تبیان، دستیار زندگی

سلام و عرض ادب و احترام به همه ی فعالان انجمن نصف جهان

دوستانی می توانند کرامات استاد صغیر اصفهانی رو با ذکر منبع در این تاپیک درج کنند.

خانواده ی گرانقدر مرحوم صغیر، کتاب زنده به یاد علی را در اختیار تعدادی از اعضای انجمن نصف جهان قرار داده اند که در این زمینه می تونه منبع خوبی برای این مبحث باشه.

لازم به ذکر است گزیده ای از مطالب درج شده در این مبحث، در ویژه نامه ی رحلت مرحوم صغیر ثبت خواهد شد

آیا تا به حال تسبیح تربت امام حسین علیه السلام را استشمام کرده اید؟

مقداری از تسبیح تربت را خیلی کم مرطوب کنید و ان را به بینی کسی که بیماری قلبی دارد نزدیک کنید؛ از او بخواهید چند مرتبه نفس عمیق بکشد، به طور معجزه آسا خواهید دید که قلب مریض طراوتی تازه می یابد و تربت اثر عجیبی می بخشد.

امام صادق علیه السلام فرمودند:

فی طین قبر الحسین علیه السلام، الشفاء من کل داء و هو الدواء الاکبر «التذهیب، ج 6 ، ص 76»

« در گل متبرک مرقد امام حسین علیه السلام شقای هر دردی نهفته است و آن بزرگترین دارو ها است.»

یکی از امتیازات مرحوم استاد صغیر، جریان ولادتشان است که نطفه شان با آب ولایت عجین شده، و خمیر مایه بدنی شان از آن خاندان گرفته شده که فرمودند:

«ان شیعتنا خلقوا من فاضل طینتنا و عجنوا بماء ولایتنا» بحارالانوار ج53 ص302

«همانا شیعیان ما از باقیمانده ی گل ما خلق شده اند و با آب ولایت ما آمیخته شده اند.»

ابوی محترم آن مرحوم که از نعمت داشتن فرزند پسر و داشتن وارث بعد از خود نا امید می شود، همسرش را مورد عتاب قرار می دهد و مادر غمگین و دلشکسته در پی چاره ای نیک می گردد.

بانوی محترمی در اصفهان بود که تسبیحی از تربت امام حسین علیه السلام نزدش بود و گرفتاران برای رفع هم و غم به او مراجعه می کردند و بعضاً با دست پر بر می گشتند، مادر آن مرحوم که متوسل شده بود، به این زن شایسته مراجعه می کند و باز غمش را در آنجا رحل اقامت می افکند. آن خانم صالحه تربت را در آب پاکی قرار داده و آن را جرعه جرعه به مادر صغیر می نوشاند.

شربت گوارای ولایت اثرش را می بخشد و فرزند پسری که به نام نامی امام حسین علیه السلام مزین شده در روز سیزده رجب، روز عید مولود مولی الموالی علی علیه السلام در سال 1312 هجری قمری متولد می شود و همه او را محمد حسین صدا می زنند.

خیزد از هرجا غلامی بهر درگاهش بلی

قنبر از زنگ و صغیر از اصفهان آمد پدید

منبع: کتاب زنده به یاد علی نوشته ی حسن فضلی

هوالحكیم

با سلام به همه دوستان گلم

این هم یکی از کرامات استاد صغیر :

روح القدس

« لا یزال معك روح القدس مادمت تمدحنا اهل البیت »(1)رسول الله (ص)به حسان بن ثابت فرمودند :تا زمانی که ما اهل بیت را مدح می کنی،دائما روح القدس با توست.

انسانی که در راه اهداف بلند معنوی گام بر میدارد ، تاییداتی از ناحیه ی غیب به او عنایت میشود ، که در روایات یکی از مصادیق آن را روح القدس نام برده اند، در مورد حضرت عیسی پروردگار متعال میفرماید :« و ایدناه بروح القدس »(2)و ما او را به روح القدس تایید کردیم .روح القدس ، یعنی روح پاک ، روحی از صفات الهی که به فرمایش اولیای خدا همان روح نبی مکرم اسلام(ص) و حضرت علی (ع) و ائمه اطهار (ع) میباشد . آنها هستند که تربیت شدگانشان را تایید می کنند و بر سر آنها دست محبت می کشند و برایشان سفره ی معنوی حکمت و حقیقت را باز میکنند .

