تبیان، دستیار زندگی

هر عاقل بیگانه را فوری فراری میكند

چندین قدم آن سوتر از اینجا بیا تا پل زنیم

اینجا كه بر اندوهمان هم شادمانی میكند

خواهم سپردن این سفر تا روح و جان دارد رمق

حتی اگر رهوار ِمان ناساز ِگاری می كند

باید كسی مفقودِ غایب را بگوید عشق  ِ او

با عشق ِ او چندین چهل شب زنده داری  میكند

باران دریایی بگو سرریز شد از چشم من

كی میشود سر هجر او تا كی نهانی میكند؟

پاسخ نمی آید مرا تا كی صبوری ربنا

گویی خدا دارد به ما بی اعتنایی میكند

مجنون كم پیدای من دیوانگی دیگر بس است

teravaterooh

teravaterooh

 ای ترنم مبهم عشق

ای ترانه ی محكم درد

چه آرام بر كنج وجودمن خانه می كنی

ای موج روح من

چرا برای بودنت

 باد را بهانه می كنی؟

بعد از این

 بی حضور تو

دلم هزار ناكجای ویرانه سفر میكند.

یك شام تاریك و پهن را

هزار بار بی پایانه سحر میكند.

بی تو كلبه ی كهنه و كرخت من

سطر های زرد و كاغذ زمخت من

لحظه های خشك و خالی و خرفت من

رعنای من!

teravaterooh

دلتنگی تکه ی ابری است

که بر قلب سایه می اندازد.

گاه منتظر باید بود

تا گردش افلاک

بر مدار گردش محدود من و تو

ستاره ای بسپارد.

اهل رفتن اند این ابرها

آفتابی در راه است

تا به دلگرمی مان سایه ها را بخورد

« ساده می گویم :

دلتنگ نباش

teravaterooh

روی صندلی پلاستیکی

کنار میله های فلزی ایوان

 نزدیکی نفس های مصنوعی پنکه

می نشینم

نگاه بشقاب ماهواره مان به آسمان است

من هم آسمان را می بینم

انتظار شعر دارم

وقتی احساس بین مرده های پیرامونم

دفن می شود

منصرف شدم

teravaterooh

گاه میان واژه ها
میان واج های بی صدا
گم می شوی

گاه با تپیدن دلت
عجیب غریبه می شوی

گاه كاغذت
پر از خطوط كهنه می شود

گاه قلم
پی نگفته های مرده میشود.

teravaterooh

این شب ها خواب شده سراب

من شده ام مادر اسماعیل

در کویر تنهایی

گرفتار تردیدها .

کسی نمی بیند

صفا و مروه ی مرا

دوندگی ها و آشفتگی هایم را

این کوه و آن کوه می کنم

آب گوارایی نیست

من شده ام هم نشین تنهایی

منتظر معجزه ای هستم

که از زیر پاهای اسماعیلم

سرچشمه زند

teravaterooh

مدادم می كشد نقش مدار دیدگانت را

هدایت میكند گویی مرا سمت غزلخوانی

دری وا میشود هردم محالی میشود ممكن

یكی یك دانه ای جانا چو عطر یاس میمانی

اگه حروف اول هرمصرع رو بذارید كنار هم اسم زیبای امام زمان عج ظاهر میشه

teravaterooh

دلم بی تاب بی تاب است و هر شب روضه میخوانم

هوا ابری شده اینجا گهی بی وقفه می بارم

صدایت نازنینم گوش ها را مست خود می كرد

من ِ معتاد ِ می حالا كجا پیمانه برگیرمم؟

هنوز از یاد آهنگ نفس هایت زمین گیرم

غزل های دو چشمت را هنوز از حفظ می خوانم

عزیزم ذل زدن در چهره ات آسان نبود اصلا

هنوز از زخم غمگین نگاهت سخت بیمارم

جهانم پر گسل بود ای غریبه ،خوب لرزاندش

تماشای عبورت، زیر آوار جهان ، خاكم

بهانه دست باورهای من دادی فرو ریزد

كه از عشق و از این منظومه ها دیگر گریزانم

قدم هایت تمام تار و پودم را به هم می زد

چرا با خود نگفتی بعد تو من هم نمی مانم؟

teravaterooh

دوست داشتم پیچکی بودم

بروم از شاخه ی حس بالا!

وقتی همگان خوابند

برقصم با موسیقی نور

شبنمی از تبعیض هوا برسد از راه

بنشیند بر من.

صبح که شد

خورشید جلوه کند در من!!!

teravaterooh