گوجه فرنگی:

بهترین پاک کننده ی خون است.هضم غذا را آسان می کند با ترشی زیاد وغلظت وناپاکی خون می جنگد وضد تعفن می باشد . برای معالجه ی رماتیسم وورم مفاصل وسنگ های کلیه ومثانه وکبد ودر مورد ورم امعاء یکی از بهترین داروهاست. گوجه فرنگی را باید با پوست و دانه هایش خورد زیرا:ذرات پوستش حرکات دودی روده ها را زیاد میکند و لوله ی هاضمه را جارو می نمایدوپخته وسرخ کرده آن دیر هضم بوده وبرای معده ضرر داردبرای داشتن بچه های سالم آ نها را عادت داد ه که هر روز یک گوجه فرنگی بخورند.

زرشک :

برای رفع تشنگی مفید است .خشکی معده را دفع وخون را صاف میکند .ریشه وپوست زرشک ضد سوءهاضمه ،بی اشتهایی،خونریزی ومرفین تریاک است .

خیار:

خون را صاف میکند وتنشگی وصفرا را دفع میکند وتب های کهنه را آشکارمی سازد .آب خیار برای رفع خارش مفید است ومغز خیارچندان دارای مواد مغذی نیست ولی پوست آن ویتامین c دارد.برای پوستهای چرب صورت باید از خیار پخته (بی نمک) مصرف شود.به علت داشتن گوگرد معده را ضدعفونی کرده ودرمان امراض حصبه ای ومیکروب های معده ای است

نعناع :

ملین وضد عفونی کننده است وبرای درمان امراض جهاز تنفس وامراض قلب وسردرد نافع است .دم کرده نعناع مسکن اعصاب است .

کاهو :

خون را صاف می کند ، دافع بسیای از امراض است ،اخلاط را رقیق میکند دافع صفرا است ،خواب آور می باشد .برای معالجه یرقان و انسداد مجرای طحال وکبد تجویز میشود برای اشخاص عصبا نی وپریشان مفید است.

میوه ای است سرشار از ویتامین وبه علت داشتن آهن و سایر عناصر دیگر دی هضم می باشد .خوردن دانه های انار به مراتب بهتر از نوشیدن آب اناراست . انار میوه ای است كه به آن خون ساز می گویند و به همین علت بهترین موقع برای مصرف آن صبح وقبل از صبحانه است . انار مقوی قلب ، مفرح ، دفع كننده چربی ، رفع كننده سموم اغلب عفونتهای داخلی ، دافع حرارت می باشد و خوردن انار باپرده های سفید آن شكم را دباغی میكند ، رب انار ، برگ انار در ضعف معده ، كمی اشتها ، تهوع ، ضعف عمومی ، تصفیه خون ، خاصه در دختران جوان و دررفع میگرن بسیار مفید است.

دانه های میوه ی جنگلی انار كه به (نار دان)شهرت دارد در معالجه اسهال بسیار موثر است . اب انار شیرین باشكر ونشاسته برای درد سینه وسرفه توصیه می شود . رب انار نیز برای رفع خماری موثر است.

ایران بزرگترین صادر کننده انار در جهان

وسعت كشت:  انار درخت كوچكی است كه ارتفاع آن تا 6 متر می رسد و در مناطق نیمه گرمسیری می روید . شاخه های آن كمی تیغدر و برگهای آن متقابل ، شفاف و ساده است .

گلهای انار درشت برنگ قرمز اناری ولی بی بو می باشد . میوه آن كروی با اندازه های مختلف دارای پوستی قرمز رنگ و یا زرد رنگ می باشد .

کشت و توسعه انارعلاوه برایران در کشورهای هندوستان ، ترکیه ، اسپانیا ، تونس ، مراکش ، افغانستان ، چین ، یونان، ژاپن ، فرانسه ، ارمنستان ، قبرس ، مصر و ایتالیا و فلسطین اشغالی رایج است .

تولید كنندگان بزرگ انار در جهان ایران،قزاقستان،اسپانیا و آمریكا می باشند. ایران با داشتن 60 هزار هكتار سطح زیر كشت و 700 هزار تن تولید سالیانه به عنوان بزرگترین تولید كننده این محصول در جهان بوده و مقام اول جهان را داراست

محصول انار: محصول انار به صورت آب انار،رب و كنسانتره  قابل حصول است.
                                                                                   

 انتخاب انار: در انتخاب انار انواع سنگین تر آن بهتر است 

و پوست آن باید صاف ،شفاف ، نازک و بدون ترک باشد. 