وقتی دعبل خزاعی شعرش را برای امام رضا (ع) قرائت میکند ، حضرت بعد از اضهار محبت شدید به دعبل میفرماید:یا خزاعی نطق روح القدس علی لسانک بهذین البیتین. (3)ای خزاعی این دوبیت شعر را روح القدس بر زبانت جاری ساخت .روح القدس ، روح طیب و طاهر معصومین (ع) است که چراغ فکر ولی خداست ، بر اساس آن هدایت می شود و با سخنانش موجب نور افشانی برای دیگران میشود .

ایشان(مرحوم استاد صغیر که اهل سلوک ، سیر روحی ، تهجد و نماز شب بود ) از این فیض بی بهره نبود ; در عین حال که مرحوم صغیر اصفهانی که مایه و پایه ی شعری را از صباوت و کودکی داشت ، هنوز تاییدیه ی رسمی از عالم بالا نگرفته بود ، در این که چطور غزلیات و سروده های نغز در مورد اهل بیت (ع)بر لسانش جاری شده ، میگوید :

تقریبا هشت ساله بودم ، کوچک بودم ، مطالب عالی و سطح بالایی از حقایق در دلم بود، بالایی جوششی داشت اما بر زبانم جاری نمیشد تا اینکه یک روز خواب دیدم که روضه ای برپا میکنند و پوش میزنند (در اصفهان موسوم است که در کجالس عزاداری حضرت سیدالشهداء (ع) ، فرشهای گران قیمتی پهن کنند و چون برای وسعت مجلس و جمعیت عزاداران آن را در حیاط منزل پهن میکردند ،پوشش های بر روی حیاط نصب میکردند تا برای اهل مجلس عزا سایه درست شود و زیر آفتاب نباشد و هم از باران های احتمالی جلوگیری شود و به آن اصطلاحا پوش گویند )مرحوم میگوید : « دقت کردم ، دیدم یک طرف پوش را که ریسمان محکمی داشت شخصی به دست گرفته و میکشد و همینطور چهار طرف را چهار نفر میکشند تا برای نصب آن محکم شود و گره بزنند پیرمرد سالخورده با محاسنی نیکو در وسط بوده ، خانمی با پوشیه و منور هم دیده میشود ، در کنارش جوان خوش قد و قامت و موزون و دوآقازاده هم وسط بودند ، از شخصی که در کنارم بود ، اسامی اشخاص را پرسیدم» گفت :« آنها که در حال کشیدن و محکم کردن ریسمان پوش هستند ، چهر پیغمبر دانیال و ... می باشند ، آن پیرمرد نورانی رسول الله (ص) و آن بانوی محترم حضرت فاطمه زهرا(ع) و آن شخص میانسال و پر هیبت حضرت امیرالمومنین ، علی بن ابی طالب (ع) و آن دو آقازاده ، حسنین(ع) میباشند .از این شخص که کنارم بود و ریسمان پوش را گرفته بود ، دوباره پرسیدم ، اسم محترم شما چیست ؟ گفت : من خضرم . تا فهمیدم که ایشان جناب خضر نبی میباشد ،‌دست بدامنش شدم که آقا چیزی به من تفضل بفرمایید ، فرمودند : اینها و آقایان معصومین (ع) بزرگوار هستند ، با وجود اینها دست بدامن من نشو ، برو و به آنها چنگ بزن و از آنها بخواه .من تا رفتم دست بدامن حضرت امیرالمومنین (ع) شوم ، از خواب بیدار شدم ، گریان و نالان مثل باران اشک از چشمانم جاری شد و بر سر و صورتم میزدم که چرا عنایتی به من نشد ، از گریه ی زیاد خسته شدم ، دوباره خوابم برد ، همان منظره و همان وقایع در نظرم هویدا شد ، دوباره به حضرت خضر متوسل شدم و همان جمله را به من گفت ، من گفتم : « دست از دامن شما بر نمیدارم تا تفضلی بفرمایید .» دیدم جناب خضر ، یک عبا و یک عصا و یک شی ء دیگر به من اهدا کردند .بدین خاطر بود که وقتی از خواب بیدار شدم اشعار بی نظیری در مورد حضرت امیرالمومنین (ع) بر زبانم جاری شد .

