تبیان، دستیار زندگی

" ن و القلم و ما یسطرون"

در حیرتم که چه نویسم، روی سخنم با کیست،با خفته است یا بیدار؟ اگر با خفته است، خفته را خفته کی کند بیدار؟ و اگر با بیدار است، بیدار در کار خود بیدار است. وانگهی نویسنده چه نویسد که خود نامه سیاه و از دست خویش در فریاد است لیک نکاتی اندک تحریر گردید شاید که دلپذیر افتد.

مگر صاحبدلی روزی به رحمت              کند در حق درویشان دعایی

      دلداه عشقیم و نرفتیم بیراه                    راهی بجز این نیست خدا هست گواه

عشق گوید به گوشم پست پست             صید بودن بهتر از صیادی است

و ای عزیز، تو تا جوانی باید خیبر رستگاری را با دست نیرومند عشق بگشایی، گرچه مقام عشق بلند است و پای ما کوتاه ولیکن حقیر قطره ای از مطالب عرفانی و مواعظ بزرگان را به جهت تنبیه

خویش و تلطیف روح شما عزیزان می آورم.

آن نه رویست که من وصف جمالش دانم           این حدیث از دگری پرس که من حیرانم

هر نصیحت که کنی بشنوم ای یار عزیز           صبرم از دوست مفرمای که من نتوانم

ای عزیز ندای "الا یا ایها الساقی" زیبنده کسانی است که جام تنشان در راه دوست تحمل درد و رنج فراوان نموده و از زیباییها و قیود دنیوی خویش را رهانیده اند که تا اسیر رنگ وبویی ، بوی دلبر نشوی.

و باری عاشقان حقیقی حضرت جل جلاله به وقت جاری ساختن نام آن محبوب عزیز بر زبان از شوق لقای آن نازنین دیگر پوست بر تنشان نمی گنجد و سر از پای نمی شناسند، به همین جهت است که عرفا گفته اند ،معرفت حقیقی جز از انسان دست نیامد، معذلک در حدیثی از قول حضرت داوود(ع) آمده است که ایشان از حضرت ربوبیت پرسیدند ، به چه منظوری مردم را آفریدی و در جواب شنید که حضرت ربوبی فرمودند، گنج پنهانی بودم و پس دوست داشتم که شناخته شوم پس انسان را آفریدم و از باب طنز می شود گفت که در این وادی دو ریالی کسانی می اقتد که ته جیبشان سوراخ باشد که آری زیباییهای دنیوی(زخارف الدنیا تفسر العقول الضعیفه) عقلهای ضعیف را فاسد می کندو آنها دل خویش را به زیباییهای نقد و زود گذر خوش می دانند و از زیبایی مطلق و جاودان غافلند.

و در آنجا باید بدانی :

 سکه و درهم و دینار نگیرند از کس     عمل خیر بباید اگرت بتوانی             

             جز علی بن ابی طالب و فرزندانش          به خدا کس نکند درد تو را درمانی    

و در کتاب کشف الاسرار میبدی آمده است که ذوالنون مصری گفت : الهی اگر از دنیا مرا نصیبی است به بیگانگان دارم و اگر از عقبی مرا ذخیره ای است به مومنان دارم در دنیا مرا یاد تو بس و در عقبی مرا دیدار تو بس.

و حضرت امام راحل (ره) آن عارف کامل و واصل در صفحه 31 کتاب نقطه عطف در نامه ای به فرزند رحیلشان فرموده اند :"پسرم!چه خوب است به خود یقین کنی و به باور خود بیاوری یک واقعیت را که مدح مدحان و ثنای ثنا جویان چه بسا که انسان را به هلاکت برساند و از تهذیب دور و دورتر سازد.تاثیر سوء ثنای جمیل در نفس آلوده ما مایه بدبختیها و دور افتادگی ها از پیشگاه مقدس حق جل وعلاء برای ما ضعفا النفوس خواهد بودو شاید عیب جویی ها و شایعه پراکنی ها برای علاج معایب نفسانی ما سودمند باشد ، که همت ، همچون عمل جراحی دردناکی که موجب سلامت مریض می شود.آنانکه با ثناهای خود ما را از جوار حق دور میکنند دوستانی هستند که با دوستی خود به ما دشمنی می کنند و آنانکه پندارند با عیب گویی و فحاشی و شایعه سازی به ما دشمنی می کنند دشمنانی هستند که با عمل خود ما را اگر لایق باشیم اصلاح می کنند و در صورت دشمنی به ما دوستی می نمایند."

یارب از ابر هدایت برسان بارانی                              پیش از آنکه چو گردی ز میان برخیزم

"خدایا ما را به علم توانگر و به حلم زینت و به تقوا عزیز گردان"

سرتان سبز، لبتان خندان، سینه تان آتشکده عشق یزدان باد.