در صد گرم دانه انار مواد زیر موجود می باشد :
انرژی 38 كالری
آب 82 گرم
پروتئین 0/4 گرم
چربی 0/3 گرم
مواد نشاسته ای 10 گرم
كلسیم 4 گرم
سدیم 3 میلی گرم
پتاسیم 260 میلی گرم
آهن 0/5 میلی گرم
ویتامین ب 1 0/2 میلی گرم
ویتامین ب 2 0/03 میلی گرم
ویتامین ب 3 0/02 میلی گرم
ویتامین ث 4 میلی گرم

 خواص انار

از جمله خواص آن می توان به موارد زیر اشاره نمود :

1- انار خون را تصفیه كرده و تقویت كننده قلب و كلیه است.
2- انار اشتها آور است وبهتر است قبل از غذا مصرف شود.
3- انار در رفع اوره و كلسترول ، دفع سموم و تعادل مایعات بدن به خصوص خون نقش مهمی را ایفا می كند.
4- مصرف انار شیرین، ایجاد شادی نموده و رنگ رخسار را باز می كند.
5- مصرف انار شیرین تقویت كننده كبد می باشد و در معالجه یرقان( زردی) مفید است.
6- انار ترش و شیرین( ملس) باعث كاهش فشار خون می شود.
7- مصرف انار در معالجه راشی تیسم، كم خونی و ضعف اعصاب مؤثر است و به بدن نیرو می بخشد.

امام صادق(ع) می فرماید : به كودكان خود انار بخورانید زیرا آنها را زودتر به حد جوانی می رساند.

تذكرات

1- انار برای اشخاصی كه دچار یبوست هستند، مضر است.
2- انار میوه ای سرد است، بنابراین اشخاصی كه سرد مزاج هستند پس از خوردن آن، مقداری آب جوش با نبات باید بخورند.
3- انار برای كسانیكه دچار نفخ معده هستند، ضرر دارد. زیاده روی در مصرف انار ترش ایجاد زخم معده می كند.
4- جوشانده پوست درخت و پوست ریشه آن كه برای رفع كرم بكار می رود ممكن است ایجاد سرگیجه و استفراغ كند.

خواص قسمت های دیگر درخت انار:

- جوشانده پوست انار برای گلو درد و زخم گلو ورفع بواسیر مفید می باشد.
2- جوشانده گل انار برای از بین بردن زخم های دهان و اسهال مزمن وبهمراه كنجد برای بهبود سوختگی مفید می باشد.
3- جوشانده ریشه انار برای دندان درد و تنظیم عادت ماهیانه در زنان مفید می باشد

4- جوشانده پوست درخت انار اثر ضد كرم دارد

كنسانتره انار

شركت Roj Enterprises یكی از بزرگترین تولیدكنندگان كنسانتره انار در هندوستان است. كنسانتره انار در هندوستان بعنوان یك محصول لوكس بشمار می آید كه مشتریان قیمتهای بالایی را بابت آن پرداخت می كنند. این محصول در اروپا و ژاپن نیز بعنوان یك نوشیدنی سالم شهرت دارد.

خاصیت‎ ضد سرطانی‎ آب‎ انار

پژوهش‌های‎ جدید نشان می‎دهد آب‎ انار خاصیت‎ ضد سرطانی‎ دارد. طبق تحقیقات سازمان کشاورزی ایالات متحده آمریکا (USDA) انار منبع خوبی از آنتی اکسیدان‌ها، پتاسیم و ویتامین C است پژوهشگران‎ آکادمی‎ علوم‎ امریکا دریافته اند كه ، مصرف‎ آب‎ انار از ابتلاء بـه‎ سرطان‎ پروستات‎ جلوگیری‎ می‎کند.

دکتر احسان‎‎ مختار استاد سرطان شناسی‎ دانشگاه‎‎ ویسکانسین‎ و رئیس‎ گروه تحقیقمی گوید كه باکشف‎ جدید راه‎‎ دستیابی‎ بـه خواص‎ ضد سرطانی‎ و نحوه‎‎ معالجه سرطان‎ با آب‎ انار هموارتر شده‎ است‎ . متخصصان‎ تغذیه‎ مصرف‎ آب‎ انار را صبح‎ و پیش‎ از صبحانه‎‎ توصیه می‎ کنند.

صادرات: بررسی ها نشان می دهد که روند صادرات انار درسالهای اخیر رشد مناسبی داشته است . چنانکه آمار موجود حکایت از صادرات بیش از150 هزار تن انار به کشورهای مختلف ارو پایی ، روسیه ، اوکراین ، کشورهای عربی و کشورهای آسیای میانه دارد .