انسان وقتی به سابقه علمی و ادبی آن مرحوم توجه میکند ، بیشتر به عظمت روحی و معنویشان پی میبرد ، شخصی که سواد خواندن و نوشتن انچنان ندارد ، خواندنش را در مکتب یاد نگرفته ، نوشتنش را با مشقت و علاقه بدون معلم یاد گرفته ، چنین اشعاری موزون ، دارای فصاحت وبلاغت عجیب میسراید ، آن هم در سنین پایین که حتی یک ادیب 50 ساله با تخصص ادبی نتواند چنین شعری بگوید ، حقیقتا عنایتی پشت پرده نصیب او شده است .

نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت

به غمزده مسئله آموز صد مدرس شد

منبع : زنده به یاد علی ...مؤلف : حسن فضلی

فعلا

یا علی مددی

وجه اللهفَأَینَما تُوَلِّو فَثَمَّ وَجهُ اللهِ. «سوره ی بقره، آیه 115»

به هر کجا رو کنی همانجا صورت خداست.

خدا مکان خاصی ندارد، رو گرداندن به این طرف و آن طرف نمی‌خواهد، جسم نیست که جای خاصی داشته باشد، از لوازمات مخلوق منزه است، از حضرت امیر علیه السلام درباره ی مکان پروردگار سوال کردند، حضرت فرمود: لامکان است.

بعد دستور دادند هیزم هایی جمع کنند، آتشی از چوب‌ها افروختند که زبانه‌های آن به این سو و آن سو می‌رفت، فرمودند: به شعله‌های آتش نگاه کنید، بگویید مکانش کجاست؟ و در کدام جهت است> سؤال کنندگان گفتند: مکان خاصی ندارد، به هر جهت می‌رود.

سپس حضرت فرمودند: مخلوق خدا که مکان خاصی ندارد، خود خدا که دیگر هیچ از مکان منزه است.

این ظاهر قرآن است که به لامکانی خدا دلالت دارد، اما آیا صورت خدا جلوه و تمثلی دارد؟ با توسط معصومین علیهما السلام و به وسیله‌ی آن‌ها خدا را می‌شناسیم، عارف بالله می‌شویم، بدین علت چهارده معصوم علیهما السلام به صورت خدا و وجه الله تشبیه شده‌اند.

صورت مرکز حالات درونی انسان است، انسان با ناراحتی و خوشی دگرگون می‌شود؛ با خوشحالی صورتش باز و بشاش می شود و لبخند می زند؛ در اثر غضب اَبروانش در هم رفته، چهره‌اش قرمز می‌شود، خدای تعالی هم به وسیله‌ی ائمه‌ی اطهار علیهما السلام که نمایندگان رسمی‌اش هستند، غضب می کند یا افراد را عزیز می‌کند، به انسان‌ها توجه می‌کند یا کسی را ذلیل می کند، به غضب فاطمه ی زهرا سلام الله علیها غضبناک می‌شود و به رضایت امام زمان علیه السلام لباس عزت بر دوستانش می‌پوشاند.

أینَ وجه الله الّذی الیه یتوجه الاولیاء. (بحار الانوار، ج 99، ص106)

درباره‌ی امام زمان در دعای ندبه می‌گوییم: کجاست صورت خدا که اولیایش از طریق او به خدا توجه می‌کنند.

همین مطلب را می‌توانیم این طور بیان کنیم که در صورت انسان حواس پنجگانه (لب و دهان و گوش و چشم ) واقع است. ائمه ی اطهار علیهما السلام، عین الله اند، چشم خدا هستند و شاهد بر اعمال ما، لسان الله اند، زبان گویای پروردگارند که امر و نهی الهی را به ما می‌گویند، اُذن الله اند، گوش خدایند، ما حوائجمان را به آن‌ها می‌گوییم و آنها می‌شنوند، و به طور کلی وجه الله اند یعنی صورتی که این صفات در آن واقع است، روحی که خصلت های پروردگار در آن تعبیه شده است.

