Tous les existants du monde sont des signes de Dieu
اين مقدارى كه همه موجودات عالم اسم خدا هستند، اين يك مقدار اجمالى است كه همه عقول اين را مى توانند بفهمند، و همه عالم را اسماءالله بدانند.
اما آن معنانى واقعى مطلب كه اين جا مسائله اسم گذارى نيست، مثل اين كه ما (اگر)بخواهيم يك چيزى را بفهمانيم به غير، اسم براى آن مىگذاريم، مىگوييم «چراغ» يا «اتومبيل» يا «انسان» «زيد» اين واقعيتى است كه يك موجود غيرمتناهى در همه اوصاف كمال، يك موجودى كه در تمام اوصاف كمال غيرمتناهى است حد ندارد، موجود لاحد است ممكن نيست - اگر موجود حد داشته باشد «ممكن» است - موجود است و هيچ حدى در موجوديتش نيست، اين به ضرورت عقل بايد داراى همه كمالات باشد براى اين كه اگر فاقد يك كمالى باشد محدود مى شود؛ محدود كه شد ممكن است فرق مابين ممكن و واجب اين است كه واجب غيرمتناهى است در همه چيز موجود مطلق است و ممكن موجود محدود است. اگر بنا باشد تمام اوصاف كمال به طور لامتناهى به طور غير محدود نباشد، در او، متبدل مىشود(به ممكن) آن كه ما خيال كرديم واجب بوده، واجب نبوده ممكن بوده يك چنين موجودى كه مبداء يك ايجاد مىشود، و مبداء يك وجود مىشود، تمام آن موجوداتى كه به مبداءيت او وجود پيدا مىكنند، اينها مستجمع همان اوصاف هستند به طريق نقص. منتها مراتب دارد:
يك مرتبه اعلى است كه در آن همه اوصاف حق تعالى هست، منتها به اندازه اى كه امكان دارد، به اندازه اى كه مى شود يك موجودى واجد باشد، آن «اسم اعظم» است.
«اسم اعظم» عبارت از آن اسمى است و آن علامتى است كه واجد همه كمالات حق تعالى است به طور ناقص و به طور ناقص يعنى نقص امكانى و واجد همه كمالات الهى است، نسبت به ساير موجودات، به طور كامل. اين موجوداتى كه دنبال آن اسم اعظم مى آيند اينها هم واجد همان كمالات هستند، منتها به اندازه سعه هستى خودشان به اندازه سعه وجودى خودشان، تا برسد به همين موجودات مادى. اين موجودات مادى را كه ما خيال مى كنيم قدرت، علم و هيچ يك از كمالات را ندارند، اين طور نيست ما در حجاب هستيم كه نمى توانيم ادراك كنيم.
Tous les existants du monde sont alors des noms et des signes de Dieu, dans la mesure [où ils ne sont pas par eux-mêmes et où ils manifestent donc Celui qui les fait être]. Toutes les intelligences peuvent comprendre ce fait global et considérer [ainsi] le monde entier comme des Noms de Dieu.
Mais ici, en réalité, il n’est pas question de “donner” un nom, comme c’est le cas ailleurs [lorsque l’on parle de “nom”]. Supposons que l’on veuille faire comprendre quelque chose à quelqu’un, nous lui donnons un nom et disons la lampe, l’automobile, Zayd… : il s’agit d’une réalité concernant un existant fini dans tous ses attributs. Or, les attributs du Parfait sont infinis : Il n’a pas de limite, Il est un Etre illimité, car s’Il avait une limite, Il serait non-nécessaire. Ce qui existe et n’a aucune limite à son existence doit, selon ce qu’exige l’intelligence, réunir toutes les perfections, parce que s’il lui manquait une perfection, il serait limité et serait ainsi non-nécessaire. La différence entre le non-nécessaire et le nécessaire, c’est que [le nécessaire] est infini en tout – il est l’Etre absolu –, tandis que [les non-nécessaires] sont des existants limités. Si tous les Attributs de perfection ne sont pas de manière infinie et illimitée dans un existant, ce dernier, que nous avons pensé nécessaire, ne l’est pas, mais est non-nécessaire. Un tel Etre étant le principe de la production à l’existence, tous les existants qui trouvent l’existence de par Lui réunissent ces mêmes attributs, mais de manière imparfaite. Seulement, ils ont des degrés.
Il y a un degré supérieur, en lequel se retrouvent tous les attributs de la Réalité suprême, dans la mesure du possible toutefois, [c’est-à-dire] dans la mesure où il est possible qu’un existant les possède : [ce degré,] c’est le Nom suprême.
Le Nom suprême, c’est ce Nom et ce Signe qui possède toutes les perfections de la Réalité suprême de manière imparfaite – c’est-à-dire avec la déficience de la non-nécessité – et qui a toutes ces Perfections divines de manière parfaite par rapport aux autres existants. Ces existants viennent à la suite de ce Nom suprême et ils possèdent aussi ces perfections, seulement à la mesure de leur propre amplitude existentielle, jusqu’à ce que l’on arrive aux existants matériels, à ces existants matériels dont nous nous imaginons qu’ils sont des existants sans savoir, sans pouvoir, sans rien, sans aucune perfection. Il n’en est pas ainsi, c’est nous qui sommes dans un voile de sorte que nous ne pouvons le percevoir!
Une partie du livre "Commentaire de la Sourate d’ouverture du Coran" de l’Imam Khomeyni
Sources:
Tebyan.net
Imam-khomeini.com
Articles Relatifs:
La signification de Monothéisme
La pensée monothéiste est vaste que l’humanité
La nécessité de connaître les fondements de la doctrine
