تبیان، دستیار زندگی

می تونید ذخیرش کنید بعد نظر بدید بعد بخونید.

می تونید ذخیرش کنید بعد نظر بدید بعد بخونید.

ریاضت مورد تایید اسلام کدام است؟فایده و اقسام ریاضت را توضیح دهید؟

 یک نمونه از ریاضیت افراطی

ریاضت سنگین مرتاضنور می‌آید. مردی در هیبت مرتاض به‌صورت چهار زانو، آماده ریاضت در صحنه نشسته است. در كنارش یك چراغ پایه‌دار بلند قرار دارد. حباب چراغ با فاصله، درست بالای سر اوست در سمت دیگرش یك كاسه قرار دارد كه درون آن مقداری مغز بادام است. مرد مرتاض با حركت پانتومیم، بادام‌ها را برای هفت روز به هفت قسمت مساوی تقسیم می‌كند و همه را مقابل خود روی پارچه‌ای سفید قرار می‌دهد. كارش تمام می‌شود. تمركز می‌كند و ریاضت خود را آغاز می‌كند. پس از لحظاتی رفتن به خلسه احساس گرسنگی می‌كند. از تمركز بیرون آمده یك بخش از بادام‌ها را می‌‌خورد. دوباره تمركز می‌كند به خلسه می‌رود. باز پس از لحظاتی احساس گرسنگی می‌كند، از حالت تمركز خارج می‌شود، قصد دارد یك بخش دیگر از بادام‌ها را بخورد، خودداری می‌كند، وسوسه می‌شود، خودداری می‌كند، عاقبت فكری به‌خاطرش می‌رسد. دست به‌طرف پایة چراغ می‌برد كلید چراغ بر پایة آن است. كلید را می‌زند، نور می‌رود، دوباره می‌زند نور می‌آید. با روشن شدن چراغ القا می‌كند شبی گذشته و روز دیگری آمده است. به‌خود كِش وقوس می‌دهد. انگار تازه از خواب بیدار شده است. دست می‌برد بخش دیگری از بادام‌ها را می‌خورد. باز آغاز ریاضت می‌كند، باز گرسنه می‌شود، مجدداً چراغ را خاموش و روشن می‌كند. مجدداً القا می‌كند روز شده است، بادام می‌خورد. پس دست برده چندین‌بار پشت‌سر هم چراغ را خاموش و روشن می‌كند، و همة بادام‌ها را یك‌جا می‌خورد، بادام‌ها تمام شده، با تمركز به ریاضت می‌پردازد. پس از لحظاتی احساس دل‌پیچه می‌كند، به‌سرعت از جا بلند شده صحنه را ترك می‌كند.
نور می‌رود.

تفاوت روزه با ریاضت‏هاى غیردینى در چیست؟

«ریاضت» در لغت چند معنا دارد كه عبارتند از:

1. تحمل رنج و تعب براى تهذیب نفس و تربیت خود یا دیگرى.
2. تمرین و ممارست.
3. كوشش و سعى.
4. گوشه‏نشینى توأم با عبادت و خوددارى نفس. ریاضت در اصطلاح نیز به معناى تحمل رنج و مشقت و از نظر جسمانى، خود را در محدودیت قرار دادن و در قبال آن به توانمندى‏هاى روحى رسیدن است.

انواع ریاضت‏

از یك نظر مى‏توان ریاضت را به دو نوع تقسیم كرد:

1. ریاضت به صورت مطلق؛ قطع نظر از آموزه‏هاى دینى.
2. ریاضت در قالب آموزه‏هاى دینى و براساس معیارهاى شرعى.

فرق‏هاى این دو عبارتند از:

1. ریاضت به معناى مطلق، عبارت است از این كه انسان از هر راه ممكن، جسم خود را به مشقّت بیندازد تا مهارت‏ها و توانمندى‏هایى را در بعد روحى به دست آورد؛ قطع نظر از این كه آیا چنین عملى از نظر احكام شرعى و مبانى دینى صحیح است یا نه. از این رو، مرتاضانى كه بدون در نظر گرفتن شریعت الهى، ریاضت مى‏كشند، براى رسیدن به هدف خود، هر عملى را انجام مى‏دهند؛ زیرا آنان بر این باورند كه فلان عمل، موجب تقویت روح یا اراده‏شان مى‏شود؛ اما در ریاضت‏هاى دینى (مانند روزه)، هرگز فرد از چارچوب شریعت خارج نمى‏شود و هر قدرت و نیرویى براى او مطلوب نیست.
او، براساس احكام الهى، روزه مى‏گیرد؛ زیرا احكام دینى، براى این است كه انسان را در حوزه عبودیت خدا قرار دهد و او را به مقام قرب الهى برساند؛ پس نتیجه و اثر ریاضت‏هاى شرعى و غیرشرعى، كاملاً با هم متفاوت است.

