تبیان، دستیار زندگی

فِيهَا فَاكِهَةٌ وَالنَّخْلُ ذَاتُ الْأَكْمَامِ

سوره : الرحمن  آیه شماره : 11

ریشه کلمه : ذو

فعل : ذو

معنی : صاحب، دارايِ تثنيه آن «ذوان» است. مثل [مائده: 95] جمع آن «ذوون» است. [بقره:177]. «ذات»مؤنث «ذو» است تثنيه آن ذواتان و جمعش ذوات

توضیح : آن دائم الاضافه است و پيوسته به اسم ظاهر اضافه مى‏شود و اضافه شدنش به ضمير نادر و شاذ است. حالت رفع آن به واو و حالت نصبش به الف مثل [اسراء:26]، و حالت جرّش به ياء است. [نساء: 36].