Hz Yusuf (as) -2
Rahman ve Rahim Olan Allah’ın Adıyla
Aralarında geçen uzun uzadıya planların ardından Rubin’in görüşü kabul edildi ve bir an önce bu planı gerçekleştirmeye karar verdiler.
O akşam sahradan döndüklerinde direkt babalarının yanına gittiler ve dediler ki: ‘Baba! Uzun süredir kardeşimiz Yusuf kıra çıkmamış ve eğlenmemiştir. İzin verirseniz yarın o da bizimle birlikte sahraya gelsin ve iyice eğlensin.’
Yakup oğullarına dedi ki: ‘Aziz evlatlarım! Yusuf’tan ayrı kalmak benim için çok zordur. Ayrıca o henüz küçüktür. Sonra onu iyi koruyamamanızdan ve sahradaki vahşi hayvanların ona zarar vermesinden korkuyorum.’
Babalarının bu cevabı onların kıskançlığını daha da artırmış ve çok sinirlenmişlerdi. Ancak bunu belli ettirmemeye çalıştılar ve dediler ki: ‘Baba! Bizler gördüğün gibi büyümüşüz ve güçlüyüz. Hiç kardeşimize bir zarar gelmesine izin verir miyiz?! Onu çok iyi koruyacağımıza dair sana söz veriyoruz. Sen hiç endişelenme, gönlün rahat olsun.’
Kardeşler o kadar ısrar ettiler ki sonunda Yakup onların isteğini kabul etti. Onlar da planlarının ilk aşamasını gerçekleştirdikleri için çok sevindiler.
Sabah olunca kardeşleri Yusuf’un yanına geldiler. Onu okşayarak ve severek yanlarına aldılar. Böylece babalarına, Yusuf’u koruyacaklarını ve onu sevdiklerini göstermeye çalıştılar. Babaları ile vedalaşıp evden ayrıldılar. Ancak bu göstermelik sevgi çok çabuk sona ermişti.
Evden iyice uzaklaşıp artık babalarının gözünden kaybolduklarında Yusuf’a eziyet etmeye başladılar. Kardeşinden yediği dayak karşısında Yusuf hangi kardeşine sığındıysa o da kendisine eziyet etti ve dayak attı. Onunla alay ederek ve dayak atarak daha önce kararlaştıkları kuyunun başına geldiler. Zorla üzerindeki gömleği çıkardılar ve onu kuyuya attılar. Kuyu çok derin olmasına rağmen Yüce Allah’ın lütfü ile Yusuf’a bir şey olmadı. Kötü kalpli kardeşler uzak bir yere çekilip beklemeye başladılar. Uzaktan bir kervanın geldiğini gördüler.
Artık beklenti sona ermişti. Yorgun kervan suyun başında konakladı. İçlerinden biri su almak için kovasını kuyuya attı. Sonra da kovayı yukarı çekmeye başladı. Fakat kova çok ağırlaşmıştı. Çünkü akıllı Yusuf bu fırsatı değerlendirmiş ve kovadan tutunmuştu. Büyük bir zahmetle su kovasını kuyunun ağzına kadar çeken adam bir de ne görsün?! Çok güzel bir çocuk karşısına çıkmıştı. Arkadaşlarını çağırdı: ’Gelin de bakın! Ne bulduğumu görün, bu bir çocuk!’
Hz Yusuf (as)-1
Hz. Yusuf (a.s) kıssasının Ahlaki Öğretileri-5
