PEŞAVER GECELERİ:Hz. Fatıma’nın Çocuk Düşürdüğüne Dair Rivayetler
YEDİNCİ OTURUM
Davetçi: Az önce arz ettim ki, vaktimizin kısıtlı olduğundan dolayı, nakl olan haberleri özet olarak aktarmaya çalıştım. Bu konuda rivayet çoktur. Sadece bunu belirtmek istedim ki, muvahhid ve ahirete inanan takvalı Şialar yalan söylemezler ve hiç kimseye karşı da şahsi garaz ve düşmanlıkları yoktur.
Beylerin, her iki fırkanın kabul ettiği meşhur tarihçi ve değerli alim Ebu’l- Hasan bin Ali bin Hüseyin el-Mes’udi’nin (Ö.H.347) “Müruc-uz Zeheb” adlı eserine müracaat etmeleri çok iyi olur. Mes’udi o günün olaylarını genişçe naklederek şöyle diyor: “...Derken Hz. Ali’ye saldırdılar; O’nun evinin kapısını yaktılar ve evde bulunanları zorla çıkardılar ve hanımlar efendisi Fatıma’yı ise kapı ile duvar arasında sıkıştırdılar; bu esnada Muhsin adlı çocuğunu düşürdü.”
Öyleyse biliniz ki, bunlar Şiaların uydurması değil, aksine tarihe geçen vakıalardır. Tarih kesinlikle kaybolmayacaktır; eğer bazı kimseler, o olayları yazmaktan çekinmişlerse de diğer insaflı insanlar onları yazıp korumuşlardır.
Çocuk düşürme olayı tarihte, güneşten daha açık ve nettir. Ancak bazı alimler, halifelerini sevdiklerinden dolayı gerçekleri saklayıp susmayı tercih etmişlerdir. Bununla birlikte bazı gerçekler farkında olmaksızın kaleme alınmış ve bizim iddiamıza birer delil olmuşlardır.
Konunun daha fazla açıklığa kavuşması için İbn-i Ebi’l- Hadid’in “Nehc’ul- Belağa Şerhi” adlı kitabının c. 3, s. 351’ine müracaat ediniz. O şöyle diyor: Mutezile şeyhlerinin büyüklerinden olan üstadım Ebu Cafer’e; “Hebbar bin Esved’in süngü ile Hz. Resulullah’ın kızı Zeyneb’in tahtırevanına saldırdığında, Zeyneb’in korkudan çocuk düşürdüğü[12] haberi Resulullah’a ulaştığında Resulullah (s.a.a) Hebbar’ın kanını mubah kıldı.” dedim. Ebu Cafer bu söze karşılık; “Eğer Resulullah (s.a.a) hayatta olsaydı, Fatıma’yı korkutarak O’nun çocuğunun düşmesine sebep olan şahısın da kanını mubah kılardı.” dedi.
Yine Selahattin Halil bin Ebik es-Sıfdi “Vafi bil Vefeyat” adlı eserinde, Elif harfli isimler listesinde İbrahim bin Seyyar bin Hani el-Basri’nin (Nezzam-ı Mutezili diye meşhurdur) söz ve inançlarını naklederken onun şöyle dediğini yazar: “Ömer, biat günü Fatıma (a.s)’ın karnına vurdu, Fatıma (a.s) bu darbe neticesinde Muhsin adındaki çocuğunu düşürdü.”
Öyleyse beyler, gerekçesiz olarak geçmişlerinize uyup da Şialara iftirada bulunmayın, her şeyden habersiz avam halkın yanında; “bu sözleri Şialar çıkarmışlardır, bizim halifeler Ali ve Fatıma’yı incitmediler, aksine onlar halifelerin hilafetine razı idiler” diyerek bizi suçlamayın ve meseleyi yanlış olarak onlara aktarmayın.
Fatıma (a.s)’ın evini yakma olayı, biat için Ali ve Haşimiler’e ihanet edilmesi, onları biat etmeye zorlamaları, ceninin düşürülmesi vs. zulümler, kendi alimlerinizin muteber kitaplarında kaydedilmiştir. Eğer itirazınız varsa, Belazuri, Taberi, İbn-i Hizabe, İbn-i Abdurabbih, Cevheri, Mes’udi, Nezzam, İbn-i Ebi’l- Hadid, İbn-i Kuteybe, İbn-i Şahne ve Hafız İbrahim gibi büyük alimlerinize itiraz edin; neden kitaplarınızda yazdınız ve şiirlerinizde söylediniz? diye onları eleştirin. Bizim söylediklerimizin hepsi, sabit kaynaklar esası üzeredir; heva ve heves ve cahilce taassuptan dolayı değildir.
