لطفا منتظر باشید ...
فصل
نوزدهم
زمين،
زورق سيم گون سپهر
پاسى از شب گذشته بود و مهتاب، زمين را رنگ زده بود. امام از پنجره كاخ به باغ سيم گون مى نگريست؛ به درختان بالا بلند و جويبار
آوازخوان. دو چهره رو به روى هم بودند: امام و ماه. موجى از عواطف
در چشمان امام ديده مى شد. همان واژگانى از لبانش شنيده مى شد كه
در حال نيايش و يا تفكر بسيار بر زبان مى راند:« اى گنج
بينوايان!اى نجات دهنده كشتى شكسته!تو كسى هستى كه سياهى
شب و روشنايى روز و مهتابو پرتو خورشيدو صداى برگ درختانو طنين آبدر
مقابلت فروتنى كرده اند.يا الله... يا الله... يا الله!»امام چهره برگرداند. او با خليفه قرار ملاقات داشت.خليفه زمان
ملاقات را آن شب معين كرده بود؛ چه شبى! چه شب پر دغدغه اى. به
زودى حضرت با كسى ديدار مى كرد كه تكيه بر پوسته قرآن زده بود و
نمى توانست در ژرفاى آن غوطه ور شود. در اين جهان گسترده، مفاهيم
بى كران چنان در قالب هاى كوچك جا مى گيرند كه آفريده هاى بزرگ در
چشم كوچك آدمى؛ تا چشم، تنها پنجره اى باشد بر گلستان انديشه؛
آفريده اى كه پروردگار رازش را در آن نهفته است. افرادى مانند
اباقره، در حقيقت قربانيان اين نگرش كوته بينانه به قرآن بودند.
قربانيان دسيسه اى كه در سايه سار درخت نفرين شده خاندان اموى رشد
كرد؛ درختى كه در دل دوزخ روييد.هنگامى كه مرد گندم گون ظاهر
شد، پير و جوان، همه برخاستند. چشم ها، دل ها و تمام توجه ها معطوف
او شد. مأمون احساس كرد كه نيرويى ناپيدا مى خواهد بر او چيره شود.
آن شخصيت والا در نقطه اى از كمال مطلق جا گرفته بود. احساس كمال
در چشمانش مى درخشيد. اباقره به سان روباهى، آماده بود تا با يك
پرسش، امام را شكست دهد. با اين كه امام نزديك خليفه نشسته بود،
اما به نظر مى رسيد كه دو جبهه وجود دارد و مأمون فرمانده جبهه ضد
امام است. از اين رو،عموى حضرت ـ محمد بن جعفر (ع) ـ اندكى نگران
بود. اباقره لباسش را مرتب كرد تا آغاز براى درگيرى، نخستين پرسش
را مطرح سازد.ـ بگو، خدا با چه زبانى با حضرت موسى (س) سخن
گفت؟
