد خلیفه آمدیم مأمون نسبت به وى بسیار مهربانى نمود، و او را نزدیك خود نشانید و با گرمى با او مشغول صحبت شد تا وقت غذا رسید، با هم غذا خوردند، سپس به او پیشنهاد فرماندارى دمشق را كرد، از پذیرفتن حكومت دمشق پوزش خواست، نهایتاً از وى خواست كه همواره ازوضع دمشق به او خبر دهد، این كار را پذیرفت مأمون فرمان داد ده اسب و ده غلام و ده بدره زر و ده هزار دینار به او بدهند، و به فرماندار شام نوشت كه مالیاتش را نگیرد و سفارش نمود با او به خوبى رفتار كند، به شام رفت، پس از رفتنش مرتب به مأمون نامه مینوشت، هر وقت نامهاش میآمد مرا میخواست و میگفت از دوستت نامه آمده است‏

چند سالى براى تبلیغ به انگلستان مى‏رفتم، یكى از سال‏ها در مجلسى از مجالس عرب زبان شیعه شركت كردم، سخنرانى با بیانى رسا و ذكر مصیبتى هنرمندانه براى آن جمعیت سخنرانى داشت، پرسیدم این سخنران كیست‏ و از كدام كشور است؟ پاسخ دادند از اهالى قاهره مصر است، و شغلش دادیارى و قضاوت در محاكم مصر بوده ولى پس از آن كه مذهب اهل‏سنت را رها كرد و مشرف به مكتب اهل‏بیت شد به جرم تشیع او را از محكمه اخراج كرده و همه حقوقش را از بین بردند.

به دیدارش مشتاق شدم، از داستانى كه بخاطر قبول مكتب اهل‏بیت كه تنها مكتب حق در همه جهان است برایش پیش آمده پرسیدم؟ پاسخ داد: روزى مرد و زن جوانى مسیحى براى طلاق به دادگاه مراجعه كردند، و از آنجا كه در مسیحیت طلاق جز در موردى كه زن به شوهر خیانت كند و دامن با ارتباط با مرد دیگر آلوده كند وجود ندارد دادخواست طلاق دادند، با زن صحبت كردم از وضع و وجناتش پیدا بود اهل خیانت نیست، با مرد سخن گفتم اصرار بر این داشت كه خیانت واقع شده، از او اثبات مسئله را همراه با دلیل و بینه خواستم، درخواست مهلت كرد، ولى برایم روشن بود كه از طرف مرد به آن زن افترا و تهمت وارد مى‏شود، در هر صورت به مرد گفتم مكتب غیر منطقى دارید كه اولًا طلاق در آن نیست و زن یا مرد تا آخر عمر باید بسوزند و بسازند، ثانیاً وقتى مرد علاقه‏مند به جدائى شد مى‏تواند با تهمت زدن به زن از زن جدا شود، گفت مكتب شما اهل سنت غیر منطقى‏تر است، زیرا اثبات تهمت به زن مسیحى از طرف شوهر ممكن است نیاز به زمان طولانى داشته باشد و چه بسا اثباتش غیر ممكن باشد و طلاق صورت نگیرد، اما قانون شما مى‏گوید مرد بدون این كه زن كمترین تأثیرى داشته باشد مى‏تواند در یك لحظه با گفتن انت طالق ثلاثه از زن جدا شود، و همسرش را پس از سال‏ها زحمت براى شوهر و آوردن فرزند رها كند، آیا آئین مسیحیت غیر منطقى است یا آئین شما، من پس از این گفتار به فكر فرو رفتم و سخن او را در ردّ فقه اهل سنت به ویژه در باب طلاق منطقى یافتم، به چند مكتب فقهى مراجعه كردم، مكتب اهل‏بیت را بسیار محكم و استوار و مطابق قرآن مجید دیدم، این مذهب را اختیار كردم و شیعه شدم، وقتى حكومت از تشیع من با خبر شد، مرا از اداره بیرون كرد و همه حقوقم را قطع نمود، شیعیان قاهره مرا با آغوش باز پذیرفتند، و از من براى سخنرانى در مجالسشان دعوت كردند، به لطف حق و عنایت اهل‏بیت مورد محبت شیعه چه در قاهره چه در خارج قرار گرفتم، از طریق مجالس ماه رمضان و محرم و صفر زندگى‏ام بهتر از زمان كارمندى‏ام در دادگسترى مصر اداره مى‏شود، و حتى حقوق بازنشستگى‏ام را نیز جبران كرد.

