تبیان، دستیار زندگی

هر روز در خیابان های شهر شاهد حضور تعداد زیادی کودک خردسال در لابلای عابران پیاده و ماشین ها که هر یک از آنها به حرفه ای مشغولند, هستیم. آن قدر این صحنه ها برایمان تکراری شده است که انگار فراموش کرده ایم که آنها کودکان معصومی هستند که انتهای آرزوهایشان هنوز هم کودکانه است و شاید به وعده ی موهوم عروسکی زیبا در یکی از مغازه های این شهر این چنین به دنبال تو با اصرار و التماس می آیند. آیا تاکنون به التماس آنها توجه کرده ایم؟ اگر توجه نکرده ایم بدان و باور کن او همان کودکی است که جامعه ی بی رحم چنین بلایی بر سر او آورده است. هر روز در خیابان اصلی شهر آنها به نمایش فقر و فلاکت مشغول می شوند و در این نمایش لقمه نانی را نیز به دست می آورند. آیا نمایش آنها به تاراج رفتن انسانیت نمی تواند باشد؟ آیا می توان در برابر این تراژدی تاسف بار و غم آلود سکوت کرد؟