تبیان، دستیار زندگی

به رو خزيدن، به پي رفتن

أَ فَمَنْ يَمْشِي مُكِبًّا عَلى‏ وَجْهِهِ أَهْدى‏ أَمَّنْ يَمْشِي سَوِيًّا عَلى‏ صِراطٍ مُسْتَقِيمٍ

پس آيا آن كس كه نگونسار راه مى‏پيمايد هدايت يافته‏تر است يا آن كس كه ايستاده بر راه راست مى‏رود؟

شخصى كه به رو افتاده:
اشاره به گمراهان كه از هدايت منحرف شده‏اند و پشت به نور كرده‏اند.
تاس:
سمبل لهو و لعب بودن زندگى گمراهان.
نور و دريا:
اشاره به عالم معنويت و صراط مستقيم.
پرنده:
اشاره به كسانى كه در صراط مستقيم گام برمي دارند.

جغد:
اشاره به شومي دنيا.
ماسك:
سمبل دورويي دنيا.
كره‏ي زمين و مظاهر دنيوي آن كه بر پشت شخصي است كه به رو افتاده و حركت مي‏كند:
از هدايت دور است و بار دنيا را بر دوش مي‏كشد.
شخصي كه به سوي نور مي‏رود:
اشاره به كسي كه راست قامت در صراط مستقيم گام برمي‏دارد و به سوي نور مي‏رود.

مشبه:
كافر جاهل و لجوج- مؤمن طالب بصيرت و جويي حق.
مشبه به:
كسي كه راه ناشناخته و ناهمواري را با صورت و خزيده روي زمين طي مي ‏كند- كسي كه راه مستقيم و شناخته شده‏ي را به طور ايستاده و عادي مي ‏پيمايد.
وجه شبه و توضيح:
تصور كنيد كه بري رسيدن به هدفي مطلوب و مشخص، راهي مستقيم و هموار، همراه با نقشه و دستورالعمل رسيدن به هدف وجود داشته باشد. حال شخصي را در نظر بگيريد كه به راحتي قادر است اين راه را تشخيص داده و بپيمايد اما با وجود اين توانايي تنها به خاطر لجبازي ، قدم به اين راه نمي ‏گذارد و در عوض راهي ناهموار و ناشناخته را بري رسيدن به هدف انتخاب مي ‏كند و تازه اين مسير پر پيچ و خم را هم به شكل خزيدن روي زمين مي ‏خواهد طي كند. اين شخص در واقع نمادي است از كفار جاهل و لجوج كه مي ‏توانند حق را تشخيص دهند اما عمداً چشم خود را از شناختن آنچه بايد بشناسند مي ‏بندند و يا خود را به نابينايي و نفهمي مي ‏زنند و به همين دليل بصيرتي هم در امور خود ندارند. اما در مقابل آنها، مؤمنين قرار دارند كه راه صحيح زندگي را تشخيص مي ‏دهند و بر صراط مستقيم، پايدار و استوارند و به تبع آن از هلاكت نيز در امانند. اين افراد در واقع بري رسيدن به هدف خود، راه هموار و شناخته شده را انتخاب كرده‏اند و با قدمهي استوار به راحتي آن را مي ‏پيمايند.