خاطرات استاد انصاریان

تربیت انسانی

س= از دیدگاه شما، برای تربیت انسان ، چه شیوه ای بایست عملی گردد؟
ج=از دیدگاه من برای تربیت انسان، شیوه ای خاص وجود دارد که تفصیل آن به این گونه است:
1- هدف از تربیت: هدف از تربیت من، ساختن انسان صالح است: (حجرات 13)
- چنان انسانی که به معناهای صحیحش ، اطاعت و بندگی خدا را بنماید: (ذاریات 56)
- پیرو راستین هدایت الهی باشد: (بقره 5 و 38 و 157)-(زمر 18)
- در زمین به عنوان نماینده الهی، مسئولیت های خویش را درک و ادا نماید: (بقره 30)
2- تر بیت انسان کامل: من انسان کاملی را تربیت می کنم: (ص 71 و 72)
- از دیدگاه من ، پیوند ژرفی میان زندگی مادی و روحی برقرار است: (بقره 201)-(اعراف 32)-(قیامة 16 و 17)
- از این رو من در نشو و نمای جسم و روح و عقل انسان، توازن و هماهنگی ایجاد می کنم: (بقره 143)-(نحل 1 تا 17)
- هر عمل مسلمان عبادت است. به شرط آنکه برای حصول رضای الهی اجام شده باشد: (بقره 177)
3- تربیت روح و روان: من برای ارتقای روح انسانی ، ذکر و فکر و عبادت و تلاوت خویش را ضروری قرار داده ام: (بقره 21 و 121)-(آل عمران 191)-(حج 77)-(فاطر 29)
- چنانکه برای او ، اخلاق و صفات عالی و برتر را آموختانده ام: (بقره 177)-(مؤمنون 1 تا 9)-(فرقان 63 تا 76)
4- تربیت عقل : از دیدگاه من ، عقل انسانی یک نعمت الهی است که به کار نبستن آن ناسپاسی و کفران نعمت ، به شمار می رود: (ملک 23)
- من از هر انسان خواسته ام که در جهان هستی، اندیشه و تفکر نموده و قدرت و حکمت خداوند را مشاهده کند: (بقره 164)-(انعام 95 تا 99)-(روم 8)-(چاثیة 22)-(تغابن 3)
- من حکمت های شریعت الهی را واضح می سازم: (بقره 179 و 184 و 281)
- مردم را از تقلید کورکورانه باز می دارم: (بقره 170)-(زخرف 23)
- در نظرم ، در هر موضوعی ، بدون علم آوری و تحقیق، محض از گمان و وهم کارگرفتن ، درست نیست: (نساء 83)-(بنی اسرائیل 36)-(کهف 150)-(حجرات 6)-(نجم 23 و 28)
- در روز قیامت ، هر دکس از عدم استفاده از عقلش و یا هم استفاده ی نادرست از آن، مورد بازخواست قرار می گیرد: (بنی اسرائیل 36)-(ملک 23)-(تکاثر 8)
5- تربیت جسم: من برای تکمیل نیازهای جسمی و مادی انسان، بسیار تأکید کرده ام: (بقره 222 و 223)-(اعراف 32)-(قصص 77)-(روم 21)
- تربیت احساسات و عواطف: برای من، تربیت احساسات و عواطف انسان بسیار مهم است.
- من برای انسان تنها ترس خدا را می آموزم: (آل عمران 157)-(مائده 94)-(انعام 15)-(زمر 36)-(دهر 10)
- و از ترس های دیگر برحذر می دارم. مانند ترس از مرگ: (آل عمران 154 و 185)-(نساء 78)-(ق 43)-(منافقون 11)
- ترس از قلت و تنگی رزق: (رعد 26)-(روم 37)-(فاطر 3)-(ذاریات 22 و 58)
- و او را از ترس های موهومی نجات میدهم: (بقره 216)-(نساء 19)-(لقمان 34)-(طلاق 1)
- در دل او ، امید و آرزوی نعمت های آخرت را پیدا می کنم: (آل عمران 14 و 15)-(اعراف 32)-(صف 10 تا 12)-(واقعه 15 تا 24)-(مطففین 22 تا 24)
- به او محبت و دوستی خدا را می آموزم: (بقره 165)-(توبه 24)-(زمر 53)-(تغابن 3)-(انفطار 6 و7)
- چنانکه نفرت از شیطان را به او می آموزم: (بقره 168 و 208)-(یوسف 5)-(بنی اسرائیل 53)-(فاطر 6)-(یس 60 و 62)
- من در وجدان و نهان انسان، نفرت از هر بدی را ایجاد می کنم: (آل عمران 104 و 110 و 114)-(توبه 112)-(نحل 90)
- تا او از کفر و شرک بپرهیزد: (بقره 191)-(حجرات 7)
- از فحاشی دوری گزیند: (نور 19)
- و از ارتکاب فتنه و فساد و غیره ، خود را برحذر دارد: (مائده 23 و 64)-(اعراف 56)-(قصص 83)
7- زندگی فردی و جمعی: من برای بهبود زندگی فردی و اجتماعی انسان، هر کوشش ممکن را نموده ام: (بقره 48)-(آل عمران 103)-(مائده 2)-(توبه 71)-(فاطر 18)-(شوری 38)-(حشر 9)-(مدثر 38)


