تبیان، دستیار زندگی

-سلام *سلام علیک - اقا نمی خای بیای؟ * من که میخام بیام، شما نمی خاین که من بیام - چرا چرا ما همه اماده ایم، بیا * واقعا؟ - ! ............... مکالمه خیالی بود. خیال کن، خیال کن ساکن یه روستا هستی درست وسط یه دشت سرسبز که حاشیه های چمنزارهاش پر درخت و از دل کوهها ابشارهای اب شیرین میریزه پایین و رودخونه ها پر اب می کنه و اطراف روستا بهشتی هست که بشر به عمرش ندیده. این روستا یه کدخدا داره که دست برقضا خیلی زور داره، میزنه می کشه اتیش میزنه و بمب و تانک و گنبداهنین و ... داره. این کدخدا تصمیم میگیره دورتادور روستارو دیوار بکشه، مردم همه ترسیدن و خودشون با دست خودشون آجر های کدخدا رو روی هم روی هم گذاشتن و هرچی از عمرشون می گذشت هم دیوار بلندتر و بلندتر می شد. از وقتی من به دنیا اومدم افق رو ندیدم، ولی پدربزرگم می گفت وقتی بچه بوده این دیوار اینقد پایین بود که روی دوش هم که سوار می شدیم راحت افق دیده می شد. خیلی وقته مردم از کدخدای دیوانه خسته شدن، ولی هنوز می ترسن، جدیداً عاشقی توی شهر پیدا شده که همه میگن دیوانه شده، با یه تیکه ذغال روی هر خشت از این دیوار یه چیزی نوشته، روی قدیمی تریت خشت، که اولین خشت دیوار بود، نوشته ترس، و روی بقیه هم هروز می نویسه، دروغ، ریا، ربا، حسد، غصب، حرص، طمع، و... برای هرخشت دیوار ما یه اسم گذاشته، دیروز ازش پرسیدم عاشق این چه کاریه؟ قهقه زد گفت «این خشتای دیوار وجود ندارن، دلای ما هرکدوم یه دیوار داره که باورش کردیم، اینقد باورش کردیم که این دیوار هنوز پابرجاست. خشتای دیواری که توی دلمون هست، همین گناهایی هست که نوشتم روی دیوار. اول که به دنیا میای توی این روستا از یه چیز باید بترسی، اون خدا نیست، کدخداست، همین که ترسیدی بقیه ی خشت ها هم کم کم روی هم سوار میشه، اگه می خوای دیواری بریزه، اول دیوار دلت رو خراب کن، وقتی اون دیوار بریزه، می بینی که این دیوار با همه ی بلندیش میریزه» حرفاش عجیب بود، الکی بهش نمی گفتن دیوونه، توی این دوره زمونه کی به این حرفا فکر میکنه. بهش گفتم:«منجی میاد نجاتمون میده، وقتی بیاد دیوار رو هم خراب میکنه.» بلند شد ذغالش رو برداشت روی اخریش خشت نوشت، «بی بصیرتی» و گفت :«به فرض که امد و دیوار روستا رو ریخت پایین، با دیوارای دل شما مردم چکار کنه؟» و هنوز که منجی ما نیامده.

سلام. اخر ماجرا نوشتم که و هنوز که منجی ما نیامده اما امام باید بیاد سراغ ما؟  یا ما باید بریم به سمت امام؟ اگه بله؛چرا ما باید بریم به سمت امام تا امام به سمت ما بیاد؟  ممنون میشم اگه جواب اسونی بهم بدید

هوالعزیز
سلام

شما بگین, کی نیازمنده و چرا نیازمنده؟

(داستانکتون هم خیلی زیبا بود)

