تبیان، دستیار زندگی

خداوند بندگاني را آفريد که به خاطر مصلحت آنها ، آنان را در مضيقه دنيوي قرار داد ، پس آنان را نسبت به دنيا و متاع بي ارزش آن پارسايي داد ، و از اين رو، آنها به بهشتي که آنجا دعوتشان کرده بود مشتاق شدند و بر تنگي معيشت صبر ورزيدند و سختي ها را تحمل کردند و آنچه نزد خدا از کرامت ها است روي آوردند ، و جان خود را براي بدست آوردن خوشنودي خدا نثار کردند و پايان کارهايشان شهادت بود ، پس به لقاء خدا رفتند در حاليکه از آنها راضي بود و دانستند که مرگ ، راه گذشتگان و بازماندگان است . و لذا براي آخرتشان به غير از زر و سيم توشه گرفتند ، و لباس خشن پوشيدند و بر روزي کم ، صبر کردند و اموال اضافه خود را در راه خدا بخشيدند و براي خدا دوستي کردند و براي خدا دشمني ورزيدند ، همانا آنان چراغان روشنايي ، و اهل بهشت در آخرتند والسلام . (امالي صدوق ، صفحه 238)