مرحوم صغیر اصفهانی که قلب عارفی داشت، در کودکی به نطق آمد و به مداحی خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام پرداخت. یکی از شاهکار‌های ادبی‌اش، شعر در مورد کلمه‌ی «وجه الله» است که به صورت ابجد آن را در آورده و خود را بدین وسیله به اسم اعظم نزدیک کرده است.

 شاگرد همراز آن مرحوم جناب مداح در کتاب گنجینه ی ولایت می‌گوید:

استاد صغیر در سن دوازده سالگی علم ابجد را دارا بوده و وجه را به حساب ابجد در آورده و این اشعار را سروده:

علم ابجد یکی از علوم غریبه است که در صد سال پیش در بین اندیشمندان و عرفا کاربرد زیادی داشته و راز و رمزهایی هم داشته که در روایات اهل بیت علیهم السلام به آن ها اشاره شده است:

تَعلّموا تفسیرَ أبجَد فانّ فیها الاعاجِیب.

رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند:معانی حروف ابجد را یاد بگیرید که در آن عجایبی است.

مرحوم صغیر در این شعر حروف کلمه ی وجه را، جمع بسته و عدد چهارده را به دست آورده، که به چهارده معصوم گرامی اشاره دارد. واو مساوی عدد شش، جیم مساوی عدد سه، ها هم مساوی عدد پنج.

وجه = 14=5+3+6=هـ + ج + و

هوالحکیم

این هم یکی دیگر از کرامات مرحوم صغیر اصفهانی :

ولایت تکوینی:

وَ لَقَد آتَینا داوُدَ مِنّا فَضلاً یا جِبالُ أَوِّبی مَعَهُ وَ الطَّیرَ وَ ألَنّا لَهُ الحَدِیدَ «سوره سبا، آیه 10»

ما به داوود از سوی خود فضیلتی بخشیدیم، ( به کوه‌ها و پرندگان گفتیم: ) ای کوه‌ها و ای پرندگان، هماهنگ با او و تحت فرمان او باشید و آهن را در دست او نرم کردیم.

آیه ی شریفه به ولایت تکوینی حضرت داوود نبی اشاره دارد؛ حضرت داوود به باد فرمان می‌داد او امرش را انجام می‌داد، کوه و معادنش در تسخیر او بود، فلز آهن را مثل خمیر در دست خود شکل می داد، اینها مظاهر ولایت تکوینی ایشان است.

تکوین یعنی هستی، ولایت تکوینی یعنی ولایت بر حیات و هستی، یعنی همان سرپرستی الهی، کارهای الهی و خدایی کردن؛ مثل مرده زنده کردن، که بعضی از خوبان مثل حضرت عیسی و حضرت داوود، ولایت تکوینی داشتند و به جمادات و حیوانات فرمان می‌دادند و همچنین امامزاده ها و اولیای خدا که خیلی از گره‌ها به دستشان باز می‌شود. درباره‌ی امامزاده‌ها خیلی این مسئله برایمان ملموس و بدیهی است، وقتی که مریضیِ بیمارمان شدت پیدا می‌کند و لاعلاج می شود، او را به امامزاده‌ای می بریم و شفا پیدا می کند یا نزد یکی از اولیای خدا رفته و مثلا حبه قندی را متبرک می‌کند و بیمارمان تناول می‌کند و خوب می‌شود، این همان ولایت تکوینی است منتهی ما با اسم و اصطلاحش آشنا نیستیم. ولایت تکوینی دایره‌اش بیشتر از ولایت تشریعی است. اکثر اولیای خدا که مقاماتی از معنویات را طی کرده اند دارای چنین ولایتی از طرف پروردگارند و ما هنگامی متوجه این مقامات معنوی در شخص وارسته و الهی می‌شویم که کاری غیر عادی و خارق العاده از او صادر می‌شود. مرحوم صغیر اصفهانی از جمله ی چنین اشخاص بود که خدای تعالی به او اذن و اجازه برای فرمان دادن به حیوانات عنایت کرده است

لطف شه مردان صغیر از بهر من کافی بُوَد

گر حیدرم یاری کند من چرخ را یاری کنم

منبع: کتاب زنده به یاد علی مولف : حسن فضلی

فعلا

یا علی مددی

هوالحکیم

این هم یکی دیگر از کرامات مرحوم صغیر اصفهانی :

یا علی مددی