تبیان، دستیار زندگی

وَذَرِ الَّذِينَ اتَّخَذُواْ دِينَهُمْ لَعِبًا وَلَهْوًا وَغَرَّتْهُمُ الْحَيَاةُ الدُّنْيَا وَذَكِّرْ بِهِ أَن تُبْسَلَ نَفْسٌ بِمَا كَسَبَتْ لَيْسَ لَهَا مِن دُونِ اللّهِ وَلِيٌّ وَلاَ شَفِيعٌ وَإِن تَعْدِلْ كُلَّ عَدْلٍ لاَّ يُؤْخَذْ مِنْهَا أُوْلَـئِكَ الَّذِينَ أُبْسِلُواْ بِمَا كَسَبُواْ لَهُمْ شَرَابٌ مِّنْ حَمِيمٍ وَعَذَابٌ أَلِيمٌ بِمَا كَانُواْ يَكْفُرُونَ

سوره : الانعام  آیه شماره : 70

ریشه کلمه : ذكر

فعل : ذِكر

معنی : ياد كردن، خواه با زبان باشد يا با قلب، نام بردن، نعمت و پاداش دادن عبادت، نماز، کتب آسماني، پيامبر، وحي، اهميت و شرف «تذكّر» يادآوري و توجه دادن، پند داد «تذکير» يادآوري، به خاطر آوردن، توجه دادن «ادّکار» يادآوري، پند پذيرفتن

توضیح : راغب مى‏گويد: گاهى مراد از ذكر هيئت نفسانى است كه شخص به واسطه آن مى‏تواند آن چه از دانائى به دست آورده حفظ كند و آن مانند حفظ است الا آنكه حفظ به اعتبار نگهداشتن و ذكر به اعتبار حاضر كردن آن در ذهن است. و گاهى به حضور چيزي در قلب و همچنين به قول و گفتار اطلاق مى‏شود. «ادكّر» در اصل «اذتكر» است تاء افتعال به دال مبدل شده و اولى در دومى ادغام گرديده است هكذا «مدّكر» در اصل «مذتكر» است. «اهل ذكر» اهل كتاب از يهود و نصارى هستند در بعضى از روايات آمده كه ائمه «عليهم السلام» فرموده‏اند: اهل ذكر مائيم. امام باقر «عليه السلام» نقل كرده كه به آن حضرت گفتم: در نزد ما كسانى‏اند گمان مى‏كنند قول خدا «فَاسْئَلوُ اَهْلَ الذِّكْرِ اِنْ كُنْتُمْ لا تَعْلَموُنَ» آنهايهود و نصارى‏اند فرمود: آن وقت شما را به دين خود دعوت مى‏كنند. مى‏گويد سپس امام «عليه السلام» به سينه خود اشاره فرمود و گفت: مائيم اهل ذكر مائيم سؤال شدگان و مى‏گويد: امام فرمود: ذكر قرآن است.

وَذَكِّرْ فَإِنَّ الذِّكْرَى تَنفَعُ الْمُؤْمِنِينَ

سوره : الذاريات  آیه شماره : 55

ریشه کلمه : ذكر

فعل : ذِكر

معنی : ياد كردن، خواه با زبان باشد يا با قلب، نام بردن، نعمت و پاداش دادن عبادت، نماز، کتب آسماني، پيامبر، وحي، اهميت و شرف «تذكّر» يادآوري و توجه دادن، پند داد «تذکير» يادآوري، به خاطر آوردن، توجه دادن «ادّکار» يادآوري، پند پذيرفتن

توضیح : راغب مى‏گويد: گاهى مراد از ذكر هيئت نفسانى است كه شخص به واسطه آن مى‏تواند آن چه از دانائى به دست آورده حفظ كند و آن مانند حفظ است الا آنكه حفظ به اعتبار نگهداشتن و ذكر به اعتبار حاضر كردن آن در ذهن است. و گاهى به حضور چيزي در قلب و همچنين به قول و گفتار اطلاق مى‏شود. «ادكّر» در اصل «اذتكر» است تاء افتعال به دال مبدل شده و اولى در دومى ادغام گرديده است هكذا «مدّكر» در اصل «مذتكر» است. «اهل ذكر» اهل كتاب از يهود و نصارى هستند در بعضى از روايات آمده كه ائمه «عليهم السلام» فرموده‏اند: اهل ذكر مائيم. امام باقر «عليه السلام» نقل كرده كه به آن حضرت گفتم: در نزد ما كسانى‏اند گمان مى‏كنند قول خدا «فَاسْئَلوُ اَهْلَ الذِّكْرِ اِنْ كُنْتُمْ لا تَعْلَموُنَ» آنهايهود و نصارى‏اند فرمود: آن وقت شما را به دين خود دعوت مى‏كنند. مى‏گويد سپس امام «عليه السلام» به سينه خود اشاره فرمود و گفت: مائيم اهل ذكر مائيم سؤال شدگان و مى‏گويد: امام فرمود: ذكر قرآن است.