تبیان، دستیار زندگی

نذار باور کنم تنهای تنهام 

نمیخوام با کسی غیر از تو باشم 

میخوام از خوابی که لحظه ش یه ساله 

برای دیدن روی تو پاشم 

اگه تو باشی و دنیا نباشه 

میشه با تو همه دنیا رو حس کرد 

همه دنیا بیاد و تو نباشی 

دلم دق میکنه با این همه درد 

تموم زندگیمو زیر و رو کن 

که بی تو دلخوشی هامم گناهه 

خودت باش و منو دیوونگی هام 

فقط با تو دل من رو براهه 

بذار باور کنم اینو که با عشق 

حقیقت میشه تو افسانه باشه 

میشه افسانه ها رو زندگی کرد 

وای که چقدر زود بود چقدر زود از میان ما رفتی من که هنگام شنیدن این خبر نمی دانستم چه حرکتی کنم نه باور نمی کنم که تو هم از میان ما رفته باشد کاش کمی زود تر به یادت می افتادم و تو را بهتر درک می کردم حال رفتی تو هم ما را ترک گفتی تا آرام گیری بدان که تو را دوست داریم و خواهیم داشت و یادت همیشه در قلب های ما باقی خواهد ماند.

دل نوشته معین الدین واعظی

 بیا بیا که خیلی خیلی دیره        دلم داره واسه نگات می میره

پرنده تو چشم تو قشنگه        خیلی ها قلبشون واسه تو تنگه                                  (نادر خطائی)

بی گمان من هم عاشق خواهم شد و به زندگی نگاه دیگری خواهم داشت.می خواهم همه قصه های بی غصه را در کتابچه ی کوچک کوچک خاطره های ماندگار بنویسم و هر روز عصر،غروب یا هنگام بازی ستاره ها باهم.آنها را برای ماه بخوانم تا ماه هم عاشق تر شود

به یقین مثل کبوتران سپید خواهم شد.آن زمان که عاشق های جهان را به مهمانی دلم دعوت کنم.

بیاییم ای ماه ای درخشنده ی شبانه بی انجام من!!! برایم ترانه ای بخوان تا عاشق بمانم.

واسه تصور چشات بازم چشامو بستم

قلب سکوت تلخ مو با یه سلام شکستم

منتظر جوابتم حتی اگه نباشی

حتی اگه کم بمونم تو جزء خیلی هاشی

سلام من به تو نه چون بهونه کلامه

چشام که مات چشاتن نیتشون سلامه

سلام بی قراری هام به قلب بی غروبت

ذوب شده قندیل دلم با خنده های خوبت

تو سرزمین دوستی مون جاده پر از بهاره

بمون سبد سبد دلم واست ترانه داره

ناگهان باران می گیرد،صندلی های خیس ،یکی یکی دوباره می رویند میزها خواب صنوبر و ستاره می بینند.

من باورم می شود،اما مردمان آمده ی فهمیده........

 این صندلی های خیس خورده در ایوان چوبی قهوه خانه خواب مسافرانی خسته از یک راهی دور می بیند،نگاه شان می

حالا وقتی که مسافران خسته ی راه دور دوباره از خم خوابها ی آسمان بازگردند،آینه در سایه سار باقی خاطره خواب خواهند رفت اما هرگز به یاد نمی آورند که در ذهن هر تخته پاره پرتی هزار جنگل است.