Hz. Hasan Askeri (as.)'ın Şialarla İrtibatı (3)
İmam (a.s.) halkın Masum İmamlar (as)’a ödemesi gereken hakları da şöyle belirtiyor: "İbrahim b. Abduh benim tarafımdan tayin edilmiştir. Ey İshak, sen de benim İbrahim b. Abduh'a gönderdiğim elçimsin, ki benim Muhammed b. Musa'ya yazmış olduğum mektuptaki şeylere amel etsin. Aynı şekilde senin kendin ve senin şehrinde yaşayan kimseler o mektubun içeriğine uymakla görevlisiniz.
Selam olsun İbrahim'e, sana ve bütün dostlarımıza. Bu mektubu okuyanlar ve senin şehrinde durup inhirafa düşmeyen kimseler bizim haklarımızı İbrahim'e ödemelidirler ki, o da onları Razi'ye iletsin; budur benim emrim. Ey İshak, güvendiğim Bilali'ye, Mahmudi'ye ve Bağdat'a gittiğinde benim itimad ettiğim ve benim vekilim olup o şehirde bizim dostlarımızdan para toplayan Dehkan'a [1] ve de gördüğün dostlarımıza benim bu mektubumu oku ve eğer onun nüshasını almak isterlerse hiçbir mahzuru yoktur. Bu mektubu, sizin muhalifiniz olan şeytandan başka kimseden gizleme, ûmeri'yi görmedikçe şehirden ayrılma, çünkü dostlarımızdan bize gelen her şey birkaç vasıtadan sonra onun eline geçiyor ve o da bize ulaştırıyor."[2]
Vekalet sistemi hakkında bu mektuptan, çok önemli noktalar anlaşılmaktadır. Onun mevzusu bizzat şiaları, mali farzları ödeme hususunda yönlendirmektir ve bu" da onların korunmasında esasi bir zarurettir. Ayrıca bu mektupta göze çarpan başka bir husus da vekillerin konumunu sağlamlaştırmak için onların tanıtılmasının ve tam güvenilir, itimad edilir şahıslar olduğunun mektup da belirtilmesidir. Ayrıca şu da anlaşılıyor ki, bölgelerdeki vekiller arasında bir zincirleme vardı, yani İmam'ın mali hukuku önce o vekil yoluyla asıl vekile ve asıl vekil yoluyla da İmam'a ulaştırılıyordu. Başka bir nokta da şu ki, bazen şialar bazı şahısların vekaletleri hakkında şüpheye düşüyorlardı ve böyle durumlarda İmam (a.s.) bu şüpheleri gidermek için başka mektuplar göndermek mecburiyetindeydi.
İşte bu bağları oluşturmak ve onları korumak, şianın kültürel ve sosyal alandaki hayatını ihya etti ve teşkilatlarında zaaf çıkmasına ve neticede de ehl-i sünnet toplumunda eriyip yok olmasına engel oldu. Zaaf neticesinde toplumda eriyip yok olmak, her azınlığın yüz yüze olduğu bir tehlikedir.
[1] Bu şahıs daha sonraları hırs ve tamahından ve diğer inhiraflar dan dolayı İmam tarafından azledilerek reddedildi.
[2] Rical-i Keşşi, s: 575, hadis: 1088. A'yan'uş Şia, c: 4, s: 188, cüz:2, Tuhaf'ul Ukul'dan naklen. Maadin-ül"Hikme, e: 2, s: 262-266. Bihar'ul Envar, c: 50, s: 319-323.
Hz. Hasan Askeri (as.)ın İmameti (3)
Hz. Hasan Askeri (as.)ın Şialarla İrtibatı (1)
İMAM HASAN ASKERİ (as)'IN KISACA HAYATI
