تبیان، دستیار زندگی

بسيجي ها در جبهه شاد بودند. من خودم در اهواز مردي را ديدم كه جوان هم نبود- به گمانم همان وقت از شهادتش، در نماز جمعه‌ تهران هم اين خاطره را گفتم- شب مي خواستند به عمليات بسيار خطرناكي بروند. آن وقتي بود كه عراقي ها از رود كارون عبور كرده بودند و خرمشهر داشت به كلي محاصره مي‌شد- سال 59؛ لباس رزم پوشيده بود و با رفقايش داشتند مي‌رفتند. او آذربايجاني بود و در تهران تاجر،داشت با تلفن با منزلش خداحافظي مي‌كرد. من نشسته بودم، نمي‌دانست كه من هم تركي بلدم. به زنش مي‌گفت «‌گد يروخ گناخلوقا» ؛(ميهماني مي رويم) او هم مي فهميد كه «گناخلوق، نجور گناخلو خدي»!(ميهماني، چجور ميهماني است!) هم اين آگاه بود، هم آن آگاه بود؛مي‌فهميدند چه كار مي كنند.