Hz. Fatıma’nın Ümmeti Şikayet Edip Ağlaması -1

Hz. Fatıma, Hz. Resul-i Ekrem'in Vefatından Sonra Ümmetini Şikayet Edip Ağlaması hakkındaki hadisler: Amr bin Dinar şöyle diyor: “İmam Bakır şöyle buyurdu:

İmam Cafer Sadık şöyle buyurmuştur: “Çok ağlayanlar beş kişidir: “Hz. Adem, Hz. Yakub, Hz. Yusuf, Hz. Muhammed kızı Hz. Fatıma ve Hz. Ali bin Hüseyin (imam Zeynel Abidin) aleyhim’us selam.”‌ İmam daha sonra şöyle buyurdu: “Fatıma, Resulullah’a o kadar çok ağladı ki, Medineliler rahatsız olduklarından ona şöyle dediler: “Çok ağlamakla bizi incitiyorsun ...”‌[2]

Üçüncü Hadis:

İbni Abbas’ın Resulullah sallallahu aleyhi ve alih’ten naklettiği hadisin bir kısmında o Hazret’in şöyle buyurduğu geçer:

“Kızım Fatıma’nın benden sonra zulme uğradığını ve ‘babacığım!’ diye feryat ettiğini görür gibiyim, ümmetimden hiç kimse de kalkıp ona yardım etmemektedir.”‌

Fatıma selamullahi aleyha bu sözü duyunca ağlamaya başladı, Resulullah sallallahu aleyhi ve alih şöyle buyurdu: “Ağlama canım kızım!”‌ O şöyle arz etti: “Ben sizden sonra göreceğim zulümlerden dolayı ağlamıyorum. “Ey Allah’ın Resulü! Benim ağlamam senin ayrılığındandır.”‌[3]

Dördüncü Hadis:

“Menakib”‌ kitabında geçer: Ümmü Seleme Fatıma selamullahi aleyha’nın yanına geldi ve şöyle sordu:

“Nasıl sabahladın, ey Resulullah sallallahu aleyhi ve alih‘in kızı?”‌

Fatıma selamullahi aleyha şöyle buyurdu:

“Peygamberi kaybetmekten ve onun vasisine yapılan zulümden dolayı şiddetli hüzün ve gam içinde sabahladım. Allah’a andolsun, vasilik perdesi yırtıldı, Allah’ın Kur’an’ında kararlaştırdığı ve Resulullah sallallahu aleyhi ve alih’in Kur’an tevilinde beyan ettiğinin aksine imamet gasp edildi. Ama bu iş, Bedir kini ve Uhud savaşlarındaki ölülerin kan davasından dolayı idi.”‌[4]

Beşinci Hadis:

İbni Abbas’ın uzun bir rivayetinde, Resulullah sallallahu aleyhi ve alih’ten Ehl-i Beyti’ne aleyhim’us selam yapılacak zulümler hakkında şöyle buyurduğu geçer:

“Fatıma’yı ne zaman görürsem, benden sonra onun başına gelecek musibetleri hatırlarım. Güya onun evine horluk ve zillet girmiş, hürmeti ve saygınlığı çiğnenmiş, hakkı gasp edilmiş, mirasını kullanmaktan men edilmiş, kaburgaları kırılmış, çocuğu düşürülmüş ve “Yetiş ey Muhammed!”‌ diye feryat ettiğini, ama kimsenin feryadına cevap vermediğini; yardım dilediğini, ama yine kimsenin ona yardım etmediğini görmekteyim. Bu yüzden benden sonra daima hüzünlü ve ağlayan biri olacaktır, bazen evinden vahyinin kesilişi ve bazen de benim ayrılığım gelir aklına. Gece olduğunda ise teheccütte benim Kur’an okuma sesimi duymadığından kendisini bir korku sarar. Daha sonra babasının olduğu izzetli günlerin ardından kendini zelil görür...”‌[5]

 [1]- Allame Meclisi, Bihar'ul- Envar, 43. c. 156. s. 2. riv.

[2]- Allame Meclisi, Bihar'ul- Envar, 43. c. 156. s. 5. riv.

[3]- Allame Meclisi, Bihar'ul- Envar, 43. c. 173. s. 13. riv.

[4]- Allame Meclisi, Bihar'ul- Envar, 43. c. 158. s. 8. riv. Bu sözler çok az değişikle başka senetlerle de nakledilmiştir; Bihar'ul- Envar’ın aynı babındaki 9. ve 10. rivayete bakınız.

[5]- Allame Meclisi, Bihar'ul- Envar, 43. c. 156. s. 4. riv. Başka bir rivayette de İmam Sadık aleyh’is selam onu “Mushaf- ı Fatıma”‌ olarak anmıştır Bihar'ul- Envar'ın 43. c. 79. ve 80. sayfadaki 67. ve 68. rivayete bakınız.

Fatımatüz-Zehra (sa)-1

Fatıma Annem

Ağla Gözlerim Ağla