Ahlak Ve Tevbe

 

Ahlak özü itibari ile din, toplum ve vicdan kaynaklı olabilir. Dini ahlakta birey, kendisi, toplum ve her şeyin yaratıcısı olan bir varlığa karşı sorumludur. İyi, kötü, ahlaki sorumluluk, vicdan, özgürlük, ahlaki karar gibi kavramlarla iç içedir. Yapılması istenen ve toplumca onaylanan söz ve eylemler iyi kavramıyla ilgilidir. Bu anlamda kötü, istenmeyen ve onaylanmayandır.

Ahlaki sorumluluk taşıyan birey, yaptığının bilincinde olarak sonuçlara katlanmak durumundadır. Farkında olarak yaptığı kötü eylemlerin toplumca onaylanmamasından öte kendi bilinciyle fark edip onaylamaması gerekir. Bu farkındalık ile aşkın bir varlığa yönelme ihtiyacı doğar. Allah’ın herkese eşit olarak verdiği vicdan ile yaptığı eylemlerin farkındadır. Sağduyu da dediğimiz bu yeteneği ile -iyiyi ve kötüyü ayırt etme güdüsüyle- iç mahkemesinin (vicdanının) adil olması için çabalar.

Yaptığı kötü veya günah olan ne ise vicdani olarak onaylanmıyorsa bir üst merciye müracaat olacaktır. Yaptığının küçük bir kötülük veya günah olmasına bakılmaksızın kime karşı işlediğinin farkındalığını taşımalıdır.

Bu bilinç ile kişinin kıyametinin kopması olarak bilinen son nefese kadar açık olan af kapısını çalmayı bilmek gerekir. Kendisinin bir hiç olduğunu ama yaptığının hiç olmadığı ruh haliyle o kapıdan girmeli ve O yüce varlığın elçisiyle:

(Rasulüm!) Kullarıma haber ver ki: “Gerçekten ben, ancak ben, çok bağışlayan ve çok merhamet edenim. (Fakat) azabım ise o çok acıklı bir azaptır.”(Hicr 49-50) ilahi mesajını tüm varlığı ile okumalı, anlamalı…

Ahlaki eylemde bulunurken, gaflete, kötüye, günaha isyan ahlakını sürekli diri tutmalı ve bu bilinç ile  kulluk yoluna devam etmeli.

Sonra (bil ki) Rabbin, bilmeyerek kötülük işleyip de sonra tevbe eden ve bunun ardından (kendisini) düzelten kimseler için (bağışlayıcıdır). Şüphesiz Rabbin, bundan sonra elbette çok bağışlayıcı, çok merhamet edicidir. (Nahl-119)

Beyhan Küskü-Kadın ve Aile