Hafız: Bu çeşit sözleri nakletmenin ne faydası vardır? Nifak, çatışma, kin, tefrika ve ikilik doğurmadan başka hiçbir faydası yoktur.
Hakkı Savunmak Gerekir
Davetçi: Evvela; itirazınız varsa, itirazınızı bu çeşit sözleri yazıp nakleden alimlerinize yapınız. Kesinlikle hak (sürekli olarak) perde arkasında kalmaz “Allah’ın hüccet-i baliğesi (apaçık ve tam hücceti) vardır”[13] tarih kaybolmaz. Her kavim ve millette, hakikatleri yazacak garazsız, taassupsuz ve tertemiz insanlar bulunmaktadır. Bunlar sizin insaflı alimleriniz gibi hakikatleri kendi kitaplarında yazarak onu perdeler arkasından gözler önüne serdiler.
İkinci olarak; “bunları neden söyleyip yazıyorsunuz” sözünüze gelince; açıktır ki bu sözler ve yazılar; sizin vicdansız, beyinsiz, iftiracı ve tefrikacı yazar ve alimlerinizin saldırıları karşısında bir savunmadır. Bu çeşit alim ve yazarlar, her şeyden habersiz Müslümanların arasında tefrika çıkarmak için meseleyi din kardeşlerimize yanlış aktarıyorlar, muvahhid mümin Şiaları kafir, müşrik ve mülhit olarak tanıtıyorlar, bu çeşit tarihi olay ve gerçekleri Şialar uydurmuştur diyerek sâf insanların kafalarını karıştırıyorlar.
Biz de kendi hakkımızı savunmak zorundayız; dünyanın dört bir köşesinde yaşayan aydın Müslüman kardeşlerimize; “Biz Ehl-i Beyt Şiaları yani Ali ve Âl-i Ali evladı dostları “La ilahe illâllah Muhammed Resulullah” diyen ve Hz. Ali hakkında Hz. Peygamber’in buyurduğundan fazla bir şey söylemeyen kimseleriz” demek istiyoruz. Nitekim geçen gecelerde, akli ve nakli delillerle ispat ettik ki, biz Hz. Ali’yi Allah’ın (c.c) salih kulu, Resulullah (s.a.a)’in nass üzeri olan gerçek halifesi, vasisi ve kardeşi biliyoruz ve Allah rızası için olmayan her amele de karşıyız.
Buyuruyorsunuz ki; “Ne için söylüyorsunuz, gerçekleri söylemenin ne faydası vardır?” Biz de size diyoruz ki; Siz söylemeyin biz de söylemeyelim; siz yazmayın biz de yazmayalım. Farz olan hak ve hakikatleri savunmamız (aklen ve naklen) gereklidir. Biz söylemiyoruz, ama bizi söylemeye mecbur ediyorsunuz. İşte bu akşam siz; “bunlar Şia’nın avamının itikadıdır, hakikati yoktur” demeseydiniz, ben de toplantıda bulunan kardeşlere; “bu denilen sözler Şia’nın avam kesiminin sözleri değildir; aksine Ehl-i Sünnetin insaflı alimlerinin itikadıdır” demeye mecbur olmazdım. Nitekim onlardan bazı örnekleri huzurunuza arz ettim. Pâk ve tertemiz muvahhid olan biz Şialar topluluğu, kitap, sünnet, akıl ve icmaya dayalı olan sahih inançlardan başka şeylere inanmaz ve hakkın dışında herhangi bir söz söylemeyiz.
Hafız: Doğrusu buyurduklarınıza şaşıyorum; çükü kaynak ve önemli kitaplarınızda, kitaba ve sünnete ters düşen bir takım rivayetler vardır. Bunların da Şiaların günaha karşı laubali ve cesur olmalarına sebep oluyorlar. Kesinlikle bu çeşit rivayet uyduruk rivayetlerdendir; ümmetin ahlakını bozmaktan başka bir derde deymezler; sizler de onlardan sakındırmıyorsunuz!
Davetçi: Zat-i alinizin ilgisiz sözler söylemesi gerçekten tuhaftır. Meselenin açılması ve aydınlığa kavuşması için lütfen uyduruk ve fesada sebep olabilecek hadisleri beyan ediniz.