سلام. بحث نیازمند بودن ما به هدایت رو می فرمایید. اما حرف حقیر برای این معناست. انتظاری که توی متن وجود داره، داره این معنا رو القا می کنه که منجی باید از دیوار عبور کنه، و دیوار رو خراب کنه، ولی عاشق مرموز ماجرا می گه شما مردمید که باید از دیوار عبور کنید، از دیوار که عبور کردن همان و ظهور منجی شما همان. بیشتر برای بیان مطلب نماد سازی صورت گرفته. اما راجع به این که می فرمایید خودم بگم. ببینید، مثلا قوم پیامبری رو در نظر بگیرید مردم یه تمدن خیلی پیشرفته دارن که سد می سازن و باغ های اباد دارن منتهاش ظالم هستن و مرتکب فساد میشن، اینجا اگه از مردم اون قوم همه پرسی برگزار کنیم که ایا دوست دارین پیامبری براتون بیاد؟! من میگم نه، چون تاریخ نشون داده وقتی پیامبر امد تکذیبش کردن مسخره اش کردن. پس این مردم نبودن که به سمت پیامبرشون حرکت کردن، درست؟  اینجوری که نگاه کنیم متوجه میشیم که فرقی هست. ولی این جوری که نگاه کنیم ببینیم «نیازمند کیه و چرا» زیاد معنا نمی گیره، چون برهه هایی از تاریخ خدا بدون اینکه مردم دست به دعا بردارن براشون هدایت فرستاده منجی فرستاده. گویا امام به منزله ی کعبه هست که ما باید احرام ببندیم و به طوافش بریم، نه اون بیاد و دیوارای گناه ما رو بکشنه. شاید مردم توی داستان حقیر، منتظر ظهور پیامبری بود، و نه امام؛ ویا اینکه تشخیص درستی از امامی که منتظرش بودن نداشتن. یا علی

سلام

خب می فرمایید که نیازش نیازی هست که اگه برطرف بشه به همین وضع راضی میشه، خب این رو قبلا توی انجمن فرمودین، رسیدن انسان به نفی وضع موجود، یعنی بیزار شدن از دیواری که ادم رو از نعمات واقعی جدا انداخته، و مرحله ی دوم اثبات که ادم برای چیزی که می خاد تلاش کنه و دیوار رو خراب کنه و ترس کدخدا رو پس بزنه.
درواقع اگه بخایم از جهت نیاز مردم حرف بزنیم باید بگیم، کارد به استخوان رسیده تا اگه کسی نیازی درش به وجود امد نیاز مرگ و زندگی یا یه نیاز خالص و بی خورده شیشه باشه.
به نوعی سر عقل بشری به سنگ بخوره تا دیگه ادعا نکنه اگه به خرد جمعی تکیه کنیم نیازی به هدایت الهی نداریم و خودمون سعادت مند میشیم.

به هر حال صرف نیاز داشتن مردم، تا مردم به بلوغی نرسن که وضع موجودشون رو نفی کنن، نیازشون کمکی به تلاش و زمینه سازیشون نمی کنه.
چون نیاز انگیزه می اره فقط، ولی اراده نمیاره.
مثلا مردمی که برای امام شون نامه نوشتن، و بعد پیمان شکستن و امام شون شهید شد، نیازمند بودن، ولی هنوز نیازشون براشون اراده نساخته بود که برای رفع نیاز به حق شون هزینه کنن.

تا فعلا یا حق

سلام.
مثال معلم و دانش اموز زیبا بود.
من یکم پروبالش بدم اگه پروبالایی که میدم غلط بود بچینید.

مشکل و ابهام شاید این باشه برای من.
وقتی مردم جاهل بودن، پیامبری از طرف خدا فرستاده شد.
لازم نبود که مردم همه قبولش کنن، تا حجت براش تموم بشه.
باید با تعداد کم یارانش شروع می کرد.
و نیازمندی در مورد حرکت پیامبر گونه زیاد معنی نمی گیره. مردم نیاز داشتن، ولی نیاز رو درک نمی کردن،
و به ایین پدرانشون بودن.

ولی وصی ِ پیامبر مثل خود پیامبر،  امام بود و «ولی»، ولی برای اینکه در راس حکومت قرار بگیره، باید مردم حجت رو براش تموم می کردن، یا به عبارتی پذیرش امام رو قلباً خواستار میشدن.
اینجا نیازمندی رو می شه توجیه کرد(البته با اون شرایطی که نیازمندیاشون خورده شیشه نداشته باشه)

به هر حال، راجع به امام حاضر و غایب از نظر خودمون، هم باید مردم پذیرش و بلوغ عقلی برای پذیرش حکومت الهی رو پیدا کنن، تا امام شون ظهور کنه.

