پرسش

با سلام. از کجا بفهمیم که امام زمان (ع) از ما راضی هستند؟

پاسخ

با عرض سلام
از آنجا که رضایت امام زمان در گروی رضایت خداست باید گفت:
اعمال فرد مؤمن باید بر طبق معیارهاى برگرفته از قرآن و سنت معصومین (ع) باشد و اعتبار هر عملى كه از انسان سر مى زند در هماهنگى و انطباق آن با این معیار مى باشد. اگر فردى معیارهاى لازم براى اعمال را بشناسد و در هماهنگى اعمال خود با آن معیارها بكوشد، باید امیدوار باشد عملش مورد قبول و رضاى خداوند است.
اگر فردى انگیزه هایش خدایى است وخود مى داند كارى و عملى را كه انجام مى دهد، ناشى از هوا و هوس و خواسته هاى نامشروع نمى باشد و در هنگام عمل نیز مواظب است، عملش دچار آفاتى مثل ریا و سمعه و عجب و تكبر و سایر صفات رذیله نمى باشد، جایى براى شك و تردید در قبولى عملش باقى نمى ماند.
داشتن نیت خالص و تقوا در امور و پرهیز از گناهان و همراهى عمل با علم و محبت خداوند و اولیاى او را در دل داشتن از شرایط قبولى اعمال است. البته عملى كه مورد قبول خداوند است داراى نشانه هایى است مثل:
1- هرگاه انسان موفق به عمل نیكى شود، انجام این عمل خود زمینه ساز انجام اعمال خیر و نیك دیگرى مى گردد كه در اصطلاح به آن توفیق مى گویند، یعنى هر عمل خیرى توفیق اعمال خیر دیگرى را نصیب انسان مى كند.
2- حالت خوش معنوى و احساس صفا و معنویت و رغبت و میل به عبادت و دعا و كشش درونى و باطنى به سوى كارهاى خیر و صالح از نشانه هاى دیگر قبولى اعمال و كسب رضا و خشنودى الهى است.
البته باید توجه داشت اولیاى خاص خداوند و بندگان مقرب و برجسته او در عین حال كه تمام سعى و كوشش خود را در انجام اعمال خیر و نیك و عمل به وظایف شرعى و الهى خود دارند ولى همواره از خداوند ترسان و بیمناكند و مى ترسند عمل آنها مورد قبول خداوند قرار نگیرد. این حالى ویژه آنها است و از معرفت عمیق وجامع آنها سرچشمه مى گیرد و به معناى كوتاهى در انجام وظیفه و یا بدگمانى به خداوند و سوء ظن به او و یا تردید در عدالت او نمى باشد، بلكه وقتى انسان عظمت خداوند متعال را بشناسد و نسبت به قدرت و علم و وجود بى كران و غیرمتناهى او شناخت پیدا كرد و از طرفى به كوچكى وحقارت و ضعف و نادانى خود پى برد، اعمال خود را ناقص و ناچیز و غیر قابل قبول مى دادند و به همین جهت اولیاى خداوند و پیشوایان معصوم (ع) به ما آموخته اند كه هرگز دلگرم و دلخوش به اعمال خود نباشید و بر آنها تكیه نكنید، بلكه به فضل و لطف و رحمت الهى امیدوار باشید چون اگر خداوند بخواهد با عدالت خود اعمال ما را بررسى كند و مورد سنجش قرار داد، امیدى براى قبولى عمل براى كسى باقى نمى ماند ولى با توجه به فضل و لطف خداوند و تكیه بر آن جاى امیدوارى براى قبولى اعمال همواره وجود دارد.
موفق باشید