“Ali’yi Sevmek Hasenedir”, “Hüseyin’e Ağlayana Cennet Gerekli Olur” Hadislerini Eleştiri ve Onların Yanıtı
Hafız: Sizin büyük alimlerinizden olan Ahund Molla Muhammed Bakır Meclisi el-İsfahani “Bihar’ul- Envar” kitabının birçok cildlerinde uyduruk hadisler nakletmiştir. O hadislerden biri, Resulullah (s.a.a)’den naklettiği şu tuhaf hadistir:
“Ali’nin (a.s) sevgisi hasenedir (rahmet ve iyiliktir).”
Yine Resulullah (s.a.a)’ten şöyle buyurduğunu nakletmiştir:
“Kim Hüseyin’e ağlarsa, cennet ona gerekli olur.”
Bunlara benzer birçok hadisler gördüm. Bu çeşit hadisler, fesadın çıkmasına sebep oluyor. İşte bu rivayetler, Şiaların günaha karşı cesur ve onların laubali olmalarına yol açıyor. Şöyle ki Ali sevgisi ümidiyle, bu günahlar onlara herhangi bir zarar vermez diyerek veya Hüseyin’e bir damla göz yaşı dökmek, onların bütün günahlarını silip temizliyor hayaliyle her çeşit günah yapabilirler. Ümidin halkta bu kadar artması, fuhuş ve ahlak bozukluğunun yaygınlaşmasına sebep olur. Nitekim biz, birçok Şia’nın yıl boyunca günahlarda gark olduklarını görüyoruz. Muharrem ayı olunca, on gün matem tutup ağıt okurlar; on gün bitikten sonra; “biz on gün yas tutarak, anadan doğduğumuz gün gibi günahlardan tertemiz olduk” diyorlar.
Fühuşun, Sünnilerin Bulunduğu Şehirlerde Daha Yaygın Oluşu
Davetçi: Evvela; fuhuş yaygınlaşması ve bazı Şiaların laubali oluşunu bu hadislere inanmaya bağlamakla büyük bir hata yaptınız. Eğer avam halktan bazısının günaha duçar olmalarının sebebi böyle rivayetlere inanmaktan kaynaklanıyorsa, o zaman buyurun bakalım Sünni kardeşlerin günah ve fuhuşta gark olmaları, hatta alenen günah işlemeleri neye göredir?! Onlar ki bu çeşit hadislere inanmıyorlar; o zaman neden açıkça günah işleyip haram işler yapıyorlar?
Ehl-i Sünnetin ağırlıklı olduğu, hatta hepsi Ehl-i Sünnet olan şehirlerde örneğin: Mısır, İskenderiye, Şam, Beyt’ul- Mukaddes, Beyrut, Umman, Halep, Bağdat,Basra gibi büyük şehirlerde, hatta küçük kasabalarda bile büyük-küçük kahvehanelerde alenen kumar oynayıp şarap içiyorlar; bazı avam Şialar arasında olan fuhuş ve çirkef işler, onların arasında fazlasıyla kat kat daha yaygındır. Bütün cadde ve sokaklarda kumar oynama, sarhoş edici şeyleri içme, resmi fuhuş haneler ve beyan etmekten utandığım diğer fuhuşlar yok mudur?!
Eğer biz de sizin gibi kusur bulma ve bahane peşinde olsaydık, derdik ki; Sünni kardeşlerin arasında zina, livat, şarap içme ve kumar oynama gibi fuhuşların yaygınlaşmasının ve onların dinin hükümlerine karşı cesaret ve laubaliliklerinin sebebi, sizin imam ve fakihlerinizin yersiz fetvaları olmuştur. Zira sizin büyük müçtehitlerinizin, köpeğin temiz olması, etinin yenebileceği, meni, sarhoş edici şeyler ve haramdan cünüp olanın terinin temiz olması, yolculukta tenasül uzvunu bir bezle sararak mahremlerle (anası-bacı vs..) cinsel ilişkinin câizliği vb. şeyler hakkında bir takım gülünç fetvalar vermişlerdir.
Ama Şia fakihleri, bunların hepsini haram bilip bu işleri işleyenlerden teberri etmekteler.
Hafız: Bunlar yalan ve efsanedir; söylediklerinize bir delil var mı?
Zemahşeri’nin İtirafı ve Ehl-i Sünnet’i Eleştirmesi
Davetçi: Sizin kendiniz biliyorsunuz, fakat kasıtlı olarak, kalbinizin razı olmadığı şeyi savunmak zorunda kalıyorsunuz. Bu değindiğim şeyler sizin alimlerinizin fıkıh kitaplarınızda mevcuttur. Vakit onların hepsini nakletmeğe yeterli değildir. Mesele o kadara açık ve mantıksızdır ki sizin birçok büyük aliminiz de onları eleştirmişlerdir. Örneğin Tefsir-i Keşşaf’ın c. 3, s. 301’ine müracaat edebilirsiniz. Carullah Zemahşeri şöyle diyor:
Benden mezhebimi sorsalar salim kalmam için gizlerim.
