تبیان، دستیار زندگی

کمي دقت نمي کردي، بيل مکانيکي به گِل مي نشست. زمان مي گذشت، اما خبري از شهدا نبود. داشتم با خودم حرف مي زدم: «خدايا من هم با اينها بودم، چي شد اينها را انتخاب کردي؟ مگه ما آدم بدا دل نداريم؟ خدايا اينها چي داشتند که ما از اون بي بهره بوديم؟!» توي پاکت بيل، يک تکه پارچه قرمز رنگ توجهم رو جلب کرد. دويدم و برداشتمش. گَِلها را از روي آن پاک کردم. جواب سؤالم بود! رويش نوشته بود: «عاشقان شهادت»!