كاهش تعداد پاس در فوتبال احتمال گل زدن را افزایش می‌دهد
نتایج یك پایان‌نامه كارشناسی ارشد تربیت بدنی و علوم ورزشی نشان داد: هر چه تعداد پاسها در فوتبال كمتر شود، احتمال گل زدن بیشتر می‌شود.
در این پایان‌نامه با عنوان «بررسی تعداد پاسهای رد و بدل شده قبل از رسیدن به گل در فوتبال ایران»،آمده است: ٨٢ درصد گل‌های زده شده از رد و بدل شدن ٣ پاس و كمتر، ١٦ درصد گلها از رد و بدل شدن ٤ و ٥ پاس و تنها ٦/١ درصد گلها از رد و بدل شدن بیشتر از ٥ پاس به دست آمده است.
همچنین محل تصاحب توپ در ١٦ درصد گل‌های به ثمر رسیده در یك سوم دفاعی، ٣٣ درصد از یك سوم میانی و ٥١ درصد از یك سو حمله بوده است. ٥/١٩ درصد گلها در ١٥ دقیقه اول نیمه اول، ٣/١١ درصد گلها در ١٥ دقیقه دوم نیمه اول، ١/١٦ درصد گلها در ١٥ دقیقه سوم نیمه اول، ١/١٦ درصد گلها در ١٥ دقیقه اول نیمه دوم، ٨/١٧ درصد گلها در ١٥ دقیقه دوم نیمه دوم و ٦/١٩ درصد گلها در ١٥ دقیقه سوم نیمه دوم به ثمر رسیده است.
از اطلاعات فوق نتیجه می‌گیریم اگر یك تیم بتواند تعداد دفعاتی كه توپ را در منطقه یك سوم تصاحب می‌كند افزایش دهد، گل‌های زیادتری خواهد زد.
در ادامه این پایان‌نامه آمده است: هنگامی كه تیمی توپ به دست می‌آورد چون در حالت حمله قرار می‌گیرد آرایش آنها همانند وضعیت یك سرقیف می‌باشد و برای اینكه بازیكنان بتوانند دور از دسترس مدافعان توپ دریافت كنند در زمین پراكنده و از همدیگر باز می‌شوند. اگر چنانچه این تیم در این وضعیت توپ را از دست بدهد در حداقل تمركز برای دفاع كردن قرار دارد و در این وضعیت فضا و زمان مناسب برای تیمی كه صاحب توپ شده است بوجود می‌آید و با انجام پاسهای كم و رو به جلو می‌توانند به آنها گل بزنند، اگر چنانچه از این وضعیت استفاده نكنند و اقدام به رد و بدل كردن پاسهای زیاد بنمایند، به تیم حریف فرصت داده می‌شود تا تمركز دفاعی گرفته و همانند ته قیف آرایش گرفته و فرصت استفاده از فضاهای بوجود آمده را از حریف بگیرد، پس احتمالا به همین دلیل است كه بیشترین گلها از كمترین پاسها به ثمر رسیده است.
با توجه به یافته‌های آماری این تحقیق می‌توان نتیجه گرفت كه طرفداران نظریه «حفظ توپ در حمله» سخت در اشتباه هستند، زیرا هنگامی كه تیم صاحب توپ است، هرچه زمان تدارك حمله‌اش طولانی‌تر شود، یعنی بر تعداد پاسهای متوالی افزوده شود، تیم مدافع فرصت بیشتری برای مقابله و جمع و جور كردن خود خواهد داشت.
لذا به عنوان یك اصل می‌توان گفت كه در فوتبال گذشت زمان همیشه به سود مدافعان خواهد بود.
انگشت گذاشتن بر این نقیصه در تئوری حفظ توپ به معنای طرفداری از تاكتیك‌های «بزن و برو» و «فرستادن توپ به طرف دروازه حریف» در هر فرصت
ممكن نیست، بلكه موقعیت، چنانكه انتظار می‌رود با حفظ تعادل بین دو قطب حفظ توپ و تاكتیك‌های هجوم ناگهانی به دست می‌آید.
بازی رو به جلو مستلزم به پیش راندن توپ به شكل كنترل شده است. میزان حفظ توپ كه به صورت تعداد پاسهای متوالی طی یك حركت به دست می‌آید باید درست به اندازه‌ای باشد كه رسیدن به هدف یعنی برای ایجاد امكان شوت به دروازه ضروری است.
همه شواهد حاكی از آن است كه وقتی پاسهای متوالی در هر حركت، از تعداد ٥ پاس تجاوز كند، از امكان ایجاد فرصت برای زدن گل كاسته می‌شود.
مولف در ادامه این پایان نامه كه در سال ١٣٨١ با راهنمایی احمد خدادكاشی در دانشكده تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه تربیت معلم تدوین شده، می‌افزاید: حقیقت آن است كه تیمها در لحظه‌ای كه توپ را از دست می‌دهند، از هر زمان دیگری آسیب‌پذیرند. در آن لحظه است كه احتمال می‌رود بازیكنی تمركز خود را از دست داده و نتواند به درستی دفاع كند، در نتیجه حریف امكان بازی رو به جلو را به دست می‌آورد. هر نوع سستی در بازی رو به جلو در چنین موقعیتی به مدافعان فرصت می‌دهد تا تجدید استقرار كنند و تمركز خود را بازیابند و در مواضع دفاعی خود قرار گیرند، البته در این حالت تیم صاحب توپ، توپ را حفظ می‌كند، ولی ابتكار عمل را از دست می‌دهد.
گفتنی است، جامعه آماری این تحقیق به ١٨٢ بازی اولین دوره لیگ حرفه‌ای فوتبال ایران در فصل ٨١-80 محدود می‌شود كه تعداد ٣٠ بازی از ١٨٢ بازی اولین دوره لیگ حرفه‌ای ایران به صورت نمونه گیری تصادفی سیستماتیك انتخاب شده است.
