"به نام یار"
با سلام:
در ابتدا از جناب manham تشكر می كنم به خاطر مطالب مفیدی كه ثبت كردندودر ادامه مطالبی در مورد مزار بابا ركن الدین در تخت فولاد برای شما قرار می دهم.
یكی از مشایخ و علماء قرن هشتم هجری مسعود بن عبدالله بیضاوی معروف به باباركن الدین است كه در زمان سلطنت ابوسعید پادشاه مغول در اصفهان می زیسته است این مرد بزرگ در سال 769 هجری قمری وفات یافت و در ساحل جنوبی زاینده رود مدفون گردید.
مقام علمی و زهد و ورع این مرد بزرگ باعث شد تا در طول زندگی با نهایت احترام زندگی كند. این احترام و عزت پس از درگذشت وی نیز برقرار بود بطوریكه عده بسیاری از مشاهیر علماء و فقها و شعرا و خوشنویسانی كه در اصفهان و سایر شهرهای ایران درگذشتند در مجاورت او به خاك سپرده شدند.
از آن زمان این محل به تدریج به گورستانی بزرگ تبدیل شد و به نام قبرستان باباركن الدین معروف شد. به طوریكه بسیاری از سیاحان و محققین اولین سنگ قبر موجود در مزارستان تخت فولاد را متعلق به او میدانند.
مقام علمی و عرفانی باباركن الدین سبب شد تا در اواخر حكومت شاه عباس اول صفوی ساختمان و گنبد ممتاز بقعه او شروع شود و در سال 1039 هجری قمری یك سال بعد از فوت شاه عباس به پایان برسد. این بقعه كه شبیه به گنبد باباقاسم می باشد گفته می شود به شكل كلاه درویشان است. نمای خارجی بقعه باباركن الدین و سر در آن كاشیكاری شده است. قاعده این گنبد پنج ضلعی متساوی الاضلاعی است كه پنج ایوان مشابه بر گرداگرد محوطه زیر گنبد ساخته شده است.
به یكی از اضلاع این پنج ضلعی پیشخوانی اضافه كرده اند. در این پنج ضلعی گردنی نهاده اند كه آن نیز چند وجهی است.
بر این گردن سقفی برپا شده كه گنبد داخلی را می پوشاند این سقف مخروطی شكل، با كاشیهای زیبا كه نقوشی به رنگ های آبی دریایی، سیاه و سفید بر زمینه آبی فیروزه ای داشته مزین بوده است.
در داخل یكی از ایوان های آرامگاه بابا ركن الدین واقع شده و بر روی آن سنگ مرمری به طول بیش از 2 متر و عرض 16/1 متر قرار دارد. قطعه سنگ مرمر نفیسی نیز به طور عمودی بر آن نصب شده است. كتیبه این سنگ از نظر حجاری و زیبایی خط در عدد شاهكارهای موجود در اصفهان می باشد.
كتیبه سر در نیز به خط ثلث بسیار زیبا به رنگ سفید بر زمینه كاشی لاجوردی رنگ به خط محمد صالح اصفهانی و تاریخ 1309 نوشته شده است در زیر این كتیبه نیز لوحی از سنگ پارسی مربع شكل نصب شده است. بر این سنگ تاریخ 1200 هجری قمری كتابت شده و نام میرزا محمد نصیر بایزیدی بسطامی آمده است این شخص در این تاریخ بقعه را تعمیر و مرمت كرده است.
در مجاورت مقبره باباركن الدین چند اتاق كوچك مربوط به یكدیگر وجود داشته كه یكی از آن ها به چله خانه معروف بوده و سابقاً دراویش در این قسمت چله نشینی می كرده اند.
در شرق ایوان ورودی بقعه باباركن الدین اتاق كوچكی است كه مرحوم محمدجواد مجدزاده صهبا به خاك سپرده شده است. این مرد از دوستداران واقعی بناهای تاریخی و میراث های فرهنگی بود كه در مدت ریاست وی بر اداره باستان شناسی اصفهان بسیاری از آثار اصفهان و سایر شهرهای استان از خطر انهدام نجات یافت. سنگ مزار مرحوم صهبا كه آن نیز شاهكاری از خوشنویسی است تاریخ فوت صهبا را در سال 1324 شمسی نشان می دهد خطاط این سنگ كه با خط نستعلیق برجسته كتابت شده مرحوم جعفر آل ابراهیم است.
به طور كلی بقعه باباركن الدین با گنبد بسیار زیبای آن علاوه بر آن كه آرمگاه ابدی یكی از عرفا و زهاد و دانشمندان قرن هشتم هجری است بیانگر هنر هنرمندان و استادكاران و معماران و كاشیكاران برجسته عصر صفوی است كه علاوه بر نمایش هنر معماری نمایانگر هنر خوشنویسی خطاطان بزرگ ایران در زمان صفویان و قاجار می باشد.(برگرفته از پرتال اصفهان)