انتظار کشیدن برای یک امام پس فرق داره، چون منتظرانش باید تکالیفی رو انجام بدن تا امام شون ظهور کنه، به نوعی اگه امت پیامبر رحمت (ص) رو در صدر اسلام کودکانی در نظر بگیریم که به نوبت معلم هایی اسمانی رو دیده و از تعالیمشون استفاده کرده، و الان باید سر کلاس اخری بنشینند که گزینش دانش اموزانش سخت تره.

در حالی که در صدر اسلام اونایی که قلبا اسلام رو قبول نکرده بودن هم توی پیش دبستانی حضور داشتن، و در مقاطع بعدی رفوزه شدن و از مدرسه اخراج شدن، و یا کلا رفتن سر کلاس معلمای بی سواد دیگه ای که منحرفشون کرد.

اما امروز ما منتظر اومدن معلمی هستیم، که کلاساش غیرحضوری هست، باید تکالیفمون رو درست انجام بدیم، تا توفیق کلاس حضوری هم پیدا کنیم.

یا حق

مرحوم حاج اسماعیل دولابی از علمای برجسته و از بزرگان اهل معرفت درخصوص انتظار فرج تمثیل زیبائی دارند که خواندن آن در روزاهای بابرکت ماه رجب خالی از لطف نیست: تا قامت حجت خدا را نیبنی قیامت شناس نخواهی شد و از قیامت سر در نمی آوری. حتی یک روز قبل از قیامت هم شده باید قامت حجت خدا را ببینی ( قیامت قامت و قامت قیامت/ قیامت می کند آن قد و قامت/ موذن گر ببیند قامتت را / به قد قامت بماند تا قیامت)

ظاهرا می گوییم آقا می آید ولی در حقیقت ما به خدمت آقا می رویم. ما به پشت دیوار دنیا رفتیم و گم شدیم باید از پشت دیوار دنیا بیرون بیاییم تا ببینیم که حضرت از همان ابتدا حاضر بوده است.

ما مثل بچه ای هستیم که پدرش دست او را گرفته تا به جایی ببرد و در طول مسیر از بازاری عبور می کنند. بچه جلب ویترین مغازه ها می شود و دست پدر را رها میکند و در بازار گم میشود و وقتی متوجه میشود که دیگر پدر را نمی‌یند گمان میکند پدرش گم شده است در حالیکه در واقع خودشگم شده است. انبیا و اولیا پدران خلق اندو دست خلایق را میگیرند تا آنها را از بازار دنیا به سلامت عبور دهند. غالب خلایق جلب متاع های دنیا شده اند و دست پدر را رها کرده اند و در بازار گم شده اند. امام زمان گم و غایب نشده است ما گم و محجوب شده ایم.

کسی که غیبت و حضور حجت خدا برایش یکسان باشد به حضرت راه پیدا می‌کند. تا وقتی شخص می‌خواهد حضرت بیایند و پدر آدمهای بد را در بیاورند از دیدن حضرت خبری نیست. هر وقت عبد و تسلیم شدی و فاعلیت خدا را در همه حوادث دیدی و به آن تن دادی آن وقت برای ملاقات حجت خدا آماده شده ای.

تاطمات و نا آرامی هایی که در روزگار ما در سراسر عالم بروز نموده است حاوی بشارت بزرگی است. جهان از درد زایمان به خود می پیچد و عن قریب فرزندی را بیرون خواهد داد. سواری که از دور می آید پیش از آنکه خودش برسد و دیده شود گرد و غباری که از زیر پای اسبش بر میخیزد دیده میشود. گرد و غبار ها و آشوب ها و نا آرامی های جهان در روزگار ما, خبر از نزدیک شدن فرس الحجاز یعنی امام زمان(عج) می دهد.

واقعا!
چه بچه های بدیم هستیم.
بدبختی ما بچه پروها هم اینه که از وقتی بابارو گم کردیم نه گریه می کنیم، نه خودمون دنبالش میگردیم.

من یه بار بچگیم گم شدم، اوه بیا ببین چه بلایی سر راسته ی بازار اومد! اینقدر دویدم و صدای خوشم رو انداختم تو سر و بابام رو صدا زدم تا پیداشون کردم، ولی انصافا بازار شهر ما جای خوفناکیه.

اندازه ی همون موقع هم الان بی قراری نمی کنم! هی هی امان از این ویترینا!