صادرات انار نیزمانند صادرات بسیاری ازمحصولات کشاورزی هنوز با مشکلات متعددی درزمینه مسائل مربوط به حمل و نقل محصول ، مقررات دست و پاگیر اداری ، آشنا نبودن باغداران وصادر کنندگان با روش های علمی مواجه است که می تواند صدمات زیادی به صادرات این محصول وارد کند .

                                                                                    نویسنده:محمد کشوری

                                                                                   منبع:ارتباط نزدیک با میوه ها

فردوسی

حکیم ابوالقاسم حسن پور علی توسی نامور به فردوسی (نزدیک به سال ۳۱۹ تا ۳۹۷ هجری خورشیدی) در دامنه توس خراسان دیده به جهان گشود و همانجا درگذشت و به خاک سپرده شد. او چکامه سرا و رزمنامه ‌سرایی ایرانی بود که شاهنامه را از نوشتار به سروده در آورد که نامی ترین رزمنامه پارسی می باشد و از سوی دیگر بلند ‌ترین چکامه به زبان پارسی تا زمان خود به شمار می رفته‌ است از این رو او را از بزرگ‌ترین چکامه سراهای پارسی‌گو دانسته‌اند. در ایران روز ۲۵ اردیبهشت به نام روز بزرگداشت فردوسی نامگذاری شده‌ است

زایش

بر پایه دیدگاه بیشتر پژوهشگران امروزی، فردوسی در سال ۳۱۹ هجری خورشیدی (329 ه.ق./940 میلادی) در روستای باژ (پاز امروزی) در شهر توس خراسان دیده به جهان گشود.

باورمندان به زایش فردوسی در سال "۳۱۹ شمسی" چنین میپندارند که چون در یکی از چکامه های فردوسی میتوان زمان چیرگی سلطان محمود غزنوی بر ایران در سال ۳۷۵ شمسی را دریافت کرد :

بدانگه که بُد سال پنجاه و هشت		نوان‌تر شدم چون جوانی گذشت
فریدون بیداردل زنده شد		زمین و زمان پیش او بنده شد

و همچنین با درنگریستن به این که فردوسی در سال ۳۷۵، پنجاه و هشت ساله بوده‌ است،می توان درست بودن این گمانه را پذیرفت.

آرامگاه فردوسی در توس خراسان در نزدیکی مشهد.

نظامی عروضی، که نخستین کسی است که دربارهٔ زندگی فردوسی جستاری نوشته‌ است، زایش فردوسی را در ده «باز» (پاز) دانسته ‌است که عربی شده «پاژ» است. بن مایه های تازه تر روستاهای «شاداب» و «رزان» را نیز جایگاه زایش فردوسی دانسته اند اما بیشتر پژوهشگران امروزی این گمانه ها را بی پایه می دانند.پاز امروزه در ۱۵ کیلومتری شمال(آپا اختر) مشهد در استان خراسان رضوی ایران جای دارد.

نام او را بن مایه های کهن ‌تر مانند عجایب المخلوقات و تاریخ گزیده (نگاشته حمدالله مستوفی) «حسن» نوشته‌اند و بن مایه های تازه تر مانند مقدمهٔ بایسنغری (که بیشتر پژوهشگران آن را بی‌ارزش می‌دانند و محمدتقی بهار آن را «لاطایلات بی‌بنیاد» خوانده‌است) آن را «منصور» گفته اند. نام پدرش نیز در تاریخ گزیده و یک بن مایه کهن دیگر «علی» گفته شده‌است.

محمدامین ریاحی، از فردوسی‌شناسان امروزین، نام «حسن بن علی» را به سبب شیعه بودن فردوسی پذیرفتنی تر دانسته. بن مایه های کم‌ارزش ‌تر نام‌های دیگری نیز برای پدر فردوسی آورده اند مانند: «مولانا احمد بن مولانا فرخ» (مقدمهٔ بایسنغری)، «فخرالدین احمد» (هفت اقلیم)، «فخرالدین احمد بن حکیم مولانا» (مجالس المؤمنین و مجمع الفصحا)، و «حسن اسحق شرفشاه» (تذکرة الشعراء). تئودور نولدکه در کتاب حماسهٔ ملی ایران در باره نادرست بودن نام «فخرالدین» نوشته‌است که دادن کنیه هایی(لقب) که به «الدین» پایان می‌یافته‌اند در زمان آغاز نوجوانی فردوسی کاربرد پیدا کرده‌است و ویژه «امیران مقتدر» بوده‌است، ازاین رو پدر فردوسی نمیتوانسته چنین کنیه‌ای (لقب)داشته باشد.

ادامه دارد...