تبیان، دستیار زندگی

فَوَسْوَسَ لَهُمَا الشَّيْطَانُ لِيُبْدِيَ لَهُمَا مَا وُورِيَ عَنْهُمَا مِن سَوْءَاتِهِمَا وَقَالَ مَا نَهَاكُمَا رَبُّكُمَا عَنْ هَـذِهِ الشَّجَرَةِ إِلاَّ أَن تَكُونَا مَلَكَيْنِ أَوْ تَكُونَا مِنَ الْخَالِدِينَ

سوره : الاعراف  آیه شماره : 20

ریشه کلمه : ربب

فعل : ربّ

معنی : پروردگار، صاحب، سرور، تربيت كردن، رئيس، مالك، صاحب و رفيق، مربّى و مصلح «ارباب» جمع «ربّ» ربّ بطور اطلاق فقط بر خداوند اطلاق مي شود.

توضیح : ربّ در اصل به معنى تربيت است و ربّ بطور اطلاق فقط بر خداوند اطلاق مى‏گردد كه متكّفل موجودات است و در غير خدا مقيّد مى‏آيد مانند: ربّ الدار. در بعضى از آيات ربّ بر غير خدا اطلاق گرديده است مثل [يوسف:42 ، 50 و 41] بنابر آن كه ربّ فقط به خدا اطلاق مى‏شود، لازم بود كه جمع بسته نشود ولى بنابر اعتقاد كفّار جمع بسته شده يا براى نقل قول آنها و براى تفهيم جريان جمع آمده است.