يك سخنران در عراق بود كه اسمش را نمى آورم. جايى كه به او پول مى دادند و يا نمىدادند منبر مىرفت و به پول اهميت نمى داد و هيچ وقت با كسى در اين مورد معامله نمى كرد (البته پول گرفتن براى منبر رفتن كار بدى نيست چون بالاخره منبرى هم خرج دارد). او مى گفت پول بدهند و يا ندهند مهم نيست. اين شخص خيلى نزد جامعه محبوب بود و هيچگاه تظاهر نمى كرد، زيرا من از امور داخلى او اطلاع داشتم و زمانى با هم مباحثه داشتيم. و معلوم بود كه براى خدا كار مىكند.خلاصه مشخص است كه يك شخص كدام كارش براى خدا و كداميك براى غير خدا، كداميك براى اين است كه مثلا نامش را در راديو ببرند و يا مردم احترامش كنند و نظاير آن و كداميك براى خدا. همين طور كسبه، بعضى از آنها در موقعى كه يك روحانى در مغازه آنها نشسته است، خوب وزن مى كنند و وقتى كه نيست اهميت نمى دهند. در اينجا توجه و دقت در وزن كردن، به خاطر روحانى بوده است نه به خاطر خدا.اين امور بسيار دقيق است. خدا را نمى توان به بازى گرفت هر امرى را مى شود به بازى گرفت جز خدا و پيغمبر و امام و اين بدين سبب است كه: (تعلم ما فى نفسى ولا اعلم ما فى نفسك) خدا همه چيز را مى داند و هميشه مراقب و مطلع است.
لطفا منتظر باشید ...
