هُوَ المُجیب
**********************************
در «محجّة البیضاء»است:"از آداب دعا،پائین آوردن صداست میان آواز پنهانی و آواز بلند".
و گفته شده در گفتار خدای تعالی:"وَ لا تَجهَر بِصَلوتِک وَ لا تَخافت بِها"(اسراء/110).یعنی به هنگام دعا کردن خود،نه آواز خود را بلند کن و نه فرود آر.آواز خود را طریقه ای انتخاب کن که میان جَهر و اِخفات باشد.چه آنکه خدای عزّ و جلّ،پیامبر خود زکریّا را ثنا گفته است.آنجا که می گوید:"إذ نادی رَبّهُ نِداءً خَفیّاً"(2/مریم).
در عُدّة الدّاعی است:"از آداب دعا،«آهسته دعا کردن»باشد،به واسطه ی دوری آن ارز ریا،و به واسطه ی قول خدای تعالی:«اُدعوا رَبَّکُم تَضَرُّعاً وَ خُفیَةً»،و به واسطه ی روایت اسماعیل بن همام از امام رضا(علیه السّلام)که فرمود:دعای یک نوبت بنده به پنهانی و آهستگی،برابری می کند با هفتاد نوبت که به آشکارا باشد.و در روایت دیگر فرموده:دعایی که آن را پنهان داری،از هفتاد دعا که آن را ظاهر سازی،افضل است".
و از پیغمبر(صلّی الله علیه و آلِه)منقول است که:"پروردگار به سه شخص مباهات می کند:
1-کسی که در بیابان بی آبادی صبح کند و اذان گوید و به نماز ایستد.پس خدای به فرشتگان می گوید "به بنده ی من نظر کنید که نماز می گزارد و هیچکس غیر از من او را نمی بیند".و هفتادهزار فرشته فرود می آیند و پشت سر او نماز می گزارند و برای او تا روز دیگر طلب آمرزش می کنند.
2- کسی که در شب به نماز برخیزد و سجده کند و در حال سجده به خواب رود.خدای تعالی گوید:"به بنده ی من نظر کنید که روح او نزد من است و جسد او مرا سجده کننده است".
3-کسی که در جنگ باشد و اصحاب او بگریزند و او پابت قدم باشد تا کشته گردد".
منبع:آیین نیایش/ابراهیم غفّاری/ص 232و233/با اندکی تغئیرات جزئی.
