تبیان، دستیار زندگی

جانمان را به لبمان می‌رساند، تا اجازه می‌داد یک لقمه نان بخوریم. کلی باید قبل و بعد از غذا، دعا و استغاثه و توبه می‌کردیم. وقتی او شهردار بود، ذره‌ای هم کوتاه نمی‌آمد، باید دعا را تا آخر کامل می‌خواندیم، حتی اگر خیلی گرسنه بودیم. بچه‌ها به شوخی می‌گفتند: «برادر حالا اگر غذا چلومرغ یا کله‌پاچه بود، یک چیزی، اما نان و پنیر که دیگر دعای سفره ندارد!؟...»