الف – چه کسی گفته که روحانیون نباید کار کنند و فقط باید با پول خمس (شهریه) امرار معاش کنند؟ اغلب روحانیون اشتغال دارند. اصلاً این شهریه مگر چقدر هست که کسی بتواند با آن امرار معاش نماید؟! مگر کسی که از دنیا و یک زندگی متوسط، به خاطر دردِ دین گذشته باشد.
ب – به فرض که یک معلم، یک استاد، یک محقق، یک پژوهشگر یا یک طلبه و روحانی، همه وقت خود را صرف مطالعه، تحقیقات و سپس ترویج و تدریس آن علم نماید و یک نظام، نه تنها هزینه‌های تحقیقات او را متقبل گردد، بلکه به او حقوق نیز پرداخت نماید تا امرار معاش کند و نیازی نداشته باشد تا وقت خود را صرف کار دیگری نماید و اصلاً اضافه هم بدهد تا او با خیال آسوده‌تر کار کند، حالا این بد است یا خوب؟ چرا اگر در یک نظام غربی باشد، یا به استاد فیزیک و شیمی اختصاص داشته باشد، خوب و نشان کمال آن نظام است، اما اگر به نظام اسلامی، تحقیقات و مطالعات دینی و ترویج، تبلیغ و تدریس دین که رسید، بد می‌شود؟!
ما برای سینما، تأتر، بازیگری، فیلم، سریال، طنز، جوک، فوتبال، وزنهبرداری و … نیز تخصیص بودجه و حتی حقوق بازنشستگی داریم، حالا اگر طلاب و پژوهشگران و مبلغین علوم دینی نیز بودجه‌ای داشته باشند، جای تعجب است؟! مردم همانگونه که پارک و تفریح و ورزش و سرگرمی نیاز دارند، به علوم و امور دینی نیز نیاز دارند، البته به مراتب اولی‌تر و بیشتر.
ج – همان‌طور که یک نظام تکامل یافته در بحرانی چون جنگ، می‌گوید: همه به جبهه نروند، یک عده به امور دیگر اشتغال داشته باشند، وگرنه دانشگاه، مدرسه، بیمارستان، کسب و کار و … همه تعطیل خواهد شد، خداوند متعال می‌فرماید، در کوران جنگ نیز یک عده نروند و به کسب معارف و احکام بپردازند تا نیاز مردم در این امر (که مهم‌ترین نیاز است) را پاسخگو باشند.
«وَمَا کَانَ الْمُؤْمِنُونَ لِیَنفِرُواْ کَآفَّةً فَلَوْلاَ نَفَرَ مِن کُلِّ فِرْقَةٍ مِّنْهُمْ طَآئِفَةٌ لِّیَتَفَقَّهُواْ فِی الدِّینِ وَلِیُنذِرُواْ قَوْمَهُمْ إِذَا رَجَعُواْ إِلَیْهِمْ لَعَلَّهُمْ یَحْذَرُونَ» (التوبه، ۱۲۲)
