تبیان، دستیار زندگی

هُوَ الَّذِي أَخْرَجَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ مِن دِيَارِهِمْ لِأَوَّلِ الْحَشْرِ مَا ظَنَنتُمْ أَن يَخْرُجُوا وَظَنُّوا أَنَّهُم مَّانِعَتُهُمْ حُصُونُهُم مِّنَ اللَّهِ فَأَتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ حَيْثُ لَمْ يَحْتَسِبُوا وَقَذَفَ فِي قُلُوبِهِمُ الرُّعْبَ يُخْرِبُونَ بُيُوتَهُم بِأَيْدِيهِمْ وَأَيْدِي الْمُؤْمِنِينَ فَاعْتَبِرُوا يَا أُولِي الْأَبْصَارِ

سوره : الحشر  آیه شماره : 2

ریشه کلمه : حسب

فعل : حسب

معنی : «حساب»، «حُسبان» شمارش، شمردن، حساب، حسابگري، نظم، رسيدگي، عذاب «حسيب» و «حاسب»: حسابگر، عهده دار، متکفّل «حسب» ،«حِسبان» ، «احتساب» پنداشتن، گمان، ظنّ «حَسب» كفايت، کافي، بس

توضیح : «حُسبان» مصدر به معنى شمردن و نيز تيرهاى كوچك را گويند و مفرد آن حسبانه است. «حِسبان» به كسر اوّل، به معني گمان و ظنّ كننده يك نوع حساب است، از جانب خود محاسبه و روى آن حكم و عمل مى‏كند . «حَسبُ» اسمي است که هميشه به ضمير اضافه مي شود. يعني کافي بس است.