Resulullah (s.a.a)'ın Ağlaması

     Resulullah (s.a.a) Ümmi Seleme'nin evinde bulunduğu bir gece yarısı uykudan kalkıp evin karanlık bir köşesinde dua ve ağlamakla (Allah'a yalvarıp yakarmakla) meşgul oldu. Ümmi Seleme, Resulullah (s.a.a)'ı yatağında görmeyince, kalkıp onu aramaya koyuldu. Bir de baktı ki Resulullah (s.a.a), evin karanlık bir köşesinde durup ellerini göğe kaldırmış, ağlayarak Allah'a şöyle yalvarıp yakarıyor: 'Allah'ım! Bağışladığın nimetleri benden esirgeme. Beni, düşmanların gülmüş vesilesi kılma, kıskançları bana musallat etme.
Allah'ım!Beni kurtardığın kötülük ve çirkinliklere geri çevirme.
Allah'ım! Beni hiçbir zaman ve hiçbir an kendi başıma bırakma; kendin beni her şeyden ve her afetten koru.
    Ümmi Seleme Resulullah (s.a.a)'in bu durumunu görünce, ağlayarak kendi yerine döner. Resulullah (s.a.a) Ümmi Seleme'nin ağlama sesini duyunca, ona doğru gidip ağlamasının sebebini sorur.
    Ümmi Seleme:Ya Resulullah! Senin ağlaman beni ağlattı. Sen neden ağlıyorsun? Siz Allah katında olan onca büyük makam ve yakınlığınıza ve Allah'ın geçmiş ve gelecek bütün kusurlarınızı affetmesine rağmen Allah'tan böyle korkuyor, sizi düşmanların gülüş vesilesi kılmamasını, kurtardığı kötülük ve çirkinliklere geri çevirmemesini, bir an bile kendi başınıza bırakmamasını istiyorsunuz, o halde vay bizim halimize! der.
    Resulullah (s.a.a) onun cevabında: Nasıl korkmayayım, nasıl ağlamayayım, nasıl kendi akıbetimden endişelenmeyeyim, nasıl kendi makam ve mevkime güveneyim! Oysaki Allah Teala, Hz. Yunus'u bir an kendi haline bıraktı ve onun başına, gelmemesi gereken şeyler geldi!buyurur.
Bihar-ul Envar C. 16 S. 217