بُشر بن عَمرو خَضرَمّی

«بشر» پسر «عمرو» پسر احدوث و از مردم «حضرموت» و از قبیله کنده بوده است. او از نیکان و یاران حضرت امام علی علیه السلام است. دلاوری فرزندان او در نبردها زبانزد است. بُشر در ایامی که هنوز امام حسین علیه‌السلام با یاران یزید در حال گفت و گو بودند، به امام حسین علیه السلام پیوست. (1)

«سید داودی» نقل کرده: روز عاشورا فرا رسید و جنگ آغاز شد. در همان حال به بُشر خبر رسید که پسرت عمر در مرز ری به اسارت گرفته شد. او در پاسخ گفت: به حساب خداوند می‌گذارم. من دوست ندارم که او اسیر شود و من بعد از او زنده باشم. خبر این جریان به امام حسین علیه السلام رسید. حضرت به او فرمودند: «رحمك الله فی حلّ من بیعتی، فاذهَب واعمل فی فكاكِ ابنك؛ خدای تعالی تو را رحمت کند، تو از بیعت با من آزادی، پس برو و در آزادی پسرت کوشش کن.» بُشر عرض کرد: ای اباعبدالله! درندگان مرا زنده زنده بخورند، اگر از شما جدا شوم. پس امام فرمود: «اینها را به پسرت محمد بده (محمد نیز پدر را در کربلا همراهی می‌کرد) این لباس‌های بُردی است که می‌تواند در آزادی برادرش از آن کمک گیرد.» امام به او پنج لباس دادند که قیمت آنها هزار دینار می‌شد.(2)

درسی که می‌توان گرفت: معرفت ویژه بُشر در کربلا به امام و هدف او باعث شد تحت تاثیر عواطف پدری قرار نگیرد.

بُشر در کربلا پیش از ظهر عاشورا به مقام رفیع شهادت نائل آمده است.(3) در زیارت ناحیه مقدسه آمده، «السلام علی عمرو الحضرمی؛ درود بر بشر پسر عمرو حضرمی.» سروی نیز شهادت او را در حمله نخستین دانسته است.(4)

پی‌نوشت‌ها:

1- ابصار العین، مقصد 7، ص 173.

2- تنقیح المقال، ج1، ص173.

3- منتهی الامال، ج1، ص 654.

4- مناقب آل ابی طالب، ج4 ، ص 113.

منبع:

یاران شیدای حسین بن علی علیهماالسلام، استاد مرتضی آقا تهرانی .