تبیان، دستیار زندگی

اسفند ماه سال 80 بود، حدود 11 سال پیش، که ناگهان خبری تمام جامعه ایران را تحت تأثیر خود قرار داده بود.

احمدرضا عابدزاده عقاب ایران و آسیا بعد از شرکت در یک مراسم عروسی به طور ناگهانی به کما رفته بود. یادم می آید در آن دوران همه و همه، از کودک و جوان و زن و مرد برای این اسطوره فوتبال ایران دست به دعا برده بودند، و چه خوب رسانه ملی در آن زمان به رسم ادب و به پاس زحمات این فرزند ایران اسلامی مردم را از لحظه لحظه وضعیت ایشان باخبر می کرد و از مردم می خواست برای سلامتی او دعا کنند.

مردم هم سنگ تمام گذاشتند و یادم می آید با آنکه نام بیمارستان بستری شدن عابدزاده اعلام نشده بود اما باز هم جوانان و نوجوانان متوجه محل استراحت این بازیکن شده بودند و پشت درهای بیمارستان کسری دست به دعا برداشته بودند و ....

... قریب یک ماه پیش بود که خبر بیماری معلم اخلاق آیت الله آقا مجتبی تهرانی را در یکی از سایت ها دیدم.

هرچه منتظر ماندم تا ببینم آیا خبری در رسانه ملی منتشر می شود یا خیر، نشد که نشد.

تا اینکه وقتی چند روز پیش حضرت آقا را در حال نماز بر پیکر این مرد بزرگ مشاهده نمودم، ناگهان دلم گرفت.

که چرا نفهمیدیم آقا مجتبی تهرانی که بود، چگونه زیست و چگونه مُرد.

و اینکه چرا رسانه ملی نمی خواهد جوانان بدانند، که آقا مجتبی تهرانی که بود، چگونه زیست و چگونه مُرد؟

یاد دارم معلم علوم را که وقتی از خواص خاک حرف می­زد، می­گفت که تمام خاک­های کره زمین دارای خواص مشترکی هستند. مثلاً سیلیسیم دارند، منیزیم دارند و خیلی چیزهای دیگر که هیچ کدامشان یادم نیست!

اما در این میان تفاوت­هایی میان این دو خاک بود که در حالت ظاهر دیده نمی­شود، که هرکدامشان بارها و بارها ارزشی بیش از چیزهایی داشتند که معلم علوم سر کلاس درس گفته بود.ارزش­هایی که خیلی­ها برای آن از بسیاری از علایق خود گذشتند. شاید باور کردنش سخت باشد که یکی برای آن «دست» داد یکی دیگر «پا» داد دیگری «خون» داد آن یکی «سر» داد و بسیاری «جان»!!

این ارزش­ها رنگی دیگر به این خاک می­دهند که زمین تا آسمان آن را با خاک آن طرف سیم خاردار متمایز می­کند. خاکی که ولایت فقیه در آن معنا می­شود، عشق، صفا، صمیمیت و تمام خوبی­های دیگر در آن یافت می­شود.آری این­ها بود که سبب شد بسیاری برای این خاک جان و سر و دست و پا بدهند تا به سلامت به دست ما برسد و اگر نه، این همه گذشت و فداکاری معنا نمی­یافت.در راه برگشت با خود فکر می­کردم، کاشکی در دوران راهنمایی درسی با عنوان «ولایت» نیز می­داشتیم.با این حال ما مانده­ایم و وظیفه ای بس سنگین در حفظ این خاک. خدا کند شرمنده نشویم .

منبع وبلاگ: ofoghhayeroshan                    روح الله قمری

جناب هاشمی!

همه این­ها را نوشتم تا بدانید این­ها که شما برای آزادی­شان گریبان پاره می­کنید، آن هم در جایگاه خطیب جمعه! نه تنها جزو ملت نیستند، بلکه دشمن ملتند!