8- فرض و مستحب: من برای انسان ، فرق امور واجب و مستحب را گفته ام، تا در میان مسائل و موضوعات مهم و مهمتر، گزینش کند: (بقره 178 و 183 و 271 و 280)-(آل عمران 97)-(نساء 25 و 103)-(توبه 60)
9- وسایل تربیت: من برای تربیت انسان، از این وسائل بسیار کار گرفته ام:
الف) یک نمونه به عنوان الگو تقدیم می کنم: «رسول اکرم (صلّی الله علیه و آله وسلّم) را به عنوان اسوه ی حسنه (الگوی نیک) »:(انبیاء 107)-(احزاب 21)-(سبا 28)
ب) بوسیله ی تهدید و بیم: دادن: (مائده 38)-(توبه 39)-(نور 2)-(فرقان 68 و 69)
ج) از داستان ها و تاریخ پند گرفتن: (مائده 27 تا 30)-(اعراف 176)-(هود 100)-(یوسف 3 و 111)
د) رسم و رواج های جاهلیت را پایان می دهم: (مائده 90)-(نحل 67)-(تکویر 8 و 9)
10- تأسیس یک گروه و جماعت شایسته: افرادی که بر این شیوه تربیت و آماده می شوند، از حقایق ابدی و دلائل آفاق و انفس ، آگاه شده، به احکامم پایبند و از دانش و بینش بهره مند می باشند. همچنین با این اسلوب ، بهترین جمعیت و سازمانی پدیدار می شود که به ایمان و عمل شایسته مسلح شده، برای پخش و ترویج خوبی ها و از میان بردن و ریشه کن سازی زشتی ها آماده و فعال می گردد: (بقره 151)-(آل عمران 110 و 164)-(جمعه 2)-(عصر 3 و 4)

چند توصیه برای کاهش وزن در پشت کامپیوتر

شما باید ظرفیت رژیمی خود را بالا ببرید. تعدادی متخصصان تغدیه در زمینه کاهش وزن افراد تحت رژیم آزمایش‌ها و تحقیقات زیادی انجام داده‌اند اینها ترفندهایی است که آنها توصیه می‌کنند.علاقه به تنقلات: تعداد زیادی از مردم در حالی‌که پشت کامپیوتر نشسته‌اند تنقلات می‌خورند، اگر شما یکی از این افراد هستید آماده شوید البته احتیاجی نیست که یک برنامه اضطراری و با عجله را اجرا کنید. دستورالعمل اول این است که تنقلات را داخل یخچال یا کابینت قرار دهید نه روی میز کامپیوتر و در دسترس!

آب بنوشید:

در همین چارچوب اگر آب روی میز کارتان و در معرض دیدتان باشد در نتیجه شش لیوان (هشت اونس) آب مورد نیاز بدنتان را خواهید نوشید همیشه یک بطری آب تازه روی میز کارتان در دسترس داشته باشید.

برنامه برای نهار:

اگر بیرون از منزل کار می‌کنید و کار شما پشت میزنشینی است بهتر است غذای خود را از خانه همراه ببرید تا بتوانید برنامه غذایی که برای شما لازم است را رعایت کنید.

تحرک:

حتی اگر برای شما ۱۰ دقیقه ورزش مقدور است، حتما این ۱۰ دقیقه را نرمش کنید هر زمان که موقعیتی پیش می‌آید و به هر بهانه‌ای بلند شوید و حرکت داشته باشید.

تمرین در ساعات استراحت:

قبل و بعد از این‌که پشت کامپیوتر بنشسینید‌حتما نرمش کنید اگر محل کار شما خیلی دور نیست در مورد پیاده‌روی از خانه‌تا سر کار برنامه‌ریزی کنید اگر واقعا کار شما به گونه‌ای است که حتی لحظه‌ای برای نرمش پیدا نمی‌کنید یک سالن در نزدیکی محل کار خود پیدا کنید و برای نرمش به آنجا بروید.

از دوستان خود کمک بگیرید:

با همکارانتان در شرکتی که کار می‌کنید برای کاهش وزن مسابقه بگذارید این راهی است که می‌توانید با یکدیگر در اوقات بیکاری تمرین کنید. این کمک خیلی بزرگی در کاهش وزن شما می‌کند