Hanefi’yim dersem, haram şarabı helal biliyorsun diyecekler.
Maliki’yim dersem, köpek etini helal ediyorsun diyecekler.
Şafii’yim dersem, kızıyla evlenmeyi helal sayıyorsun diyecekler.
Hambeli’yim dersem, hulûl-i mezhep ve mücessimesin diyecekler.[14]
Hadis ehliyim dersem, keçidir, bir şey anlamıyor diyecekler.
Bu zamanın halkına şaşırıyorum, kimse dillerinden kurtulamıyor.
Zaman beni geri itip bir grup anlamaz cahilleri iş başına getirmiştir.
Cahiller iş başına gelince, mum gibi yanmama yakin ettim.
Böyle büyük bir alim ve müfessir; bu çeşit bozuk fetva ve inançlardan dolayı, kendisini dört mezhepten birine mensup etmekten utandığını söylüyor. Beyler, durum bu iken bizim böyle tuhaf mezheplere tabi olmamızı mı bekliyorsunuz?!
Bunları bırakıp da asıl konumuza dönelim.
İkinci olarak; buyurduğunuz bu çeşit rivayetler, iki sebebe göre Şiaların uydurması değildir:
1- Defalarca arz ettim ki, Şiaların hadis uydurmaya bir ihtiyaçları yoktur.
2- Bu çeşit rivayetler, kendi büyük alimlerinizin muteber kitaplarında da çokça nakledilmiştir.
Bunları sadece Allame Meclisi nakletmemiştir. Şia’nın bütün alimleri bunları nakletmişlerdir. Ahdimi bozmak istemediğimden dolayı Şia alimlerinin sözlerini bırakıp sizin kendi alimlerinizin sözlerini nakletmek istiyorum.
[12] - Resulullah (s.a.a)’in kızı Zeynep, teyzesi oğlu Ebu’ul- As bin Rabia bin Abduluzza’nın hanımı idi. Ebu’l- As, Bedir savaşında müslümanların eline esir düştü. Müşriklerin fidye vererek kendilerini kurtarabilecekleri kararlaştırılınca, Ebu’l- As, hanımı Zeyneb’e mesaj göndererek kendisine bir miktar mal temin ederek göndermesini istedi. Zeynep, annesi Hadice’den kendisine yetişmiş olan Yemani akik ve Romani yakutla süsletilmiş incisini, kocası Ebu’l- As’ın serbest bırakılması için Peygamber’e gönderdi. Resulullah (s.a.a) kızının gönderdiği inciyi görünce çok mahzun oldu. Ashap Resulullah (s.a.a)’in hatırı için fidye almaksızın Ebu’l- As’ı serbest bıraktılar. Resulullah (s.a.a) Ebu’l- As’a; “Zeynep sana haram olduğundan dolayı onu Medine’ye gönder.” diye buyurdular. O da kabul etti.
Resulullah (s.a.a), yaşlı olan Zeyd bin Harise’yi, Zeyneb’i Medine’ye getirmesi için onunla birlikte Mekke’ye gönderdi. Müşrikler Peygamberin kızı Zeyneb’in Medine’ye hareket ettiğini öğrenince, Ebu Süfyan’la birlikte bir grup süvari onları takip etmeye koyuldu. Müşrikler “Zi Tuva” denilen bir yerde onlara ulaştılar. Hebbar bin Esved isminde bir şahıs, mızrağını Zeyneb’in tahtırevanına sapladı; öyle ki mızrağın ucu Zeyneb’in sırtına isabet etti. Zeynep korku ve vahşetten dolayı rahmindeki çocuğunu düşürdü. Zeynep Medine’ye ulaşıp bu olayı Resulullah’a nakledince Hazret haddinden fazla rahatsız oldu. Bunun üzerine, Hebbar’ın bu katı kalpliğinden dolayı onun kanını mübah ederek eliyle kolunun kesilerek öldürülmesini emrettiler.
[13] - En’am/149.
[14] - Bunlar, dört mezhep İmamlarının fetvalarından birer örnektir.
PEŞAVER GECELERİ: Hilafet Tayini Hakkında Yine Gerçeklerin Beyanı
PEŞAVER GECELERİ:Hz. Ali Hakla Batılı Birbirinden Ayırt Edendir
