تبیان، دستیار زندگی
دکتر حدادعادل اعتقاد دارد كه شعر گفتن، شعر فهمیدن و شعر شناختن از خصوصیات ملت ایران است.
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

هنوز هم ...با حداد عادل

مجموعه شعر « هنوز هم ...» به چاپ دوم رسید

دکتر حدادعادل اعتقاد دارد كه شعر گفتن، شعر فهمیدن و شعر شناختن از خصوصیات ملت ایران است.

بخش ادبیات تبیان
حدادعادل

استقبال از مجموعه شعر دكتر غلامعلی حداد عادل، رئیس فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی، كتاب «هنوز هم ...» از انتشارات سوره مهر را به چاپ دوم رساند.

دكتر غلامعلی حداد عادل درباره این مجموعه گفت: آنچه در این دفتر آمده، به  استثنای چند شعر قدیمی، شعرهایی است كه پس از انقلاب سروده شده است.

وی افزود: من از دوران دبیرستان، در اواخر دهه سی و اوایل دهه چهل، به قول مولانا «كور و كبود» شعرهایی می گفتم؛ اما پس از آن تا سال ها به ندرت چیزی سرودم. اتفاقی كه باعث شد دوباره با حال و هوایی دیگر به  شعر گفتن بازگردم شهادت برادرم، مجید، بود. تأثیر این اتفاق در من شبیه تأثیر بعضی زمین لرزه های سخت بود كه سبب پیدا شدن چشمه های جدیدی در زمین می شوند؛ شعرهایی كه در این دفتر آمده، عمدتاً، شعرهایی است كه پس از آن سروده ام.

دكتر حداد عادل در پاسخ به این سوال كه چگونه میان سیاست و شعر پل زده اید، گفت: بیشتر مردم به خصوص در شانزده سال اخیر، مرا در كسوت سیاست مدار، رئیس مجلس شورای اسلامی و نماینده مجلس شناخته اند. سیاست مداران هم معمولا خیلی به شعر و شاعری روی خوش نشان نمی دهند. ولی شعر تخصص نمی شناسد، حتی اگر سیاست مدار، فیلسوف، طبیب و ... هم كه باشی، باز شعر به سراغت می آید. نمونه بارز این مسئله امام خمینی (ره) و مقام معظم رهبری هستند كه هر دو شاعرند و اتفاقا خوب هم شعر گفته اند.

فرهنگ ایران از شعر جدا شدنی نیست و از علائم فرهیختگی و ایرانی بودن انس با شعر است و بنده كسانی را كه با شعر انس دارند ایرانی تر از دیگران می دانم.

رئیس بنیاد سعدی افزود: در خانواده ما هم بودند افرادی كه به شعر علاقه داشتند. مرحوم پدرم با اینكه 6 كلاس ابتدایی قدیم بیشتر نخوانده بودند و شغل ایشان هم تناسبی به شعر و شاعری نداشت ولی شاید چندین هزار بیت شعر از حفظ داشت و من از 9 سالگی ترجیع بند حافظ را در محضر او خواندم و حفظ كردم.

وی افزود: شعر یك علاقه شخصی است. من هم به شعر و شاعری علاقه داشتم و در طول سالیان گذشته برای دل خودم چیزهایی می گفتم، ولی رغبتی به چاپ این ها نداشتم؛ زیرا شعر را با سیاست سازگار نمی دیدم. ولی مقدر شد در سال 95 این مجموعه اشعار با عنوان «هنوز هم...» منتشر شود.

رئیس فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی درباره قالب های شعری این مجموعه گفت: از میان قالب های شعر فارسی، طبع من به غزل راغب تر است. افزون بر غزل، چند قصیده و قطعه و رباعی هم در این دفتر چاپ شده است. ترتیب اشعار در این مجموعه از این قرار است: تحمیدیه، غزل ها، بهاری ها، بارانی ها، دوستانه ها، شوخ طبعی ها، قصیده ها، قطعه ها، رباعی ها و ترجمه ها (برگردان شعر به شعر).

وی در پایان خاطرنشان كرد: اعتقادم این است كه شعر گفتن، شعر فهمیدن و شعر شناختن از خصوصیات ملت ایران است. فرهنگ ایران از شعر جدا شدنی نیست و از علائم فرهیختگی و ایرانی بودن انس با شعر است و بنده كسانی را كه با شعر انس دارند ایرانی تر از دیگران می دانم.

سروده ذیل، غزلی به چاپ رسیده در این كتاب است كه عنوان اثر نیز برگرفته از همین غزل است:

با من به خنده گفت كه باری هنوز هم؟

گریان جواب دادمش، آری هنوز هم

آری اگر تو نام من از یاد برده ای

از دل نرفته یاد تو، باری، هنوز هم

شوق هزار غنچه نشكفته با من است

تا بشكفد به باغ بهاری، هنوز هم

سر می نهم به بالش حسرت، در این امید

تا سر نهم به دامن یاری، هنوز هم

زآن آتشی كه عشق تو در جان من فكند

مانده است شعله وار شراری، هنوز هم

عادل! صبور باش كه در این جهان كسی

یك گل نچیده بی غم خاری هنوز هم


منبع: حوزه هنری