تبیان، دستیار زندگی

گر خون دل از ديده روان شد شده باشد

رازي كه نهان بود عيان شد شده باشد

چو روزم تيره شد از غم ز آهم خانه روشن شد

كشيدم آهي از دل سقف اين ويرانه روشن شد

چو آهِ آتش افشانم ز سوز دل به گردون شد

كواكب از شرار اين دل ديوانه روشن شد

شراري بر دل آن آشنا ننشست از آهم

وزين مشعل دل تاريك هر بيگانه روشن شد

مرا درديست در دل نه چو هر درد

دواي آن نه در گرم است و ني سرد

دواي درد من درديست سوزان

كه آتش در زند در گرم و در سرد

بسي گشتم بسي جستم نديدم

كسي كو باشدش يك ذرّه زين درد

همه عمرم در اين سودا به سر شد

نه مقصودم به دست آمد نه همدرد

مي تونست زندگي من قدر عمر گل نباشه
غمي دنيامو نگيره آرزو هامو نپاشه

سهمم از نفس هميشه بغض بي وقفه شكستن

گريه بود و گريه بود و قصه ي شكستن من

فرصت غزل ندارم تپش هاي آخرين ِ

سرنوشتم اين نبودش نگو تقديرِ همينه
زودِ پاييزَمو ديدم اما رفتم ديگه بر باد
ديگه آخراي قصه ست نبرين قصه مو از ياد

دل گر غمين شود شده باشد چه مي شود
جان گر حزين شود شده باشد چه مي شود
عشقش چو گرم كرد و برافروخت سينه را
آه آتشين شود شده باشد چه مي شود
از غم چو شاد مي شود اين دل گر آن نگار
دل آهنين شود شده باشد چه مي شود

كينه ها در سينه ها دارند خويشان از حسد
آشنايان در پي گنجينه هاي عمر ها
هيچ آزاري نديدم هرگز از بيگانه اي
هر غمي كامد به دل از خويش بود و آشنا
بحر دل را تيره گرداند چو خويشي بگذرد
مي زند بر دل لگد چون آشنا كرد آشنا