تبیان، دستیار زندگی

تاشو، نه! مثل كاغذ كاهی مچاله شو
اصلاً بمیر و وارد سطل زباله شو
با خاطرات آهكی‌ات واكنش بده
برگرد از هوی‍ّت خود، استحاله شو
كم‌كم پیاز داغ غمت را زیاد كن
چایی نخورده، آش‌ِ پر از كشك‌ِ خاله شو
این تحفه را به صورت درویشی‌ات بپاش
این برگ سبز را ب‍ِچ‍ِلان و تفاله شو
در متن باش و حاشیه‌ها را قلم بزن
در روزنامه دفن شو و سرمقاله شو
از جرم‌ِ مرتكب نشده معذرت بخواه
با كاسه لیسهای جنون، هم‌پیاله ‌شو
یك سال كم كن از هذیان یتیمی‌ات
یعنی دوباره كودك بیست و سه ساله شو
شاعر درون واژة «خود» گیر كرده است
مثل كتش كه توی ك‍ُمد گیر كرده است
با واژه‌ها كه بوی غنیمت گرفته‌اند



عباس احمدی

  دل من خیلی گرفته تا قیامت وا نمی شه          می دونم تنها تر از من رو زمین پیدا نمی شه

دل مـــن گـــرفــتـه از اومدن تـــ و                  دیـــدن دوبــاره و دل بستن تو

دوبــــاره اومــدنــت مثـل درده                         گریه ابر به کویر خشک و زرده

وقتی محتاج تو بودم تو کجا گم شده بودی          حالا برگشتی که از من مونده خاکستر و دودی

خونـــــــه گــــرم شـــعلـه بودی                       ولی افسوس توی قلب خاکستر چکیدی

مرحم زخم های کهنه ام تو بودی                  من دیگه تموم شدم تو دیر رسیدی   

مرد خسته در آسمان گرفته ی زندگی در بن بست چه کنم هایش گرفتار بود!!!

                            عشق ،سر در قدم ماست اگر بگذارند

                             عاشقان را سر سوداست اگر بگذارند

                            ما و این کشتی طوفان زده ی موج بلا

                            ساحل ما دل دریاست اگر بگذارند

بوی محرم که به مشام می رسد عالم رنگی دیگر می گیرد،قلب ها تند تر از هر زمان و محزون تر از همیشه می تپد و میل به سوگ نشستن مثل خون در رگها می دود.....آن وقت در چشم برهم زنی پر چم های سرخ و سبز و سیاه در گوشه گوشه ی شهر و دیار ما به احتضاز در می آید و همه جا رنگ ماتم به خود می گیرد

این حسین کیست که عالم همه دیوانه ی اوست

این چه شمعی ست که جان ها همه پروانه ی اوست

هر کجا می نگرم عکس رخش جلوه گر است

هر کجا که می نگرم جلوه ی مستانه ی اوست  

 اگه دستم به جدایی برسه اونو از خاطره ها خط می زنم

  از دل تنگ تموم آدما از شب و روز خدا خط می زنم  

اگه دستم برسه به آسمون با ستاره ها قیامت می کنم 

 نمی ذارم کسی عاشق نباشه ماهو بین همه قسمت می کنم 

 وقتی گاهی من و دل تنها میشیم حرفای نگفتنی رو میشه دید  

میشه تو سکوت بین ما دوتا خیلی از ندیدنی ها رو شنید

  قصه جدایی ما آدما قصه دوریه ماست از خودمون 

 دوری من و تو از لحظه عشق قصه ساده گیه گمشدمون

شاعر: دکتر افشین یداللهی

اگر شاعر شدم قصیده هایم را به رنگ شب در می آورم و بیت بیت ترانه هایم را چشم های تو....

شاعر که شدم نردبان شب را برمی دارم و تا ستاره ها بالا می روم و به ستاره ها می گویم برایت لالایی بخوانند....

شاعر که شدم سرودهایم را زیر زیرسری ام پنهان خواهم کرد هرشب...

اگر شاعر شدم چشمانت را به دور دست های اقیانوسی آرام هدایت خواهم کرد...اگر شاعر شدم.....