Ah Zaman, Hakikatin Perdesi 2
Yazı yazmak, konuşmak insan olma sanatıdır.
Çocukluğuna dön, doğduğun güne dön ve ağla! Ağlamak, masumiyet belirtisidir. Ağla ki hafifleyesin, ağla ki, sırlarla tanışasın. Gönül deryasını hiçbir güç dalgalandıramaz, gözyaşından başka.
Ey kedi! Bir deliğin başında saatlerce gözünü kırpmadan bekleyişine hayranım! Gönlüme, “Aşk, bekleyenlere sunulan candır” diyemedim.
Ey bülbül! Gülünü kıskanmadım; lâkin sarhoşluğun beni de mestetti!
Ay, gecenin koynunda doğurur gündüzü, gece “özge can”, gündüz canandır.
Ey gözüm! Bir anda gördüklerini, dilim bir hayat boyu anlatamıyor, kulağımın duyduklarını da. “Ne çektim senden ey dilim, etsem seni dilim dilim!”
Her kelime, çocuğundur, onu terbiye eden sensiz. Kitapların içinde savaş varsa, sorumluluğu üzerine al. Kaçmak, kurtulmak demek değildir, hangi kaçan kurtulmuştur?
Kur’an, Rabbin terbiyesinden geçmiş bir sözdür, onun için onda kusur bulamazsın.
Kur’an’ın kelimelerinin zamana meydan okuması boşuna değildir; onlar, zamansızlık ortamında doğmuşlardır.
Eskiyen senin bedenindir, ruhun değil. Her ayet, ruh ruh, ruhunla birleşmiyorsa, sen diri değilsin. Ayetleri, çağlarının vitrinlerine koyanlar hep aldanmışlardır da, canlarının içine koyanlar sonsuzluğa yürümüşlerdir.
“Yazar”ın ruhu geniştir, dünyaya sığmaz. Dünya bir “nokta”dır, bir nokta koyarak yazar olunmaz. Yazar, akıl kalemini, gönül mürekkebine batırarak kelimelerini sonsuz kılan insandır. Nokta, cümlenin kıyametidir.
Yazarın yazım kılavuzunda “nokta” bulunmaz; o, sonsuzluk yoluna koyulmuştur, her kelime bir yıldız, evren evren dolaşmaktadır.
Yazarak çoğalma olduğu gibi, susarak ve düşünerek de çoğalma vardır. “Anlamak” susmanın ve düşüncenin çocuğudur. Anlamak, bir hazinedir. Kim hazineye sahip olmak istemez? Anlamak, kelimeleri bayağılıktan kurtarmaktır. Bayağı kelimelerden padişah sarayı kurulmaz.
Katilin elindeki silahla, yazarın elindeki silah arasında fark vardır. Katil canı vurur, yazar kini. İçinden kin damlayan kitapların kandan ne farkı vardır? Bu tür kitapları, yazarının suratına kapatınız. Nice kitaplar vardır ki, içlerinde insan bulunmaz; karanlık bir orman gibi, vahşi hayvanların barınağıdır. İçinde kendini gördüğün kitap, vatanındır. Kur’an, bütün insanlığın vatanıdır, çünkü o, Dost’un emniyeti altındadır. Senin vatanın hangisi?
Bir ateş yaladı geçti yüzümü, bir su, içimi serinletti, canıma can kattı. Bir çocuk, masumiyetimi hatırlattı bana; bir ihtiyar, geleceğimi. Bir kuş, özgürlük elçisi gibi süzüldü havada, bir arslan, “güven”i toprağa kazıdı.
İnsan, “bir damla su” ve varlık, insanın görüntüsü. Ve dünya, insanın avuntusu.
Dünya, rüya yatağı. Ben rüyada doğurdum ha!
Hakikatimi, ben rüyada yendim zamanı.
Ah zaman, hakikatin perdesi
D.Ali TAŞÇI
Ah Zaman, Hakikatin Perdesi 1
Hakikat Aşkı
