خدای من !

میدونم که منتظر بهونه ای برای تولّد بنده هات به سوی بندگی.

من هم دنبال بهونه ام ، سال نو را بهونه قرار میدم

هر چند چه بهونه ای بهتر از مهربونی و بزرگواری تو !

دستم بگیر  ،

و دگرگون فرما حال ما را به بهترین حال ...

مبارک باشه به همه دوستای گل و نازنینم

به همه اونایی که همیشه باهمیم

حتی اگه پیش هم نباشیم و همدیگه رو ندیده باشیم

اما امروز داریم میریم ... میریم به همون جایی که دوست داشتم

آقا طلبیده و حالا من سر از پا نمیشناسم

سمت دیار طوس

دیار مهربونی

دیار شمس الشموس

خدایا ممنوووووون که ...

از پست قبلی تا این پست چه قدر همه چیز عوض میشه

الشالله اونجا نائب الزیاره باشم

حلالم کنید

دوستتون دارم

اونجا هم به یادتونم اگه قابل باشم

دعا کنید که این سفر ، سفر آدم شدن باشه

سال خوبی داشته باشید پر از آرزوهای قشنگ و به همه شون برسید

 7:15

صف نانوایی، غلغله است.

دو نفر، از روش‌های براندازی می‌گویند.

یکی‌شان مبارزة فرهنگی را به نظامی ترجیح می‌دهد.

 آن یکی می‌گوید: «هدف، مهم است و وسیله را توجیه می‌کند.»

 خانمی از راه نرسیده از شریعتی می‌گوید. ...

 سرش را برمی‌گرداند.

از صف نانوایی خبری نیست. نان تمام شده.

 یکی می‌گوید: «شاطر عباس! بی‌زحمت،

نان‌های خانه ما را بده به اینا که بی‌نون ماندند!»
 

7:00

دست و رو شسته نشسته،

بدون دید زدن در آینه،

لباس‌ها را تندتند می‌پوشد.

 پشت کفش‌ها که بندشان باز شده را به زور بالا می‌کشد.

(ناشتا نرو! یک چیزی بخور!)

خرما را از دست ننه می‌قاپد.  تندتند راه می‌رود. 

 خودکار بیک آبی و کاغذ کاهی‌ها را می‌چپاند تو جیب اورکت.
 

6:30

خواب‌آلود دستش دنبال رادیو بغل رختخواب می‌گردد.

 پیچ را می‌چرخاند. خش‌خش، قیژ. موج بی‌بی‌سی را پیدا می‌کند.

 (کسی به رادیو آمریکا یا جای دیگر اعتماد ندارد.

 تلویزیون را هم که بابابزرگ 12 بهمن ـ سر پخش نکردن تصویر ورود امام ـ  از پنجره پرت کرده بیرون.)

خمیازه می‌کشد. مثل همیشه دیر است.

(مامان! یادت نرود برای نون و حلوا، سنگک بخری.)

 صدای رادیو را بلند می‌کند.

 (10 کشتة دیگر به این آمار اضافه شد.)

بوی گلاب و زعفران، همه جا را برداشته.

ما روزهای انقلاب رو ندیدیم

نسل ما کمی دیر به دنیا اومد و به روزهای زندگی در شرایط انقلاب نرسید .

اون روزها رو ما فقط از طریق فیلم ها و عکس ها و داستان های پدرها و مارهامون شنیدیم ....

اما سبک زندگی در اون دوران چیزی ه که به آدم می باورونه که این روزها واقعا وجود داشته اند !

سبک زندگی انقلاب روزهای معمولی پدرها و مادرهای ماست که برای ما خییییلی غیر معمولی به نظر می رسه ...

پس همراه ما باشید ...