پرسش

سلام من تو دوران دانشگاه سال 88 با یه اقایی اشناشدم وبه دلایل مختلف ارتباطمون قطع شد .از اون موقع ارتباطم با خدا خیلی ضعیف وبد شده گناهایی میكنم كه خودمم تعجب میكنم ولی هیچ ناراحت نمیشم مثه قبل.قیدو بند ای قبل رو ندارم .نمازام قضاس علاقه ای ندارم برم زیارت نمیدونم بدم میاد از این وضع ولی واقعا دلم دوس نداره خدا رو نمیتونم و خیلی گذشته ولی بازم برنگشتم همش میگم زمان همه چی رو درس میكنه اما همه چی داره بدتر میشه

پاسخ

با سلام و عرض تحیت.
دوست محترم!
گاه می شود که حال معنوی انسان کم می شود. بله، گناه و بی اخلاقی در این امر مؤثر است. در این گونه موارد باید بر ایجاد رابطه دوباره اصرار کرد. البته توجه داشته باشید که این انسان است كه گاه از خدا دور می شود، والا خداوند همیشه همراه و در كنار انسان بوده و لطفش شامل حال او است. هم او فرموده كه من از رگ كردن به شما نزدیكتر هستم.
خداوند متعال به یكی از پیامبران خود فرموده است: «اگر بندگان من می دانستند كه من چقدر به آنها علاقه دارم، از شدت شوق، روح از بدنشان مفارقت می كرد.»
پس، از احساس دوری از خداوند تصور نکنید كه محبت او هم به شما كم شده، بلكه او همیشه شنونده سخنان بندگان و بینای بر افعال آنها است، و به آنها لطف دارد. تلاش کنید دوباره حال قبلیتان بازمی گردد. نگران نباشید؛ به ویژه كسی كه قبلا طعم شیرین رابطه با خداوند را چشیده، همین شوق او را رهبری می كند.
ما و شما موظفیم خود را در مسیر رحمت الهی قرار دهیم و بقیه را به خدا واگذار كنیم. در روایتی امیرالمؤمنین علیه السلام می فرمایند كه در هر شبانه روز نفحاتی از رحمت الهی بر شما می وزد؛ خود را در مسیر آن قرار دهید و از آن استفاده كنید.
استفاده از این نفحات به آن است كه انسان به احکام خدا عمل كند.
لازمه این تلاش و اخلاص در آن، این است كه هر روز خود را ارزیابی مجدد كنیم و از اعتراف به اشتباه و گناه پیش خود نهراسیم. این سبب می شود همیشه مسیر خود را اصلاح كنیم. اصلاح مسیر لازمه هر حركت خالصانه است. جز انسانهای معصوم هیچكس نیست كه اشتباهی نكند و محتاج اصلاح خود نباشد.
پیروز باشید.
موسسه ذکر ـ قم.
باستانی.