استاد دانشكده علوم اجتماعی دانشگاه تهران:

قدمی در راه رشد و اعتلای فرهنگی جوانان با كمك ورزش برنداشته ایم

ورزش چیزی را جهانی نمی كند ، اما راهی برای رسیدن به تفاهم بین المللی است؛ اساس تفاهم، صلح و مصلحت برقراری ارتباط است كه لازمه رسیدن به آن، برخورداری از ادبیات مشترك است.

دكترصدیق سروستانی درگفتگو با خبرگزاری دانشجویان ایران( ایسنا)، از قوانین و مقررات خاص و بین المللی رشته های مختلف ورزشی به عنوان یك مفهوم، ادبیات مشترك و زبان ارتباطی یاد كرد و ادامه داد: با توجه به نهادینه شدن مقررات ورزشی در درون هر یك از ورزشكاران، این گروه در ایجاد ارتباط ورزش نیاز به مكالمه با افراد نداشته و علی رغم نداستن زبان رسمی آنها، توانایی برقرای ارتباط را دارا هستند، از این رو مسابقات ورزشی راه مناسبی برای ایجاد صلح تلقی می شود.

وی در ادامه نقش برنامه ریزی و طراحی برای ایجاد ارتباط را ضروری دانسته و گفت: ورزش، علاوه برحوزه اجتماعی - فرهنگی، در حوزه فردی نیز، نقش به سزایی ایفاء می كند.

صدیق سروستانی تصریح كرد: مقوله ورزش جزیی از فرهنگ محسوب می شود، ولی نكته قابل تعمق این است كه تا چه حد از ورزش، برای رشد و اعتلای فرهنگی جوانان و همچنین توسعه فرهنگی مملكت، بهره می بریم؟ تصور من بر این است كه در این راه هیچ قدمی برداشته نشده است. استاد دانشگاه علوم اجتماعی دانشگاه تهران ادامه داد: تنها چیزی كه در ورزش برای آن برنامه ریزی نداریم، خود برنامه ریزی است، ضمن اینكه وقتی برنامه نباشد ، نمی توان ابعاد مختلف فرهنگی، اجتماعی آن را مشخص كرد.

دكترصدیق سروستانی یادآور شد: لازمه ابعاد فرهنگی، برنامه ریزی دقیق و صحیحی است كه مطابق آن برای امور فرهنگی، ترویج و توسعه آن بین ورزشكاران حركت كنیم، چنانچه این مهم طی 23 سال گذشته در سازمان تربیت بدنی مشاهده نشده است و علی رغم اینكه سازمان تربیت بدنی متولی اصلی ورزش در مملكت است، كار فرهنگی آن تنها به چند اعلامیه و... ختم می شود.

این متخصص علوم اجتماعی، در پایان، ورزش را در شرایط فعلی نیازمند یك متولی متمركز دانست و گفت: سازمان تربیت بدنی باید مدیریت جامع، فراگیر، متمركز و واحدی را در این بخش اعمال كند.