تبیان، دستیار زندگی

دوستان خوندن این مقالات رو توصیه میکنم به شما چون واسه زندگیتون بسیار مفیده

مکن است کمتر توجه کنیم که چقدر به میان حرف دیگران می دویم و یا جملات آنها را تمام می کنیم. اما باید دریابیم که این عادت نه تنها برای احترام و محبتی که دیگران به ما دارند بلکه برای نیروی بسیار زیادی که صرف می کنیم تا در یک زمان در سر هر دو نفر باشیم نیز تا چه اندازه مخرب است! لحظه ای در این باره فکر کنید. وقتی که به میان حرف کسی می دوید یا جمله او را تمام می کنید، نه تنها باید افکار خود، بلکه افکار کسی را هم که حرفش را قطع می کنید پیگیری کنید. این گرایش (که در ضمن، بین مردم پرکار فوق العاده متداول است) هر دو طرف را ترغیب می کند که سخن و اندیشه خود را با سرعت بیان کنند. این کار، به نوبه خود، هر دو نفر را عصبی، تندخو و ناراحت می کند. گرایش یاد شده واقعاً فرساینده است و همچنین علت بسیاری از بگو و مگوهاست، زیرا اگر فقط یک چیز وجود داشته باشد که تقریباً همه از آن بیزار باشند، آن کسی است که به حرف دیگران گوش نمی دهد. و شما چگونه می توانید واقعاً به حرف فرد دیگری گوش فرا دهید، در حالی که خودتان دارید با او حرف می زنید؟
هنگامی که حرف دیگران را قطع می کنید، متوجه می شوید که این گرایش موذی چیزی جز یک عادت بی آزار نیست که بر شما پوشیده مانده است. همین توجه کردن خبر خوبی است زیرا بدان معنی است که تنها کاری که واقعاً باید انجام دهید آن است که وقتی یادتان می رود مچ خود را بگیرید، به خودتان یادآور شوید که (در صورت امکان، پیش از شروع گفتگو) شکیبا باشید و منتظر بمانید. به خودتان بگویید بگذار طرف مقابل ، حرفش را تمام کند. خیلی زود متوجه خواهید شد که نتیجه مستقیم این عمل ساده چقدر رفتار متقابل را با کسانی که در زندگی تان هستند بهبود خواهد بخشید. افرادی که با آنها ارتباط برقرار می کنید، هنگام گفتگو احساس راحتی بیشتری خواهند کرد. شما نیز وقتی که از قطع کردن حرف دیگران دست کشیدید متوجه خواهید شد که چقدر احساس راحتی بیشتری می کنید. میزان تپش قلب و نبض شما کاهش پیدا خواهد کرد و از گفتگویتان - به جای دویدن میان حرف آنها - لذت خواهید برد. این راه آسانی است که به آدمی مهربان و با اعصاب آرام تبدیل شوید.
 

مقاله ی جالبی هست

اگر می‌خواهید دوستتان بدارند، دوست بدارید و دوست داشتنی هم باشید.
▪ در این جهان نیاز به دوست داشتن و ستایش شدن، بیش از نیاز به نان است.
▪ دوست داشتن، یک نیروی شفا دهنده و خلاّق به شمار می‌آید.
▪ با زبان خوش و مهربانی می‌توانید فیلی را با مویی بکشید.
▪ روش و دستورالعملی وجود ندارد، شما دوست داشتن را فقط با دوست داشتن یاد می‌گیرید.
▪ تا زمانی که انسان بتواند ستایش کند و دوست بدارد، جوان می‌ماند.
▪ جای تأسف است که کسی ما را دوست نداشته باشد. ولی تأسف بالاتر از آن، این است که قادر نباشیم دوست بداریم.
▪ با نیکی کردن به دشمنانت آنها را به دوست تبدیل کن.
▪ خوشرویی و چهره گشاده، وسیله کسب محبت است.