2. فرق دیگر ریاضت دینى با ریاضت غیردینى، این است كه دین، به انسان اجازه ضرر زدن به خود یا به دیگرى را نمى‏دهد و اعمال او همواره باید فایده عقلایى داشته باشد؛ براى مثال، روزه، عمل واجبى است كه افراد مكلّف، باید آن را بگیرند؛ اما همین روزه، اگر در جایى موجب آسیب شدید جسمانى یا بیمارى و یا تشدید آن گردد، حكم آن لغو مى‏شود و چنین فردى، نباید روزه بگیرد؛ در حالى كه مرتاض، ممكن است عملى را به این جهت انجام دهد كه موجب تقویت اراده شود و كارى ندارد به این كه این عمل ممكن است براى او ضرر داشته باشد یا نه و به عبارت دیگر، بر اساس قاعده كلى «لاضرر و لا ضرار فى الاسلام»، ضرر رساندن و ضرر دیدن، در اسلام و احكام آن، قرار داده نشده است. همچنین در قرآن آمده است:

«خداوند براى هیچ كس بیشتر از توانایى‏اش تكلیف نمى‏كند».1 مرتاض، این قواعد و اصول را نه تنها مد نظر ندارد، بلكه ممكن است برخلاف آنها عمل كند؛ به این جهت كه مى‏خواهد با ریاضت، ابعاد روحى و روانى خود را تقویت كند. از همین رو، بسیارى از احكام، ممكن است در مورد عده‏اى، تغییر كند یا آن تكلیف از دوش آنان برداشته شود؛ براى مثال، اگر كسى بیمار است و روزه گرفتن براى او ضرر دارد یا درمان او را به تأخیر مى‏اندازد و نیز افرادى كه مسافر هستند، نباید روزه بگیرند.

3. تفاوت دیگر، مربوط به انگیزه و هدفى است كه مرتاض دنبال مى‏كند. اگر از مرتاض سؤال شود كه انگیزه و هدف تو از این عمل چیست، ممكن است بگوید: براى تقویت روح یا به جهت تقویت اراده و یا به دلیل این كه بتوانم توانایى به دست آورم؛ اما نخستین شرط روزه، این است كه روزه‏دار، باید نیت و قصد «قربت» كند؛ «انما الاعمال بالنیات؛ عمل‏ها تنها با نیت، صحیح است».2

روزه‏دار نیز ممكن است انگیزه‏اش دست‏یابى به بهشت و نعمت‏هاى بهشتى باشد؛ اما باید قصد «قربة الى الله» كند. او مى‏خواهد در قالب بندگى، رضایت خدا را به دست آورد و به دنبال آن، از نعمت‏هاى مادى و معنوى نیز بهره بگیرد؛ پس در ریاضت‏هاى الهى، قصد و انگیزه، الهى است؛ ولى معلوم نیست مرتاض چنین هدفى را دنبال كند.

4. یكى دیگر از تفاوت‏هایى كه بین ریاضت‏هاى غیردینى و ریاضت‏هاى دینى وجود دارد، به كارگیرى محصولات و نتایج ریاضت است. یك انسان مؤمن - كه در قالب عمل به احكام الهى به كمالاتى دست مى‏یابد - هرگز حاضر نیست از این كمالى كه به دست آورده، سوء استفاده كند و در راه حرام، آن را به كار گیرد؛ اما مرتاض ممكن است بر اثر ریاضت، توانمندى‏هایى به دست آورد و در راه غیرصحیح و غیرمشروع از آنها استفاده كند.

حال ممكن است سؤال شود كه آیا مى‏شود انسانى از طریق ریاضت‏هاى غیر دینى، به جایى برسد؟ جواب آرى است؛ زیرا ریاضت و نتایج آن، تحت نظام علّى و معلولى قرار دارد؛ یعنى اگر علت (به مشقّت انداختن جسم)، ایجاد شد، معلول (تقویت روح در بعدى از ابعاد) نیز حاصل مى‏شود. این علّت و معلول، ممكن است در قالب یك نظام ارزشى و الهى شكل بگیرد و ممكن است خارج از این نظام باشد؛ درست مثل یك چاقوى تیز كه مى‏توانیم در راه صحیح و یا غلط از آن بهره‏بردارى كنیم و ممكن است این چاقو از طریق صحیح تیز شده باشد و یا از راه غصبى. بنابراین، تقویت روح، چیزى شبیه تیز كردن چاقو است. بنابراین، در سایه ریاضت‏هاى دینى، علاوه بر این كه نفس انسان قدرتمند مى‏شود و او به كمالاتى مى‏رسد، به سعادت واقعى و جاودان نیز دست مى‏یابد و این، امرى است كه با ریاضت‏هاى غیردینى حاصل نمى‏شود.


اگه فکر می کنید زیاد کپیش کنید توی hard

دیدی نظر یادت رفت؟